Για τη δική μας λέω...
Πως έχουμε γίνει έτσι...; Μόνο σάρκα και οστά.. Μόνο εφήμεροι έρωτες, μόνο περιστασιακά γαμήσια, μόνο μικροί αναπληρωτές στις μεγάλες κενές στιγμές της ζωής μας..
Πως έχουμε γίνει έτσι; Σάπια και άδεια κουφάρια, γεμίσαμε σκουλήκια που κατατρώνε τις καρδιές μας, τις αγάπες μας, τα μυαλά μας.
Πως γίναμε έτσι.. Μόνο ηθικές, εγωιστικές ικανοποιήσεις, μόνο τα κεφάλια ψηλά πέφτοντας σε ντουβάρια και τοίχους. Και γυρνάμε απλά πίσω να πάρουμε φόρα για το επόμενο στουκάρισμα..
Δε θα γίνω έτσι. Ποτέ δε θα γίνω έτσι. Θα παραμείνω αθεράπευτα και σκληροπυρινικά ρομαντική. Θα παραμείνω αυτή που εσύ αποκαλείς αφελή, αθώα στα όρια της αηδίας, αυτή που προτιμά να μείνει απονήρευτη, παρά να κοιτά συνέχεια πίσω απ' τον ώμο της..
Γιατί τη μέρα που θα πάψω να 'μαι όλα αυτά,
τη μέρα που θα με πείσετε ότι τελικά οι άνθρωποι είναι κακοί,
εκείνη τη μέρα που θα χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα,
θα ξέρω ότι δε μου έχει μείνει τίποτα πια.
Πως έχουμε γίνει έτσι...; Μόνο σάρκα και οστά.. Μόνο εφήμεροι έρωτες, μόνο περιστασιακά γαμήσια, μόνο μικροί αναπληρωτές στις μεγάλες κενές στιγμές της ζωής μας..
Πως έχουμε γίνει έτσι; Σάπια και άδεια κουφάρια, γεμίσαμε σκουλήκια που κατατρώνε τις καρδιές μας, τις αγάπες μας, τα μυαλά μας.
Πως γίναμε έτσι.. Μόνο ηθικές, εγωιστικές ικανοποιήσεις, μόνο τα κεφάλια ψηλά πέφτοντας σε ντουβάρια και τοίχους. Και γυρνάμε απλά πίσω να πάρουμε φόρα για το επόμενο στουκάρισμα..
Δε θα γίνω έτσι. Ποτέ δε θα γίνω έτσι. Θα παραμείνω αθεράπευτα και σκληροπυρινικά ρομαντική. Θα παραμείνω αυτή που εσύ αποκαλείς αφελή, αθώα στα όρια της αηδίας, αυτή που προτιμά να μείνει απονήρευτη, παρά να κοιτά συνέχεια πίσω απ' τον ώμο της..
Γιατί τη μέρα που θα πάψω να 'μαι όλα αυτά,
τη μέρα που θα με πείσετε ότι τελικά οι άνθρωποι είναι κακοί,
εκείνη τη μέρα που θα χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα,
θα ξέρω ότι δε μου έχει μείνει τίποτα πια.
No comments:
Post a Comment