Ilunga (Bantu):ο άνθρωπος που συγχωρεί την κακή συμπεριφορά από τον ερωτικό του σύντροφο την πρώτη φορά,
μπορεί να την ανεχτεί τη δεύτερη φορά,
αλλά ποτέ την τρίτη.
Η λέξη αυτή κέρδισε το 2004 το βραβείο της πιο δύσκολης να μεταφραστεί λέξης,
καθώς δεν υποδηλώνει ως άσπρο-μαύρο την αλλαγή της στάσης από τη συγχώρεση στη μη συγχώρεση,
αλλά εμπεριέχει όλες τις λεπτές διαφοροποιήσεις στη συναισθηματική κατάσταση κάποιου που περνάει από την ειλικρινή και απόλυτη συγχώρεση
στην ανεκτικότητα και τη δυσπιστία
και,τελικά,
στη μη αναστρέψιμη ματαίωση...

"Γίνε η αλλαγή που θες να δεις" λέει το τσιτάτο, ή το άλλο "αν θες ν'αλλάξεις τον κόσμο, άλλαξε πρώτα τον εαυτό σου" και το άλλο "μη κάνεις στους άλλους ότι δε θέλεις να σου κάνουν"..
Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου τα πιπιλάει αυτά απο μωρό παιδί, όπως και για το να παίρνω πάντα προφυλάξεις,για τον HIV και την ηπατίτιδα, απο μικρό παιδί μου έλεγε να είμαι καλή, να αγαπώ, και πως έτσι θα αγαπηθώ..
Και έφτασα 27, μερικά τα ακολουθώ, μερικά πάλι όχι.
Πολλές φορές φάνηκα τυχερή, πολλές φορές τα μαθήματα της μαμάς με έσωσαν. Μικρή νόμιζα πως όλες οι οικογένειες είναι σαν τη δική μου, όλοι οι γονείς σαν τους δικούς μου, κι όλα τα παιδάκια μεγαλωμένα με αγάπη κ φροντίδα, σαν εμένα..
Και έφτασα 27. Καταλαβαίνοντας πως τελικά ήμουν απ' τα τυχερά παιδάκια. Συνειδητοποιόντας πως δεν είναι όλοι σαν εμένα.
Και έφτασα 27. Και γνώρισα άτομα, έκανα φιλίες και σχέσεις, βγήκα στον κόσμο. Και είχα πάντα γνώμονα τις συμβουλές της μάνας. Δε λέω, έκανα κι εγώ τις μαλακίες μου σαφώς.. Πως θα μάθεις αν δε πάθεις όμως..;;
Προσπαθώ να φέρομαι στους γύρω μου με σεβασμό κι αγάπη, γιατί αυτό θέλω και για μένα. Προσπαθώ να τους δείξω ότι αν κάνεις το καλό σου γυρνάει πίσω..
Ε ξέρεις κάτι; ΑΡΧΙΔΙΑ. Τίποτα δε γυρνάει πίσω. Και το καλό δε σε βγάζει πουθενά.
Σε χωρίζουν επειδή ήσουν σωστή. Σε εγκαταλείπουν επειδή είσαι ειλικρινής και ντόμπρος. Σε αναγκάζουν να τους πεις ψέμματα, γιατί δε μπορούν να δεχτούν την αλήθεια. Γιατί τους πονάει που καταβάθος ξέρουν ότι δε φέρθηκαν αντάξια. Τους τσούζει που ξέρουν ότι είναι πιο κάτω απο σένα. Ανάξια ανθρωπάκια.
Είπα θα είμαι εντάξει. Θα είμαι ειλικρινής. Θα λέω την αλήθεια κ δε θα κοροϊδεύω. Θα αγαπώ με τη ψυχή μου και θα μένω ατόφια. Και το τίμημα; Μάλλον να μείνω μόνη μου.
Έχεις συνηθίσει αυτόν τον σάπιο κόσμο ανθρωπάκο. Και όταν σου δείχνουν κάτι αληθινό δεν είσαι σε θέση να το πιστέψεις, γιατί δε το έχεις δει ποτέ. Γιατί κανείς δεν στο έμαθε.
Εγώ όμως ξέρω. Ξέρω τι είναι Καλό και τι Κακό. Ξέρω τι είναι Άσπρο και τι Μαύρο. Γιατί εμένα ανθρωπάκο μου τα έμαθαν. Με μεγάλωσαν με ηθική και αξίες. Με αγάπη. Και ξέρω ποιο είναι το Σωστό και ποιο το Λάθος. Ξέρω τι θα πει Ειλικρίνεια και τι Πουτανιά. Και αποφάσισα Ανθρωπάκο, να είμαι ΚΑΛΗ απο επιλογή. Όχι επειδή δε ξέρω άλλο δρόμο, αλλά επειδή τους είδα και τους 2. Κι αν το τίμημα είναι η Μοναξιά, θα το δεχτώ.
Θα συνηθίσω να μένω μόνη ανάμεσά σας. Θα συνηθίσω τη κακία σας και τη ψευτιά σας, αλλά ποτέ δε θα γίνω σας εσάς.

