καραντίνα s.2 d.52

Σήμερα ξύπνησα και μου λείπεις τόσο πολύ... Τόσο πολύ :(

Θέλω να χωθώ στην αγκαλιά σου :(

Καραντίνα s.2 d.50. - ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

2020..

Ήρθε και φεύγει πιο γρήγορα απ'ότι περίμενα και πριν ερθει ήμουν τόσο αισιόδοξη -άλλωστε έτσι δεν είμαι εγώ?!- , φέτος θα γαμηθείς είπα. Και γαμηθηκε 😂

Κύκλοι έκλεισαν, και άλλοι άνοιξαν, και έκλεισα και εκείνους που με έτρωγαν χρόνια, και νιώθω τόσο καλα με αυτό, που σιγά σιγά σταματάω να τους χαϊδεύω, που σιγά σιγά με αγαπάω περισσότερο και φροντίζω κάθε μέρα να με κάνω χαρούμενη.

Σχέσεις δυνάμωσαν, και σχέσεις τελείωσαν, βοηθώντας με να μάθω λίγο καλύτερα εμένα, και ακόμα δεν ξέρω τι θέλω. Μα ξέρω ακόμα καλύτερα τι δεν θέλω. Κι όσο μαθαίνω τι δεν θέλω, και τι δεν θέλω να είμαι, και τι δεν είμαι, τόσο φροντίζω ότι μένει τελικά να είναι αυτό που θέλω, που με κάνει δυνατή και με πάει ψηλά..

Δυσκολη χρονιά, προθάλαμος μεγάλων καταστάσεων, αλλά την πέρασα όμορφα και δεν παραπονιεμαι λεπτό! Γνώρισα ανθρώπους που ξέρω ότι θα μείνουν για πάντα και αυτό ήταν το καλύτερο δώρο αυτής της χρονιάς, γιατί το πιστεύω, αν δεν ήταν αυτός ο ιός, αυτή η καραντίνα, τίποτα ίσως να μην είχε δημιουργηθεί, όχι γιατί δεν θα θέλαμε αλλά ίσως γιατί δεν θα μπορούσαμε η δεν θα βρίσκαμε το πάτημα. Έγινε για κάποιο λόγο, και πλέον ξέρω ότι έχω ακόμα μια οικογένεια την οποία διάλεξα, είμαι περήφανη για αυτήν και πάντα θα στέκομαι βράχος δίπλα τους. Εξ άλλου Μόνος του Κανένας δεν μπορεί, ακόμα το πιστεύεις και δεν θα αλλάξει αυτό :)

Είμαι ευγνώμων που έχω την οικογένεια μου ακόμα ολόκληρη, κι ας είναι μακριά, κι ας κάνω τις πρώτες γιορτές της ζωής μακριά τους, κι ας νιώθω αυτή την απέραντη θλίψη και μοναξιά κάποια στιγμή, ξέρω πως είναι όλοι υγιείς, δυνατοί και δίπλα μου, και πως ότι όμορφο είχαμε θα ξανάρθει.

Χαίρομαι που έχω 4 πανέμορφες ψυχές γύρω μου που μου θυμίζουν τι σημαίνει ανιδιοτέλεια και αφοσίωση, που μου θυμίζουν πως για να κυλάει η ζωή,δεν χρειάζονται πολλα, μόνο αγάπη, αυτή τα περικλείει όλα και σου δείχνει τον δρόμο να πράττεις σωστά :)

