...

Με έχουν κουράσει τόσο πολύ οι άνθρωποι.. Με έχουν απογοητεύσει τόσο πολύ.. Κι ακόμα δεν έχω δει τίποτα θαρρώ..
Αλλά πιο πολύ με κούρασαν εκείνοι, που λένε ότι είναι σαν κι "εμάς".. Άνθρωποι..
Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες.. Αυτοί που σου λένε ότι ακόμα πιστεύουν στους ανθρώπους, αυτοί που στην θεωρία είναι τέλειοι αλλά από πράξεις τίποτα. Αυτοί που φωνάζουν ότι δε βρίσκουν "ανθρώπους", κι όταν τους βρίσκουν τους φέρονται με τον χειρότερο τρόπο.. Αυτοί όλοι οι σιχαμένοι, που δεν έχουν κάτι να τους ξεχωρίσεις στα πλήθη.. δε φοράνε ψηλοτάκουνα ή μίνι φούστες  δεν έχουν κωλοφτιαγμένα παπάκια και 100 κιλά ζελέ στο μαλλί, για να τους ξεχωρίσεις άμεσα, να επιλέξεις να ΜΗΝ χάσεις τον χρόνο σου μαζί τους, και έτσι τους πλησιάζεις, γιατί σου λένε πόσο έχουν εκλείψει οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ  πόσο μόνοι νιώθουν σ αυτόν τον σάπιο πλανήτη, σε παραμυθιάζουν με ένα κάρο μαλακίες τις οποίες εσύ νιώθεις, κι έτσι πέφτεις στη παγίδα. Σε μια παγίδα που αν είσαι τυχερός θα ξεμπλέξεις σύντομα, κι αν είσαι άτυχος θα σου πάρει κάνα 2 χρόνια..
Αυτοί που ζητάνε συμπόνια, φιλίες, αγάπες, εμπιστοσύνη, στήριξη, αυτοί που στα δίνουν όλα αυτά μόνο με λόγια..

