Καραντίνα s.2 d.4

Είχα γράψει ένα κείμενο, τέτοιο καιρό το 2012.. Έμπαινε το φθινόπωρο, ήταν καταθλιπτικά και όλα μουντά, σε αντίθεση με τις σημερινές γεμάτες ήλιο μέρες.. τότε όλα πάλι ήταν γκρι, και το σήμερα με βρίσκει σε μια καραντίνα, να έχω τεθεί σε αναστολή απ' την εργασία μου, αφραγκη να περιμένω ένα επίδομα που θα έρθει τον άλλο μήνα.. Με βρίσκει με τη δήλωση του σπιτονοικοκύρη μου ότι πρέπει να βρω καινούριο σπίτι, με βρίσκει μετά από πολλές μέρες κλάμα και μιζέρια, μετά από πολλές μπύρες.. Με βρίσκει μακριά απ' τη μαμά μου τόσους μήνες, και μια αγκαλιά της που μου έχει λείψει τόσο πολύ & ας το παίζω δεν τρέχει τίποτα, με έναν μπαμπά που δεν τον χαίρομαι πια όσο θέλω & με τρομάζει αυτό, και μια αδερφή κάπου εκεί στη Μυτιλήνη, να μεγαλώνει τόσο γρήγορα...

Με βρίσκει σε μια γειτονιά με φίλους πλέον, που μάλλον πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πως θα εγκαταλείψω, (κ κοίτα να δεις που πρώτη φορά στη ζωή μου κλείνω 3ετια κάπου χωρίς να έχω την ανάγκη να τρέξω μακριά) , αλλά οι φίλοι, αν είναι φίλοι, παραμένουν φίλοι όπου και να είσαι έτσι δεν είναι; Μμμμ....

Με βρίσκει με τα 4 ζώα μου πλεον, που γεμίζουν κάθε πιθαμή της μοναξιάς μου και του σπιτιού μου, που είναι οι καλύτεροι μου φίλοι και που πραγματικά νιώθω πως δεν τους αξίζω ώρες ώρες.. είμαι τόσο μικρή μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους.. και πόσο με τρομάζει το γεγονός ότι δεν θα βρω σπίτι που να μας χωράει... Δεν θα βρω σπίτι που να τα θέλει, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως αυτά κ εγώ είμαστε οικογένεια.. αλλά θα το βρω, θα τα φτιάξω όλα.

Με βρίσκει και με εκείνον όμως... Τον άνθρωπο που αν μου έλεγες πριν 4 χρόνια ότι σήμερα θα είμαι εδώ μαζί του, θα γελούσα, ίσως & αυτόματα να έκλαιγα. Ίσως να κοιτούσα πίσω απ' τον ώμο μου, την ίδια στιγμή που θα ερχόμουν να έρθει να με βρει.. τόσο ανάμεικτα συναισθήματα.. αλλά χωρίς εκείνο του φόβου πια...!

Αλλάζουν οι άνθρωποι, το πίστευα κ πάντα θα το πιστεύω, το βλέπω σε εμένα, κ τώρα το βλέπω και σε αυτόν... Και αν κάτι ήθελα όσο τίποτα, είναι αυτή η καραντίνα να με βρει μαζί του...!

Ακόμα νιώθω πολλές φορές ότι δεν ταιριάζω πουθενά, ότι πουθενά δεν μπορώ να μείνω για πολύ, να φτιάξω σχέσεις τις προκοπής, ότι κανείς δεν με αντέχει για πολύ.. και προσπαθώ αλήθεια. Προσπαθώ. Και με τον Ντόριαν προσπάθησα. Και πίστεψα ότι θα πετύχει γιατί είχα κουραστεί να ψάχνω άλλο πια. Να είμαι από δω κ από κει. Αλλά αν μερικά πράγματα δεν βγαίνουν, πως να το κάνουμε? Με το ζόρι; Αφού δεν είμαστε από αυτούς που συμβιβάζονται, και δεν θέλουμε και να γίνουμε. Ακόμα νιώθω τα ίδια πράγματα με τότε, με τη διαφορά ότι τώρα ξέρω πολύ καλύτερα ποια είμαι, κι αν ακόμα με μαθαίνω, σίγουρα ξέρω τι δεν θέλω να είμαι. Και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, και μπορώ να έχω γύρω μου ακόμα καλύτερους ανθρώπους..

Είναι σημαντικό πολύ που σας έχω γύρω μου... Που είσαι μέσα στην αγκαλιά μου και γεμίζεις το σπίτι με την παρουσία σου.

Είναι σημαντικό που μέσα στη τόση σκατιλα γίνεστε ακτίνα φωτός..

Παππού... Άραγε να είσαι περήφανος για μένα;