Και σκέφτεσαι.. όταν θα έρθουν τα δύσκολα ποιος θα μείνει εκεί για σένα, μετά σκέφτεσαι τα δύσκολα που πέρασαν ήδη και το ποιοί έμειναν τελικά..
Εσύ έκανες λάθος επιλογές και αποφάσεις πάντα, ή έτσι είναι οι άνθρωποι και πρέπει να περιμένεις ότι θα είσαι μόνος σου.
Είναι τοσο τραγικό λάθος που έχω τόση ανάγκη τους ανθρώπους; Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Ναι είμαι ανεξάρτητη, ναι στιρίζομαι στα πόδια μου, αλλά εκείνο το χέρι θέλω να το κρατάω..
Να με συντροφεύει, και να κάνει την καθημερινότητα μου πιο υποφερτή..
Όχι να στηρίζομαι πάνω του..
Να τον κάνω καλά και μέσα απ αυτόν να γίνομαι κι εγώ καλύτερη..
Να του δίνω την ενέργεια μου, και βλέποντας τον να ανυψώνεται στα ουράνια,να παίρνω κι εγώ ενέργεια και δύναμη για να συνεχίσω..
Είναι τόσο γαμημένα παράλογο και ακατόρθωτο αυτό;;