Κουράστηκα απ τους ανθρώπους. Απ όλους. Απ τους "καλούς κι απ τους "κακούς". Κουράστηκα με τα ψέμματα σας και την έλλειψη μπέσας. Κουράστηκα να προσπαθώ πάντα να είμαι εντάξει και ειλικρινής απέναντι στους άλλους και κανείς να μην μου φέρεται έτσι.
Άνθρωποι που λένε σ αγαπάνε, σε παρατάνε μόνο σου τις χειρότερες περιόδους, φίλες που νόμιζες αδερφικές, τις βλέπεις μόνο στις χαρές και στις γιορτές.
Μετά σκέφτομαι πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, πως σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι..
Γιατί λοιπόν να κρατάω κακίες..;
Γιατί όμως να πρέπει να σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι;
Γιατί να σκέφτομαι πάντα εγώ τη θέση των άλλων και κανείς να μην σκέφτεται εμένα;;
Ακόμα προσπαθώ να συνηδητοποιήσω τον χαμό του παππού μου.. Ακόμα περιμένω να τον ακούσω στο τηλέφωνο, και πριν καν κλείσει χρόνος, χάνουμε και τον Παύλο.. Πόσο δύσκολο είναι να ζήσω μ αυτό..
Και ξέρω ότι μόνο όσοι έχουν βιώσει την απώλεια μπορούν να καταλάβουν πως νιώθει η ψυχή η δική μας, που έχουμε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Τον πόνο και αυτό που είναι αδύνατον να καταλάβουμε..
Δε θα σας ξαναδώ ποτέ. ΠΟΤΈ. ΠΟΤΈ!
Αυτό είναι που σε σκοτώνει. Ξέρεις ότι δεν έχεις επιλογή, πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό..
Ώρες ώρες αλήθεια δεν την παλεύω.
Θέλω τόσο μια αληθινή αγκαλιά. Χωρίς συμφέροντα από πίσω και εγωισμούς. Χωρίς ανταλλάγματα και πάρε δώσε. Μια αγκαλιά.. που εκεί μέσα της θα νιώσω ασφάλεια.
Μια αγκαλιά στην οποία τίποτα και κανείς δε θα μπορεί να με αγγίξει.
Μια αγκαλιά που θα με κάνει να νιώσω ότι όλα θα πάνε καλά..
Είμαι καιρό μόνη μου, νιώθω πολύ καιρό μόνη μου, και δεν θέλω να μάθω με αυτό. Δεν θέλω να σταματήσω να χρειάζομαι τους ανθρώπους, γιατί τότε ξέρω πόσο απαθέστατη σκύλα θα γίνω. Και δεν θέλω να γίνω αυτά που κοροιδεύω..
Απελπισία..
Απελπισία και θλίψη. Μόνο αυτό νιώθω καιρό τώρα.
Και οι άνθρωποι γύρω μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι, μεταλλάσσονται σε κότες και γουρούνια και οδεύουν ένας ένας προς το σφαγείο. Και εγώ απλός παρατηρητης. Τον γάιδαρο λένε, τον πας στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να πιει νερό...
Ώρες ώρες νιώθω τις σκέψεις μου να στροβιλίζονται σαν ανεμοστρόβιλος μέσα στο κεφάλι μου.. Και δε ξέρω τι να γράψω.. Τι να πρωτοβγάλω..
Φιλίες, έρωτες, ανησυχίες, εργασία, οικογένεια, μέλλον, κόσμος, άνθρωποι..
Δε θέλω να έρθει ο χειμώνας.. Δε ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα..
Όχι, δοξα τον όποιο να ναι, έχω την υγειά μου, δεν είμαι στον δρόμο, και έχω μια οικογένεια που με λατρεύει..
Τότε γιατί νιώθω έτσι; Γιατί ότι και να γίνει, νιώθω μέσα μου ανολοκλήρωτη;
Κουράστηκα να εναποθέτω ελπίδες σε άτομα και καταστάσεις.
Κουράστηκα να κάνω σχέσεις που δε μου προσφέρουν τίποτα, αλλά αντίθετα εγώ να σκίζομαι σ αυτές. Ηθελέστα και παθέστα μάλλον :3
Καλύτερη κριτική σκέψη απο δω και πέρα.
Απο κόσκινο θα σας περνάω μουνιά. Καλύτερα να μην αντέξετε ούτε μια ώρα μαζί μου, παρά να χάσω πάλι τον χρόνο μου άδικα.
Ναι άδικα.
Πόσο μου λείπετε όλοι εσείς που σας θέλω εδώ, και δεν σας έχω...

Αντίο Παύλο..

Σε γνώρησα σε ένα λάιβ στο 7sins..
"Α! Εσύ είσαι η ...." μου είχες πει..
"Βλέπω τις αναρτήσεις σου, το πως σε κράζουν για τις απόψεις σου, τα λες καλά και σε πάω..Έχεις τσαγανό.." Μου είχες πει..
Ήμουν απο κάτω και τα έσπαγα με τη πάρτη σου..
Μας έβαζες τζάμπα, και μας κέρναγες μπύρες όταν δεν είχαμε μία..
Τρέχαμε για αφισοκολλήσεις...
Και σήμερα είσαι νεκρός..
Νεκρός απο τα κατακάθια αυτού του σάπιου κόσμου.
Νεκρός απο τους τελευταίους των τελευταίων..
Νεκρός απο χέρι φασίστα..
Αλλά όλοι εμείς που άφησες πίσω, είμαστε εδώ.
Και μόλις μας όπλισες το χέρι.
Μόλις ΜΟΥ όπλισες το χέρι.
Δεν θα σταματήσω.Δεν θα τους αφήσω να σταματήσουν.
Θα εκδικηθούμε για σενα, και για όσους έφυγαν.
Και θα συναντηθούμε εκει πάνω ξανά..
Να σε ακούσω να ραπάρεις για πάρτη μας ξανά..

Καλό Ταξίδι Παύλο...

18/9/2013

....Οχι κι εσύ...

