..Fail..

Χριστούγεννα... Αρχίδια.. Πάσχα.. Αρχίδια.. Δεν καταλαβαίνω γιορτές πλέον.. Μαζευτήκαμε προχθές οικογενειακά και αναρωτιόμασταν τι θα κάνουμε το Πάσχα.. Ποιες οικογενειακές μαζώξεις;; Όλοι νιώθουμε το κενό, κάτι λείπει.. Και απ τη μία αναρωτιέμαι αν αυτό θα ήθελε ο παππούς.. Να είμαστε 10 άτομα που κλαίμε τη μοίρα μας και χαρά δε βλέπουμε.. Απο την άλλη, σκέφτομαι εμάς, αυτά τα 10 άτομα, με τι κουράγιο και όρεξη να γιορτάσουμε..; Πάντα ο παππούς και η γιαγιά γυρνούσαν το αρνί... Φέτος ποιος θα το έκανε; Ποιος θα είχε το κουράγιο; Έτσι η μάνα ανακοίνωσε ότι αντί για αρνί φέτος θα έχει καρμπονάρα.. Αντί για ξαδέρφια και μαζώξεις θα έχει σπίτι, με εναν πατέρα στη δουλειά.. Ποιο Πάσχα; Ποια χαρά;; Όλοι οι δικοί μου έφυγαν.. Και νιώθω ότι φρικάρω. Γιατί μένω κολλημένη εδώ; Τι πάει λάθος τέλος πάντων.. Ώρες ώρες νιώθω ότι μόνο με τα ντρόγκια μπορώ να ξεφύγω πλέον.. Μόνο μέσα απ αυτά έχω την ευκαιρία να ταξιδέψω.. Και νόμιζα είχα περάσει την ηλικία που ήμουν επιρρεπής στις μαλακίες.. Αλλά τώρα βλέπω και καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά στον γκρεμό απ ότι τώρα.. Και το χειρότερο είναι ότι δεν με νοιάζει να κάνω κάτι γι αυτό..
Πάλι καλά που γνώρισα κι αυτόν.. Κι ας έφυγε μαζί με όλους τους άλλους.. Καλά να περάσουν όλοι εύχομαι, γιατί έχω ανάγκη να ακούσω καλά νέα.. 10 μέρες είναι.. θα περάσουν.. και θα τον δω πάλι.. Είναι τόσο παράξενο.. Απο κει που είχα ξεκαθαρίσει αυτά τα πράγματα μέσα μου, από κει που είχα κατασταλάξει ότι  δε θέλω μπλεξίματα.. Τσουπ.. Ήρθε το μπλέξιμο.. Και είναι και γερό.. Ναυτικός κόμπος ένα πράγμα.. Αλλά έτσι δε λένε; όταν σταματάς να ψάχνεις τότε βρίσκεις... Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι με έναν άνθρωπο.. Ένα βλέμμα που είναι ικανό να σε ηρεμήσει σαν το καλύτερο ηρεμιστικό, μια αγκαλιά που μπορεί να σε κάνει να ζαβλακωθείς, ένα φιλί παραισθησιογόνο.. Φοβερά πράγματα.. Και το χειρότερο είναι να συμπεριφέρεσαι τόσο ηλίθια σα να θες να τους διώξεις όλους.. Αυτοκαταστροφική με είπε.. Και μου έκανε εντύπωση γιατί κανείς άλλος μέχρι τώρα δεν με αποκάλεσε έτσι μες στη μούρη μου.. Αλλά έμεινε εκεί.. Πείσμωσε και έμεινε, και με έκανε να καταλάβω.. Και αποφάσισα να μην τα κάνω πάλι σκατά.. Ερωτεύτηκα και δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό είχα να νιώσω κάτι τόσο ευχάριστο.. Θα είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα να το καταστρέψω μόνη μου..
Όπως καταλαβαίνεις τα συναισθήματα πάνε κι έρχονται.. Απ τον παράδεισο στην κόλαση και αντίστροφα... Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι απ τα ψυχολογικά και συναισθηματικά μου σκαμπανεβάσματα..!

Και έχει κολλήσει μια φράση στο μυαλό μου.. "Να πάει να γαμηθεί ότι με χαλάει"..
Αλλά τι κάνεις όταν αυτά που σε χαλάνε δε μπορείς να τα αποφύγεις;;
Πωπω.. Δε πέρασαν ούτε 5 ώρες απο τότε που τον αποχωρίστηκα και το νιώθω αιώνες..  Σα μαλάκας κόλλησα.. Ελπίζω να μη φάω πάλι τα μούτρα μου.. Αλλά τουλάχιστον, όπως και να έχει η να καταλήξει.. Τώρα, έχω έναν λόγο να χαμογελάω.. :)