Νταξ, να είμαστε και ειλικρινής, θα ήθελα να έχω έναν σύντροφο που να σημαίνει κάτι, σε αυτή την αλλαγή.. και προσπάθησα αλλά αυτά θέλουν δύο έτσι δεν είναι; Αλλά μάλλον κάποιος λόγος υπάρχει κ για αυτό, που θα με βρει αυτός ο χρόνος έτσι... Έτσι 😂 νταξ όχι, πια δεν το θεωρώ σπουδαίο, όπως είπα έχω όλα τα παραπάνω, και εξ άλλου όσο παίρνανε τα χρόνια καταλαβαίνω πως δεν είμαστε όλοι προορισμένοι για όλα... Το ότι εκείνος μου ξύπνησε μέσα μου συναισθήματα που δεν ήξερα ότι είχα, -αυτα της οικογένειας, της μητρότητας, της οικογενειακής στέγης- μάλλον έγινε γιατί πρέπει να αντιμετωπίσω λ αυτη τη πλευρά της ζωής. Έλα μη γελιομαστε, πάντα έλεγες ότι δεν είσαι εσύ για να γίνεις μάνα, ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για να γίνουν γονείς, και πως να γίνεις εξ άλλου όταν σου ξυπνάνε αυτά τα συναισθήματα άνθρωποι που δεν μπορούν αυτό να το κάνουν πραγματικότητα.. μαζί να το κάνετε δλδ... Νταξ δε θα πάψω ποτέ να είμαι ρομαντική, και να σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή που θα είμαστε αγκαλιά στον καναπέ, η θα έχουμε μια πολύ όμορφη μέρα, και θα τον κοιτάξω στα μάτια και θα του πως πως είμαι έγγυος, και εκείνος να με φιλήσει όλο ζεστασιά και να μου πει πως οι βάσεις μπήκαν, στο εισιτήριο βγήκε και το ταξιδι μας ξεκινάει, και πως ότι κι αν έρθει εμείς θα είμαστε μαζί, και θα το περάσουμε μαζί, και θα φέρουμε στο κόσμο ένα σπορακι φτιαγμένο με αγάπη, βγαλμένο από αγάπη, να έρθει σ' αυτό το σάπιο κόσμο να φέρει λίγο φώς, και με τη σειρά του να διδάξει το καλό, να αγαπήσει και να αγαπηθεί, να γίνει ένα λιθαράκι για ένα καλύτερο αύριο...

Αλλά δεν είναι όλοι για όλα, και είμαι οκ με αυτό :) ίσως θα πρέπει να παλέψω παρ αυτα και να αφιερώσω τη ζωή μου στο να μπορούν ερωτευμένοι άνθρωποι να φέρνουν ακόμα παιδιά σ' αυτό το κόσμο. Να έχουν λόγο για αυτό. Γιατί έλα τώρα, το να κάνεις μια οικογένεια αυτόματα σε κάνει να σκέφτεσαι πιο συντηρητικά και προστατευτικά.. ενώ όταν δεν έχεις να χάσεις τίποτα, όλα είναι πιο ελεύθερα και πιο καθαρά. Κ εγώ ακόμα τρώω σίδερα! Θέλω να βγω εκεί έξω και να τα κάνω πουτανα όλα. Να τον κάψω αυτό το κόσμο και απ' τις στάχτες του να γεννηθεί κάτι της προκοπής!

Είμαι έτοιμη για όλα και ότι είναι να έρθει ας έρθει. Εγώ από πλευράς μου υπόσχομαι κ αυτό το χρόνο να είμαι δυνατή, να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό, και επιτέλους να αποδεχθώ αυτό το σύνδρομο της μητέρας Τερέζας. Κάνω ανθρώπους ευτυχισμένους, κάνω ανθρώπους να αποκτούν μια ακομα οπτική, και αυτό μου φτάνει.

Είμαι καλά. :)

https://youtu.be/aIFRDU4bDoI

Καραντίνα s.2 d.43

💜💜  

Καραντίνα s.2 d.38_ Και τώρα θα σου πω για το κορίτσι με το σκύλο..

 Και σε είδα τη μέρα που τα φίδια μπλέχτηκαν στα πόδια μας..

Λες και είχες ραντεβού με εμένα & την ιστορία..

Και μέσα μου άρχισαν τα βουνά να δονουνται και η γη να ξερναει λάβα στους πυθμένες

Μόνο έτσι αξίζει να ζεις.

Πίνοντας τη στιγμή χωρίς σκέψη και πληρωνοντας το λάθος χωρίς να μετανιώνεις

Κι όσοι σε δείχνουν με το δάχτυλο είναι όσοι δεν έχουν το συναισθηματικό σθένος να σταθούν σαν ο ένας μέσα στους πολλούς και σαν ερωτικοί μές στους ανέραστους...

 Είναι όλα εδώ παππού . .

Τον ίδιο κύκλο κάνουν... :/

25/11/2012

Καραντίνα s.2 d.20

 

https://youtu.be/tVX8wntZ42A

Καραντίνα s.2 d.19

Για αυτούς που είναι εδώ

Για αυτούς που μάχονται

Που δεν συμβιβάζονται

Που προσπαθούν 

Που δεν ξεχνούν

Που συγχωρούν

Που φέρονται ντομπρα

Που δεν φοβούνται

Που σέβονται

Που στηρίζουν

Που αγαπούν

και συνεχίζουν..

Καραντίνα s.2 d.9

Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου 2020. 

