Κοίτα να δεις που έχω ξεχάσει να εκφραζομαι γραπτώς.. κοίτα να δεις που μοιάζει όλο και πιο δύσκολο να αποτυπώσω πια αυτά που νιώθω..
Νιώθω το μέσα μου να γεμίζει ασφυκτικά, και αν με ρωτήσεις από τι, θα σου απαντήσω λίγο απ' όλα.. απ' τις δυσκολίες των καιρών, - αυτή η καραντίνα vol.2 με γονάτισε ψυχολογικά, παρ όλο που μεταξύ μας την περίμενα πως και πως...
Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος σαν εμένα μόνο να είναι σπίτι και να δουλεύει; Να μην μπορείς να βγεις να πιεις μια μπύρα σ' ένα παγκάκι, να δεις έναν φιλο, χωρίς να στείλεις μήνυμα στον ρουφιανο.. κι έρχεται χειμώνας κ όλα είναι τόσο μίζερα..
κι απ' την άλλη χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες ξανά στη ζωή μου - όχι πως δεν το περίμενα η πως δεν το πίστευα ότι θα ξαναγίνει- αλλά είσαι τόσο δύσκολος άνθρωπος ρε μωρό μου, και πως να σου δίνω αυτή την επιβεβαίωση που χρειάζεσαι κάθε τρεις και λίγο, όταν δεν μπορώ η ίδια να σταθώ στα πόδια μου;
Και οκ, φιλενάδα, φαινομενικά όλα σου βαίνουν καλώς, δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι μέσα στην καταθλα.. κατ αρχάς δεν αλλάζει τίποτα, εννοώντας το γενικό πλάνο. Εκεί έξω παίζει μιζέρια, κακία & φτώχια. Παλεύουμε κάθε μέρα για να έχουμε τα βασικά, και είναι τόσο κουραστικό ρε φίλε.. ας έρθει κάτι λίγο πιο εύκολα..
No comments:
Post a Comment