Μια μέρα ζητήθηκε από έναν στοχαστή της Ιατρικής να πει ποιά είναι η πιο σοβαρή ασθένεια του αιώνα. Οι παρόντες περίμεναν να απαντούσε ο καρκίνος και το έμφραγμα. Με μεγάλη τους έκπληξη ο επιστήμονας απάντησε: "Η αδιαφορία".
Όλοι τότε κοιτάχτηκαν στα μάτια και ο καθένας τους αντιλήφτηκε ότι ήταν σοβαρά άρρωστοι.
Στο τέλος του ζητήθηκε ποιά είναι η θεραπεία και ο επιστήμονας απάντησε:

"Να το αντιληφθείτε".

Κόβω τον πούτσο μου με φλάιερ..

Σαπίλα κυρίες και κύριοι.. δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να εκφράσω το

συναίσθημα που νιώθω όταν παρατηρώ τον κόσμο.. Σηψαιμία.. Προχωρημένου βαθμού.. Αράζω εξάρχεια, για να βρίσκω περισσότερα άτομα σαν εμένα. Χιμαδιό..Να κοιτάν το είσθε κι όχι το φαίνεσθαι . αλλ' αντί αυτού, συνάντησα ΣΑΠΙΛΑ. Μπήκα στο λεωφορείο, και "ο κλασμένος, τον κλασμένο αναγνωρίζει, μέσα στο πλήθος ξέρει και τον ξεχωρίζει".. Ότι νά ναι καταστάσεις.. Κι όλα αυτά ενώ έχω γίνει υπερβολικά όμορφα..Αυτό που νιώθεις ρε γαμώτο, ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου.. Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Σηκώνεις το βλέμμα σου και τους κοιτάς μέσα στα μάτια. Καρφώνεσαι στο μυαλό τους και του ψιθυρίζεις  "κοίτα με πούστη, ναι είμαι κλασμένος. Ναι τουλάχιστον έχω τ αρχίδια να κάνω αυτό που μ'αρέσει πραγματικά." Και τότε ο απέναντι χαμηλώνει το βλέμμα, και σε ξανακοιτάει μόνο όταν είναι να κατέβεις, και πάλι επειδή ξανά δεν έχει τ αρχίδια να σ αντιμετωπίσει.. Είσαι αυτό που ήταν αυτός κάποτε, κάποτε.. Πριν το σύστημα τον καταπιεί. Κάποτε. Όταν ήταν ακόμα ατόφιος.. Και μάλλον εύχεται να μπορέσουμε να παραμείνουμε κι εμείς ατόφιοι και να μην πηδήξουμε τ αυλάκι.. Εκτός κι αν είναι κακός άνθρωπος.. :P
Είναι ένα παιδί στο λεωφορείο  τον βλέπω μήνες τώρα. κάθε φορά θα συναντηθούμε στα τελευταία δρομολόγια. κάθε φορά θα κάτσω ή εγώ στη τετράδα ή αυτός.
Μου ζήτησε αναπτήρα. Του χαμογέλασα και του έδωσα.. Σκέφτηκα να του πω πόσο AWESOME ήταν, και πως το απολαμβάνω κάθε φορά που τον συναντάω στο λεωφορείο.. Όλοι τον κοιτάνε για τα περίεργα στρέτσινγκ ή τις αρβύλες, όμως αυτός στ αρχίδια του. Και θέλω τόσο πολύ να γελάσω με το ύφος του κοσμάκι εκείνη την ώρα.. Σιχάματα...
Κι όμως κόλλωσα γιατί πίστεψα ότι θα το έπαιρνε για πέσιμο.. No thax.. :/
Ο κόσμος δεν είναι τόσο αθώος..
Επίσης.. Αυτά τα άθλια λιγούρια δεν τα αντέχω άλλο. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να τους μάθει τα βασικά.. Γτ τόσος σεξισμός ρε γαμώτο..
Και αφού με όλα αυτά έκαψα το μυαλό μου στη διαδρομή, έρχομαι σπίτι, και για κακή μου τύχη ο πατέρας μου ήταν ακόμα ξύπνιος και άκουγε ηπειρώτικα πράγμα που με σκότωσε και ήθελα να πλαντάξω στο κλάμα. Μου έφυγε όλη η μαστούρα στα μπαμ. Τζάμπα το καλό χόρτο.. -_-
Κλείς' τες της μαλακίες του λέω.. Εσύ με έσωζες μόνο..
Αλλά και 15 λεπτά αργότερα, δεν με έσωσε τίποτα..
Και αφού κάναμε την καθιερωμένη βόλτα με το ανακριτικό, με άφησε να αποσυρθώ στα ενδότερα.. Και σκέφτομαι..
Δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό έχει να ασχοληθεί αυτός μαζί μου χωρίς να ανακατέψει την μανα. Τώρα τι? Ξαφνικά εμφανίζεται η πατρική φιγούρα??
Γιατί άργησες?? Μου λέει..
ε, με έπιασαν τα γέλια..
Καλά, του λέω, και νωρίς ήρθα.
Πόση σαπίλα..
Ξέρω όμως τι έρχεται.. Και είναι καλό.. ;-)

