Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου 2020.
Σε μια πόλη σε πλήρη απαγόρευση. Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4ων ατόμων, απαγόρευση διαδηλώσεων, με πρόσχημα έναν ιό, με πρόσχημα την ατομική ευθύνη που τόσο λένε και ξαναλένε ότι δεν έχουμε. Απαγόρευση δικαιωμάτων εργασιακών και κοινωνικών. Κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Με μια κυβέρνηση που δεν φρόντισε για νοσοκομεία - φρόντισε όμως να δώσει κάτι εκατομμύρια στα κανάλια - , δεν φρόντισε για προσλήψεις γιατρών και δημιουργία ΜΕΘ- φρόντισε όμως για προσλήψεις 7000 μπάτσων-
Την ίδια στιγμή που μιλάνε για κοινωνική ευθύνη, αποστάσεις και μάσκες, τα ΜΜΜ είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να πάνε στη δουλειά τους.
Την ίδια στιγμή που χτυπάνε ζευγάρια σε πλατείες ως κίνδυνο δημόσιας υγείας, στοιβάζουν προσαχθέντες σε βανακια για τη γαδα 30-30 χωρίς τα απαραίτητα μέτρα.
Την ίδια στιγμή που σου απαγορεύουν να κυκλοφορείς, να φιλάς, να αγκαλιάζεις, να κάθεσαι στις πλατείες που ο ίδιος έχεις χτίσει με τους φόρους σου, εκείνη την ίδια στιγμή, ανοίγουν τα σχολεία με 30 μαθητές σε κάθε τάξη. Να τα πηγαινοφερνουν παππούδες - που υποτίθεται πως αυτούς προστατεύουμε - γιατί οι γονείς πρέπει να πάνε για δουλειά - βλέπεις αυτή τη φορά δε βγήκαν σε αναστολή όσοι και πριν, πολύς κόσμος δουλεύει, το πώς μη το ρωτάς όταν για όλους τους υπόλοιπους παίζει απαγόρευση κυκλοφορίας- 😂
Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, έρχονται και σου λένε πως η αυριανή πορεία είναι απαγορευμένη. Με όλα τα συναφή από πίσω. Απειλούν με τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με τους τόσους μπάτσους που θα γράφουν πρόστιμα, πως αν δεν συμμορφωθείς θα είναι από πίσω οι Δελτα, και πίσω απ' αυτούς τα ματ και οι αυρες τους. Προσπαθούν να μας τρομάξουν.
Αλλά έχουμε κουραστεί πια.
Κάναμε πίσω, όχι για μας, αλλά για όλους αυτούς που αγαπάμε. Για τον φόβο που μας γέννησαν για τους γονείς και τους παππούδες μας. Πώς μόνο εμείς μπορούμε να τους προστατεύσουμε, πως αν πάθουν κάτι και αρρωστήσουν εμείς, και μόνο εμείς θα φταίμε
Φτάνει. Μέχρι εδώ.
Δεν έχουμε ζωή πια.
Κλεισμένοι στα σπίτια μας απλά να περιμένουμε αυτό να περάσει. Και πέρασε ένας χρόνος χαμένος. Ένας χρόνος σχεδόν σε μια αβεβαιότητα, σε μόνιμη ανασφάλεια, σε απομόνωση
Φτάνει. Μέχρι εδώ. Ας μείνουν οι γονείς σπίτι.
Ας μείνουν οι παππούδες σπίτι.
Ας μείνουν όσοι φοβούνται σπίτι.
Εμείς δεν φοβόμαστε πια γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια. Μας τα πήραν όλα και μόνο ο εαυτός μας έμεινε. Κι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, δεν θα έχουμε σίγουρα κανένα αύριο.
Τέρμα στον φόβο.
Εμπρός για νέα Πολυτεχνεία.
Ραντεβού στους δρόμους.
No comments:
Post a Comment