Δύο χρόνια..
Δύο χρόνια χωρίς εσένα, που πήγαν κι όλας..;
Πως πέρασαν;

Και τι κάναμε Παυλάρα μου; 

Μια τρύπα στο νερό..
Μια τρύπα μεγαλύτερη απ' όλες.
Και μπήκαμε μέσα, και βυθιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς..
Όχι.
Ξέρεις τι, όχι. Δεν κάναμε μια τρύπα στο νερό. Εγώ την έκανα.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που παλεύουν κάθε μέρα,
ακόμα,
με όλο τους το είναι.
Με όλη τους τη ψυχή.. Απλά εγώ δε τους βλέπω. Πάλι..
Χάνω τη Πίστη μου. Πάλι. Δε τους βλέπω και χάνω την Ελπίδα μου. Πάλι.
Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ ε;; Είμαστε λίγοι ε;; Ελάχιστοι..
Είμαστε σταγόνες.. Σταγόνες απο μια βρύση χαλασμένη, σε μία σάπια, βρώμικη τουαλέτα κάπου στο κέντρο..
Όμως οι σταγόνες γίνονται και πλημμύρα έτσι δεν είναι; Γίνονται χείμαρροι. Γίνονται θάλασσες, ποτάμια, ωκεανοί ολόκληροι, έτσι δεν είναι; Παρασέρνουν, καταστρέφουν, πνίγουν. Έτσι δεν είναι;
Κι εμείς γιατί όχι..;
Γιατί να μην γίνουμε ένα ορμητικό ποτάμι που θα κατασπαράξει τα πάντα,
ένα ποτάμι που στις όχθες του θα χτιστεί ο καινούριος μας κόσμος,
ο κόσμος που ονειρευτήκαμε;;



ΔΕ ΞΕΧΝΩ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΩ. 

18 - 09 -2013