Μη ζητάς, αν ποτέ δεν διεκδικείς.

Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος;
Πριν γεννηθείς είχε ήδη καθοριστεί το
επώνυμό σου.
Με τη γέννησή σου καθορίστηκε η Ιθαγένεια
και η Υπηκοότητά σου.

Λίγους μήνες μετά απόκτησες και το όνομά
σου μαζί με το θρήσκευμα που θα σε
στιγμάτιζε για όλη σου τη ζωή.

Αργότερα σε έστειλαν στο Νηπιαγωγείο,
οπότε και έμαθες να ξυπνάς στις 7:30 και να
σωπαίνεις μέσα στην τάξη.

Μετά, στο Δημοτικό και αργότερα στο
Γυμνάσιο και στο Λύκειο, σου μάθανε να
παπαγαλίζεις την επίσημη εκδοχή του
Κράτους γύρω από την Ιστορία και το
επίσημο δόγμα της Εκκλησίας σχετικά με τη
Θεολογία.

Για χρόνια πηδούσες τα κάγκελα του
σχολείου τ’ απογεύματα για να παίξεις μπάλα
με τους φίλους σου. Η κλειδωμένη εξώπορτα
ήταν για να το προστατέψουν από εσένα...

Στα 16 σου έπρεπε να αποφασίσεις τι θα
κάνεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Γι’
αυτό έπρεπε πρώτα να στερηθείς το χρόνο
σου, το παιχνίδι και τους φίλους σου.
Για τουλάχιστον ένα χρόνο σχολούσες από το
σχολείο για να πας μετά από λίγο στο
φροντιστήριο.

Μετά σου ανακοινώθηκε πως πέρασες σε μία
σχολή, όπου θα μάθαινες να παπαγαλίζεις κι
άλλο.
Μετά στο Στρατό, για περίπου ένα χρόνο
έπρεπε να καθαρίζεις τουαλέτες, να φυλάς
σκοπιά και να υπακούς οποιαδήποτε
διαταγή. Ευτυχώς όμως έμαθες να πολεμάς
τον εχθρό που σε δίδαξαν στο Σχολείο.

Αργότερα γνώρισες τον άνθρωπο με τον
οποίο θα έκανες κι εσύ με τη σειρά σου
Οικογένεια.
Έτσι, όταν έγινες κι εσύ γονέας, έδωσες στο
παιδί σου το όνομα και το θρήσκευμα που
είθισται.

Έγραψες το παιδί σου στο Σχολείο όπου θα
μάθαινε τα ίδια πράγματα με ‘σένα...
Τα χρόνια πέρασαν κι εσύ δεν
πραγματοποίησες ποτέ το παιδικό σου
όνειρο, παρά μόνο αναλώθηκες σε ό,τι σου
απέφερε χρήματα για να ζήσεις την
οικογένειά σου.

Κάποια στιγμή γύρισες πίσω και
συνειδητοποίησες πως δεν έκανες ούτε ένα
από τα μεγάλα ταξίδια που ονειρευόσουν και
πως ο πρώτος σου Έρωτας έχει γεράσει στο
πλαί κάποιου άλλου.