Σε μια πόλη σε πλήρη απαγόρευση. Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4ων ατόμων, απαγόρευση διαδηλώσεων, με πρόσχημα έναν ιό, με πρόσχημα την ατομική ευθύνη που τόσο λένε και ξαναλένε ότι δεν έχουμε. Απαγόρευση δικαιωμάτων εργασιακών και κοινωνικών. Κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Με μια κυβέρνηση που δεν φρόντισε για νοσοκομεία - φρόντισε όμως να δώσει κάτι εκατομμύρια στα κανάλια - , δεν φρόντισε για προσλήψεις γιατρών και δημιουργία ΜΕΘ- φρόντισε όμως για προσλήψεις 7000 μπάτσων- 

Την ίδια στιγμή που μιλάνε για κοινωνική ευθύνη, αποστάσεις και μάσκες, τα ΜΜΜ είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να πάνε στη δουλειά τους.

Την ίδια στιγμή που χτυπάνε ζευγάρια σε πλατείες ως κίνδυνο δημόσιας υγείας, στοιβάζουν προσαχθέντες σε βανακια για τη γαδα 30-30 χωρίς τα απαραίτητα μέτρα.

Την ίδια στιγμή που σου απαγορεύουν να κυκλοφορείς, να φιλάς, να αγκαλιάζεις, να κάθεσαι στις πλατείες που ο ίδιος έχεις χτίσει με τους φόρους σου, εκείνη την ίδια στιγμή, ανοίγουν τα σχολεία με 30 μαθητές σε κάθε τάξη. Να τα πηγαινοφερνουν παππούδες - που υποτίθεται πως αυτούς προστατεύουμε - γιατί οι γονείς πρέπει να πάνε για δουλειά - βλέπεις αυτή τη φορά δε βγήκαν σε αναστολή όσοι και πριν, πολύς κόσμος δουλεύει, το πώς μη το ρωτάς όταν για όλους τους υπόλοιπους παίζει απαγόρευση κυκλοφορίας- 😂

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, έρχονται και σου λένε πως η αυριανή πορεία είναι απαγορευμένη. Με όλα τα συναφή από πίσω. Απειλούν με τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με τους τόσους μπάτσους που θα γράφουν πρόστιμα, πως αν δεν συμμορφωθείς θα είναι από πίσω οι Δελτα, και πίσω απ' αυτούς τα ματ και οι αυρες τους. Προσπαθούν να μας τρομάξουν.

Αλλά έχουμε κουραστεί πια. 

Κάναμε πίσω, όχι για μας, αλλά για όλους αυτούς που αγαπάμε. Για τον φόβο που μας γέννησαν για τους γονείς και τους παππούδες μας. Πώς μόνο εμείς μπορούμε να τους προστατεύσουμε, πως αν πάθουν κάτι και αρρωστήσουν εμείς, και μόνο εμείς θα φταίμε 

Φτάνει. Μέχρι εδώ.

Δεν έχουμε ζωή πια. 

Κλεισμένοι στα σπίτια μας απλά να περιμένουμε αυτό να περάσει. Και πέρασε ένας χρόνος χαμένος. Ένας χρόνος σχεδόν σε μια αβεβαιότητα, σε μόνιμη ανασφάλεια, σε απομόνωση 

Φτάνει. Μέχρι εδώ. Ας μείνουν οι γονείς σπίτι.

Ας μείνουν οι παππούδες σπίτι.

Ας μείνουν όσοι φοβούνται σπίτι.

Εμείς δεν φοβόμαστε πια γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια. Μας τα πήραν όλα και μόνο ο εαυτός μας έμεινε. Κι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, δεν θα έχουμε σίγουρα κανένα αύριο.

Τέρμα στον φόβο. 

Εμπρός για νέα Πολυτεχνεία.

Ραντεβού στους δρόμους.

Καραντίνα s.2 d.7

Μου λείπεις πολύ..

Και το χειρότερο είναι πως ξέρω πως μ αγαπάς.

Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε καλά μαζί..

Όχι, το χειρότερο είναι πως μ' αγαπάς , αλλά δεν με αγαπάς αρκετά ώστε να κάτσεις να το δουλέψουμε μαζί. Αυτό είναι το χειρότερο.

Και είναι απόφαση σου & δικαίωμα σου.

Αλλά ας μαζευες τα πράγματα σου.. ας νοιαζοσουν λίγο για το αν εγώ θα πονάω η αν θα μου λείπεις...