Και σήμερα..

"α! τα μαθες; εχει καταθλιψη" είπαν για το κύριο Κώστα..
"αυτοκτόνησε ο Σταύρος, με τα παιδιά του μες στο σπίτι" είπε η μητέρα μου..
Και σκέφτομαι ποιος έκανε το λάθος..
Παλιά κατηγορούσα τους αυτόχειρες ως δειλούς. Δε πάλευαν τη ζωη που τους δόθηκε απλόχερα, έλεγα.
Και σήμερα, (σχήμα λόγου), αναθεωρώ ξανά..
Κάπου διάβασα ότι ο ανθρώπος αλλάζει οριστικά κάθε 10ετία. Μέσα έξω.
Λογικό απ τη μια. Μαζεύεις εμπειρίες. Αρχίζεις και βολιδοσκοπείς που πάει η κατάσταση.. Τελικά, η ζωή είναι δώρο για όλους; ή μήπως τιμωρία;
Τη ζωη τη φτιαχνεις μονος σου.. Ναι, αν ηταν ολα στο χέρι σου. Δεν είναι όμως. Και μην ακούω μαλακίες. Ζούμε πλέον στον κόσμο εκείνο που τίποτα δεν είναι στο χέρι σου. Όλα καθοδηγουμενα, ολα φτιαχτα απ την αρχη μεχρι το τελος..
Προσπαθω να πίσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, αλλα μη γελιόμαστε..
Άρα όχι, δεν είναι δώρο η ζωη. Όχι αν δεν έχεις γεννηθεί, φροντίζοντας οι δικοι σου να επιβιώσεις μέσα σ αυτον τον ετσι φτιαγμενο κοσμο. Γιατι αυτοι ηξεραν. Και οι γονεις τους ηξεραν.. Βέβαια θα μου πεις, ελπίδα λέγεται.. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίδα. Κι αν την έχασες κάπου; Πως τη ξαναβρίσκεις;
Κι αν έχεις χάσει τον εαυτό σου, πως τον ξαναβρίσκεις; Κι αν δεν τον είχες βρι ποτέ τελικά, τι κάνεις για να μάθεις ποιος είσαι;;
Πως να αλλάξω αυτό το κενό και το τίποτα που με περιβάλλει; Που είναι μέσα μου κ με τρώει κάθε μέρα κ περισσότερο..
Απο που να πιαστώ; απ το ανύπαρκτο μέλλον μου, απ τους γονεις μου που μονο βαρος τους γινομαι; απ το ανυπαρκτο ταιρι μου;
Απο μένα; απο μενα πως; δε φτάνει. δε μου φτάνει.
Ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι. ο χρόνος τρέχει, γρήγορα. Πρέπει να κανω κάτι. Μα τι; Τίποτα;
δεν ξέρω τι θέλω απ τη πουτανα τη ζωη μου. τι ψαχνω, για τι παλευω..
σε καλυτερους κοσμους, όχι, δε πιστευω πια. αυτός ειναι κι οσο παει θα γινεται κ χειροτερος. αυτος ειναι.
Ίσως θέλω τόσο μια μεγάλη αγάπη, ίσως ένα παιδάκι, καρπό του έρωτά μας, δικό μας, ένα παιδάκι που στα μάτια του θα βλέπω τον άντρα που με έκανε ολόκληρη.
Και με βοηθησε να πιστεψω. Ενα παιδάκι-ελπίδα να μου κραταει το δαχτυλο κ να ξερω πως τπτ δεν εχει πεθανει.
Αλλά όλα έχουν πεθάνει. Και οι άνθρωποι έχουν πεθάνει. Κι εγώ πεθαίνω αργά και βασανιστηκά κάθε μέρα. 