Τελικά μ' αγαπάς η απλά θα ήθελα πολύ να με αγαπάς κ αυτοπροβαλλομαι;

Ελπίζω να είσαι καλά & να δουλέψεις τα οποία θέματα σου.. Είσαι βλάκας που δεν έκατσες εδώ να τα δουλέψουμε μαζί. Και την διάθεση έχω, και την υπομονή, και τον τρόπο... 

Αλλά...

Πάλι στη μέση νιώθω ότι έμεινε..

Καραντίνα s.2 d.4

Είχα γράψει ένα κείμενο, τέτοιο καιρό το 2012.. Έμπαινε το φθινόπωρο, ήταν καταθλιπτικά και όλα μουντά, σε αντίθεση με τις σημερινές γεμάτες ήλιο μέρες.. τότε όλα πάλι ήταν γκρι, και το σήμερα με βρίσκει σε μια καραντίνα, να έχω τεθεί σε αναστολή απ' την εργασία μου, αφραγκη να περιμένω ένα επίδομα που θα έρθει τον άλλο μήνα.. Με βρίσκει με τη δήλωση του σπιτονοικοκύρη μου ότι πρέπει να βρω καινούριο σπίτι, με βρίσκει μετά από πολλές μέρες κλάμα και μιζέρια, μετά από πολλές μπύρες.. Με βρίσκει μακριά απ' τη μαμά μου τόσους μήνες, και μια αγκαλιά της που μου έχει λείψει τόσο πολύ & ας το παίζω δεν τρέχει τίποτα, με έναν μπαμπά που δεν τον χαίρομαι πια όσο θέλω & με τρομάζει αυτό, και μια αδερφή κάπου εκεί στη Μυτιλήνη, να μεγαλώνει τόσο γρήγορα...

Με βρίσκει σε μια γειτονιά με φίλους πλέον, που μάλλον πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πως θα εγκαταλείψω, (κ κοίτα να δεις που πρώτη φορά στη ζωή μου κλείνω 3ετια κάπου χωρίς να έχω την ανάγκη να τρέξω μακριά) , αλλά οι φίλοι, αν είναι φίλοι, παραμένουν φίλοι όπου και να είσαι έτσι δεν είναι; Μμμμ....

Με βρίσκει με τα 4 ζώα μου πλεον, που γεμίζουν κάθε πιθαμή της μοναξιάς μου και του σπιτιού μου, που είναι οι καλύτεροι μου φίλοι και που πραγματικά νιώθω πως δεν τους αξίζω ώρες ώρες.. είμαι τόσο μικρή μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους.. και πόσο με τρομάζει το γεγονός ότι δεν θα βρω σπίτι που να μας χωράει... Δεν θα βρω σπίτι που να τα θέλει, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως αυτά κ εγώ είμαστε οικογένεια.. αλλά θα το βρω, θα τα φτιάξω όλα.

Με βρίσκει και με εκείνον όμως... Τον άνθρωπο που αν μου έλεγες πριν 4 χρόνια ότι σήμερα θα είμαι εδώ μαζί του, θα γελούσα, ίσως & αυτόματα να έκλαιγα. Ίσως να κοιτούσα πίσω απ' τον ώμο μου, την ίδια στιγμή που θα ερχόμουν να έρθει να με βρει.. τόσο ανάμεικτα συναισθήματα.. αλλά χωρίς εκείνο του φόβου πια...!

Αλλάζουν οι άνθρωποι, το πίστευα κ πάντα θα το πιστεύω, το βλέπω σε εμένα, κ τώρα το βλέπω και σε αυτόν... Και αν κάτι ήθελα όσο τίποτα, είναι αυτή η καραντίνα να με βρει μαζί του...!

Ακόμα νιώθω πολλές φορές ότι δεν ταιριάζω πουθενά, ότι πουθενά δεν μπορώ να μείνω για πολύ, να φτιάξω σχέσεις τις προκοπής, ότι κανείς δεν με αντέχει για πολύ.. και προσπαθώ αλήθεια. Προσπαθώ. Και με τον Ντόριαν προσπάθησα. Και πίστεψα ότι θα πετύχει γιατί είχα κουραστεί να ψάχνω άλλο πια. Να είμαι από δω κ από κει. Αλλά αν μερικά πράγματα δεν βγαίνουν, πως να το κάνουμε? Με το ζόρι; Αφού δεν είμαστε από αυτούς που συμβιβάζονται, και δεν θέλουμε και να γίνουμε. Ακόμα νιώθω τα ίδια πράγματα με τότε, με τη διαφορά ότι τώρα ξέρω πολύ καλύτερα ποια είμαι, κι αν ακόμα με μαθαίνω, σίγουρα ξέρω τι δεν θέλω να είμαι. Και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, και μπορώ να έχω γύρω μου ακόμα καλύτερους ανθρώπους..