Και σκέφτεσαι.. όταν θα έρθουν τα δύσκολα ποιος θα μείνει εκεί για σένα, μετά σκέφτεσαι τα δύσκολα που πέρασαν ήδη και το ποιοί έμειναν τελικά..
Εσύ έκανες λάθος επιλογές και αποφάσεις πάντα, ή έτσι είναι οι άνθρωποι και πρέπει να περιμένεις ότι θα είσαι μόνος σου.
Είναι τοσο τραγικό λάθος που έχω τόση ανάγκη τους ανθρώπους; Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Ναι είμαι ανεξάρτητη, ναι στιρίζομαι στα πόδια μου, αλλά εκείνο το χέρι θέλω να το κρατάω..
Να με συντροφεύει, και να κάνει την καθημερινότητα μου πιο υποφερτή..
Όχι να στηρίζομαι πάνω του..
Να τον κάνω καλά και μέσα απ αυτόν να γίνομαι κι εγώ καλύτερη..
Να του δίνω την ενέργεια μου, και βλέποντας τον να ανυψώνεται στα ουράνια,να παίρνω κι εγώ ενέργεια και δύναμη για να συνεχίσω..
Είναι τόσο γαμημένα παράλογο και ακατόρθωτο αυτό;;

Που το βρίσκω τόσο κλάμα...; Πως παράγει το σώμα μου τόση θλίψη; τόσο δάκρυ..
Πόσο κουράστηκα ήδη..

Είδα στα μάτια σου ότι πια δε μ' αγαπάς..

Και τι δε θα 'δινα αυτό να ήταν ψέμα..

Βλέπεις συνήθισες καρδιά μου να πονάς,

αναμνήσεις χαραγμένες για πάντα πάνω στο δέρμα..

Είναι βαρύ φορτίο αυτό της μοναξιάς,

το αντίο το στερνό, εκείνο που όλα τα αλλάζει,

βραδιάζει κ είναι η ώρα που τα λάθη σου μετράς,

μα ήταν όνειρο κι αυτό..

Με ησυχάζει..

https://www.youtube.com/watch?v=h3fe80jLsWA

Και...;

ξανάρθε, και θα ξαναφύγει, και θα ξανάρθει.. και κάπως έτσι πέρασαν 2, 5, 15 χρονάκια. Για πλάκα. Κενά μνήμης, σαν αυτά που έχεις μετά τα χειρότερα σου μεθύσια.. Και;; Τι άλλαξε ή τι θα αλλάξεις;; Απλά ζεις, αναπνέεις, πιάνεις χώρο και καταναλλώνεις τζάμπα ενέργειες. Ζόμπι. Θυμάσαι; έλεγες, "ζόμπι γίναν τα παιδιά μας" κι εγώ γελούσα. Γιατί ήξερα πόσο δίκιο έχεις.

Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές, το ήξερες, το ήξερα, το ξέρουμε. Και κάτσαμε στον εξώστη και παρακολουθούμε την παράσταση. Στα vip είμαστε, το ξέρεις έτσι..;
Και έτσι πέρασαν 2 χρόνια. Και τίποτα δεν άλλαξε. ή άλλαξε; προς το χειρότερο.
Πως γίνεται ο κόσμος να ναι τόσο χαζός; Πως γίνεται να μη βλέπουν; Πάλι απογοητεύομαι. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και εμείς είμαστε τόσο λίγοι. Λίγοι μπροστά σ'αυτη την άπειρη μαλακία που διακατέχει τον κοσμάκη..
Κάθε πέρσι και καλύτερα..
πόσο μου λείπει η αφέλεια μου.. τότε που δεν ήξερα ακόμα. τότε που είχα πράγματα που αγαπούσα, που με έκαναν να προχωράω. Τώρα δεν έχω τίποτα.
Προσπαθώ να βρω κάτι για να παλέψω, αλλά τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Κενό.
Και είσαι κι εσύ.. Που ήρθες κ έγινες ένα μικρό κίνητρο. Να κάνω κάτι, όχι για τον κοσμάκη, γιατί πια δεν αξίζει ούτε ένα χτυποκάρδι μου, αλλά για σένα..
Πάλι το παίζω σωτήρας. Πάλι τα ίδια. και το ξέρω. Μα συμβαίνει μόνο του..
Είναι σαν ρουφήχτρα, ξαφνικά με καταπίνει και δε καταλαβαίνω για πότε έφτασα στον πάτο. Ποιόν κοροιδεύω; εδώ δε μπορώ να σώσω εμένα, πως θα σώσω κάποιον άλλο; ή μήπως εγώ προσπαθώ να κρατηθώ απο κάπου ή κάποιον για να σωθώ..; αλλά αυτό δεν λέγεται ελπίδα; ένα, κάτι.. που σου δίνει τον λόγο να κάνεις ένα ακόμη βήμα..
πφ..η ζωή μου πάει κατά διαόλου. και φροντίζω μόνο εγώ πολύ καλά γι αυτό. μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση και να ζητήσω βοήθεια, όσο μπορώ ακόμα να σώσω κάτι.. αν μπορώ.. με νοιάζω και δε με νοιάζω..  "γιατι σε τιμωρείς;;" με είχε ρωτήσει προχθές η Α. "γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;" .. άντε τώρα εξήγησε της..Τι..;
Μπάσταρδο κενό με κάνεις έντρομο..