Είναι σημαντικό πολύ που σας έχω γύρω μου... Που είσαι μέσα στην αγκαλιά μου και γεμίζεις το σπίτι με την παρουσία σου.

Είναι σημαντικό που μέσα στη τόση σκατιλα γίνεστε ακτίνα φωτός..

Παππού... Άραγε να είσαι περήφανος για μένα;

Καραντίνα s.2 d.3

Κοίτα να δεις που έχω ξεχάσει να εκφραζομαι γραπτώς.. κοίτα να δεις που μοιάζει όλο και πιο δύσκολο να αποτυπώσω πια αυτά που νιώθω..

Νιώθω το μέσα μου να γεμίζει ασφυκτικά, και αν με ρωτήσεις από τι, θα σου απαντήσω λίγο απ' όλα.. απ' τις δυσκολίες των καιρών, - αυτή η καραντίνα vol.2 με γονάτισε ψυχολογικά, παρ όλο που μεταξύ μας την περίμενα πως και πως...

Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος σαν εμένα μόνο να είναι σπίτι και να δουλεύει; Να μην μπορείς να βγεις να πιεις μια μπύρα σ' ένα παγκάκι, να δεις έναν φιλο, χωρίς να στείλεις μήνυμα στον ρουφιανο.. κι έρχεται χειμώνας κ όλα είναι τόσο μίζερα.. 

κι απ' την άλλη χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες ξανά στη ζωή μου - όχι πως δεν το περίμενα η πως δεν το πίστευα ότι θα ξαναγίνει- αλλά είσαι τόσο δύσκολος άνθρωπος ρε μωρό μου, και πως να σου δίνω αυτή την επιβεβαίωση που χρειάζεσαι κάθε τρεις και λίγο, όταν δεν μπορώ η ίδια να σταθώ στα πόδια μου;

Και οκ, φιλενάδα, φαινομενικά όλα σου βαίνουν καλώς, δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι μέσα στην καταθλα.. κατ αρχάς δεν αλλάζει τίποτα, εννοώντας το γενικό πλάνο. Εκεί έξω παίζει μιζέρια, κακία & φτώχια. Παλεύουμε κάθε μέρα για να έχουμε τα βασικά, και είναι τόσο κουραστικό ρε φίλε.. ας έρθει κάτι λίγο πιο εύκολα.. 

Εδώ ξανά...

 Πόσος καιρός...

3 χρόνια νερό, νερό που γέμισε ποτάμι και χύθηκε στη θάλασσα, 3 χρόνια που είναι σαν να μην έγινε τίποτα & τα πάντα ταυτόχρονα..

Άλλαξαν τα πάντα και αυτός ο νοητός κύκλος παραμένει, ακόμα σαν χάμστερ μέσα στη ρόδα, και έχω τον μαλακα απ' έξω να γελάει λέγοντας πόσο χαριτωμένη με βρίσκει, ενώ εγώ απλά τρέχω να ξεφύγω. Χαριτωμένα ηλίθια! 

Άλλη περιοχή, άλλη δουλειά, άλλοι φίλοι, άλλοι κύκλοι, κ όμως είναι όλα ίδια. Ίδια τα συναισθήματα, ίδιες οι καταστάσεις, ίδιο το άγχος, η ανασφάλεια, η μοναξιά. Ίδια η μαυρίλα. Κ ας σταμάτησα να ακούω ΜΤΠ τόσο πολύ, γι'αυτόν ακριβώς τον λόγο. Δεν έπιασε 😋

Μάλλον πρέπει να αρχίσω να σου μιλάω πάλι περισσοτερο. Να σου μιλάμε. Μπας και βγαίνουν από μέσα μας με ποιο ανώδυνο τρόπο. Να μη βαραινω άλλο τα ζωάκια μου, να μη με βλέπουν οι φίλοι μόνιμα στεναχωριμενη..

Πώς θα βγει αυτός ο χειμώνας ρε φίλε; 

Όπως βγήκαν κ οι προηγούμενοι πες...

https://youtu.be/JJiFJo5FLt4