https://www.youtube.com/watch?v=7FmOX4eFdzc

Δύο χρόνια..
Δύο χρόνια χωρίς εσένα, που πήγαν κι όλας..;
Πως πέρασαν;

Και τι κάναμε Παυλάρα μου; 

Μια τρύπα στο νερό..
Μια τρύπα μεγαλύτερη απ' όλες.
Και μπήκαμε μέσα, και βυθιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς..
Όχι.
Ξέρεις τι, όχι. Δεν κάναμε μια τρύπα στο νερό. Εγώ την έκανα.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που παλεύουν κάθε μέρα,
ακόμα,
με όλο τους το είναι.
Με όλη τους τη ψυχή.. Απλά εγώ δε τους βλέπω. Πάλι..
Χάνω τη Πίστη μου. Πάλι. Δε τους βλέπω και χάνω την Ελπίδα μου. Πάλι.
Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ ε;; Είμαστε λίγοι ε;; Ελάχιστοι..
Είμαστε σταγόνες.. Σταγόνες απο μια βρύση χαλασμένη, σε μία σάπια, βρώμικη τουαλέτα κάπου στο κέντρο..
Όμως οι σταγόνες γίνονται και πλημμύρα έτσι δεν είναι; Γίνονται χείμαρροι. Γίνονται θάλασσες, ποτάμια, ωκεανοί ολόκληροι, έτσι δεν είναι; Παρασέρνουν, καταστρέφουν, πνίγουν. Έτσι δεν είναι;
Κι εμείς γιατί όχι..;
Γιατί να μην γίνουμε ένα ορμητικό ποτάμι που θα κατασπαράξει τα πάντα,
ένα ποτάμι που στις όχθες του θα χτιστεί ο καινούριος μας κόσμος,
ο κόσμος που ονειρευτήκαμε;;



ΔΕ ΞΕΧΝΩ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΩ. 

18 - 09 -2013

H Μοναξιά..

Για τη δική μας λέω...
Πως έχουμε γίνει έτσι...; Μόνο σάρκα και οστά.. Μόνο εφήμεροι έρωτες, μόνο περιστασιακά γαμήσια, μόνο μικροί αναπληρωτές στις μεγάλες κενές στιγμές της ζωής μας..
Πως έχουμε γίνει έτσι; Σάπια και άδεια κουφάρια, γεμίσαμε σκουλήκια που κατατρώνε τις καρδιές μας, τις αγάπες μας, τα μυαλά μας.
Πως γίναμε έτσι.. Μόνο ηθικές, εγωιστικές ικανοποιήσεις, μόνο τα κεφάλια ψηλά πέφτοντας σε ντουβάρια και τοίχους. Και γυρνάμε απλά πίσω να πάρουμε φόρα για το επόμενο στουκάρισμα..
Δε θα γίνω έτσι. Ποτέ δε θα γίνω έτσι. Θα παραμείνω αθεράπευτα και σκληροπυρινικά ρομαντική. Θα παραμείνω αυτή που εσύ αποκαλείς αφελή, αθώα στα όρια της αηδίας, αυτή που προτιμά να μείνει απονήρευτη, παρά να κοιτά συνέχεια πίσω απ' τον ώμο της..
Γιατί τη μέρα που θα πάψω να 'μαι όλα αυτά,
τη μέρα που θα με πείσετε ότι τελικά οι άνθρωποι είναι κακοί,
εκείνη τη μέρα που θα χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα,
θα ξέρω ότι δε μου έχει μείνει τίποτα πια.

Γενικά σκέφτομαι μόνο τα άσχημα και μόνο μίσος.

https://www.youtube.com/watch?v=cdCJdiS8YS4

Αυτό τώρα που σε σκέφτομαι όλη μέρα, κι όλη νύχτα.. Λες να είναι Έρωτας..?

Και αυτό.. που κοιτάω τις φωτογραφίες σου, και σκέφτομαι απλά ότι μου λείπεις λίγο, αλλά είμαι καλά χωρίς εσένα, και να είσαι καλά χωρίς εμένα.. είναι η συνέχεια..;

Αυτό είναι το ότι όλα γίνονται όταν είναι η ώρα τους να γίνουν?

Κι αυτό το χαμογελό σου.. κι αυτές οι ματάρες σου (για να το λέω εγώ που έχω ματάρες φαντάσου..) τι είναι..;

Κι αυτή η απόσταση..; Τι είναι; Κι αυτή η ζωή μου, τι πουτάνα είναι..
κι αυτό το ταϊμινγκ, τι πούστικο είναι..;

14315

Φφφφ...

Γιατί; Μόλις μπήκες ρε γαμημένε μήνα.
Γιατί να μην κυλήσει για λίγο κάτι καλά;
Γιατί πρέπει να γαμιέται όλος ο κόσμος..;
Δε θα το αντέξω να γυρίσω πίσω. Να το ξέρεις.
Δε θα το αντέξω..
Μακάρι να είχα εσένα..
Να έχω εσένα..
Όταν μου κρατάς το χέρι, όλα μοιάζουν πιο εύκολα..
Που είσαι;
Πονάω και φοβάμαι..
Που είσαι..;

Θυμάμαι κάποτε ήθελα τόσο πολύ να μου γράψει κάποιος στο δρόμο, στη πολυκατοικία μου, κάτι ρομαντικό, απ' αυτά που έβλεπα στις φωτογραφίες.
Μόνο που δε περίμενα ότι κάτι τέτοιο θα μου προκαλούσε τόσο πόνο..
Γιατί μου το κάνεις αυτό;
Τι να σε κάνω να με αγαπάς από μακριά;
Δε θέλω να με αγαπάς καθόλου.
άσε με να φύγω ή μείνε μαζί μου.
Σε παρακαλώ.
Πονάω τόσο πολύ.
Υποφέρω.
Πως να συνεχίσω έτσι;
Σε ικετεύω.
Μου λείπεις τόσο πολύ.
Δεν υπάρχει τίποτα χωρίς εσένα.
Δεν είμαι τίποτα χωρίς εσένα.
Δε θέλω να είναι έτσι. Δε θέλω να πονάω.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολη η Αγάπη.
Σε παρακαλώ.
Σε ικετεύω.
Μου λείπεις τόσο πολύ.. Η αγκαλιά σου..

.!.

Συμβαίνουν τόσα, και εσύ δεν είσαι εδώ να τους κοροιδέψουμε, να γελάσουμε με τα χάλια τους, να κάνουμε έρωτα όπως αυτοί έχουν ξεχάσει να κάνουν..
Συμβαίνουν τόσα, και εσύ πάλι λείπεις. Αναπληρώνεις τα κενά που σου δημιούργησα. Ξαναβρίσκεις φίλους και οικογένεια. Με θυμάσαι μέσω fb και κάνεις πάλι τα ίδια.
Μια drama quin. Το αγόρι μου είναι μια drama quin. ήταν.
Συμβαίνουν τόσα και εσύ λείπεις. Πάλι. και πάλι.
Και δε θέλω να σε σκέφτομαι, αλλά το κάνεις επήτιδες. Πόσο με πληγώνεις. Πόσο με χρησιμοποιείς, και σε αφήνω. Σε αφήνω γιατί κάθε φορά νομίζω θα είναι η τελευταία.
Γιατί κάθε φορά νομίζω θα ναι αλλιώς. Πόσο μοιάζω τελικά με τους ψηφοφόρους της ΝΔ?
Κι ας μη χαράμισα τη ψήφο μου έτσι άδικα. Χαραμίζω τη καρδιά μου όμως. Χαραμίζω τα συναισθήματα μου.
Πως να αλλάξω τον κόσμο όταν δε μπορώ να αλλάξω τον εαυτό μου;
Όταν δε μπορώ να σταματήσω όλα εκείνα που μου κάνουν κακό;
Συμβαίνουν τόσα και πάλι λείπεις. Πάλι μου λείπεις.
Και σταμάτησα όλα εκείνα που με φέρνουν κοντά σου. Φροντίζω να μένω μακριά σου.
Δε θέλω άλλο πια.
Δε μπορώ άλλο πια.
Λείπεις, λείπεις, λείπεις. Γιατί λείπεις; Αφού σου λείπω.
Γιατί δε μπορούμε να τσακωνόμαστε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι; να φεύγεις, και μετά ξανα έλα. Να φεύγω, και μετά να ξαναέρχομαι. Γιατί να με χωρίζεις; Γιατί να ψάχνεις την αφορμή να το βγάλεις όλο λάθος ενώ δεν είναι;
γιατί κατάντησα να γράφω μαλακίες;
άντε γαμήσου. μόνο λείπεις.

:(

Ούτε απόψε πανσέληνος.

Ένα κομμάτι λείπει.

Το φιλί σου.