Κι εσύ, το μόνο που έμεινε να θυμάσαι είναι
οι λίγες στιγμές Ελευθερίας.
Γιατί τελικά σ’ αυτόν τον κόσμο, ελεύθεροι
είμαστε μόνο όταν ερωτευόμαστε, όταν
αντιστεκόμαστε κι όταν πεθαίνουμε...

Και για ‘σένα το μόνο που έμεινε πια είναι να
πεθάνεις. Γιατί τη ζωή σου τη σπατάλησες σε
άσκοπους κανόνες που σου επιβλήθηκαν.
Και τους έμαθες τόσο καλά, που ακόμη και
τώρα σου φαίνεται αδιανόητο να ζήσεις
χωρίς αυτούς...

Κι είναι πράγματι τόσο δύσκολο να
παραδεχτείς πως έζησες μια ζωή
φυλακισμένος, γιατί είναι πιο εύκολο να
αποδεχτείς πως η υπερβολική σου Ελευθερία
θα σε έκανε άνθρωπο ανήθικο...

Πες μου όμως στ’ αλήθεια… πιστεύεις πως
έζησες ποτέ ελεύθερος;
Αλήθεια...

..Κάπως έτσι...

Σημασία δεν έχει μόνο ποιόν αγαπάς,

αλλά με ποιόν μπορείς να εκφράζεσαι,

με ποιόν μπορείς να είσαι

ο αληθινός εαυτός σου.

Δώσε μου έναν άνθρωπο

να 'ναι σαν και 'μένα,

θολός κι ανώριμος,

ανολοκλήρωτος και μπερδεμένος,

αξεδιάλυτος και σκοτεινός.

Για να χορέψω μαζί του. Να παίξω.

Να τον καλοπιάσω.

Να τον ερωτευτώ.

Μέσα απ' αυτόν να ξαναπλάθομαι

από την αρχή.
Μέσα απ' αυτόν να μεγαλώνω....

Μαλβίνα Κάραλη

..Δεν πήρα τίποτα πίσω, μα πίσω γύρισα..

Σήμερα όλη μέρα γυρνάει στο κεφάλι μου εκείνος ο στίχος, που λέει "λάθος στροφές, λάθος επιλογές, και μια ζωή μ' αποτυχίες και με καταστροφές" ..
Νομίζω είναι όόότι πρέπει για να περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη Η, ή αλλιώς, στο κεφάλι μου..
Δεν πήρα τίποτα πίσω, μα πίσω γύρισα.. Και καλά έκανα εν μέρη γιατί ήταν αυτό που ήθελα, και αν δεν το είχα κάνει, θα είχα πάντα την απορία του τι θα είχε γίνει αν τελικά γύριζα.. Από την άλλη, με τις επιλογές μου πλήγωσα και "έδιωξα" ανθρώπους που ίσως άξιζαν πολλά.. Και βάζω τα "" γιατί στην ουσία και ευτυχώς για μένα, αυτοί οι άνθρωποι διάλεξαν τελικώς να μείνουν γύρω μου.. Και τους ευχαριστώ, γιατί δεν φαντάζονται καν πόση ανάγκη τους έχω..
Δεν πήρα τίποτα πίσω, μα πίσω γύρισα.. Αν όμως μετά επιλέξω να φύγω πάλι;; :3
Δεν πήρα τίποτα πίσω, μα πίσω γύρισα.. Αν όμως θελήσω κι εγώ να πάρω κάτι;;
(και όχι το 3ο το μακρύτερο.)
Δεν πήρα τίποτα πίσω, μα πίσω γύρισα.. Και; τι κατάλαβες..;
Μου τη σπας ρε πούστη μου γιατί κάθε φορά έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια που μου είπες εκείνο το μεσημέρι..
"Δεν θα αλλάξει τίποτα, δεν θα νιώσεις ευτυχισμένη, δεν θα σε γεμίσει"..
Με έμαθες σε τόσο λίγο και πόσο πολύ μου άρεσε..
Και άλλοι δε νοιάζονται καν να με μάθουν..
Γιατί κολλάμε στους λάθος ανθρώπους; Γιατί πρέπει όλα να είναι τόσο δύσκολα;
Θυμώνω.. Και ξέρεις τι γίνεται όταν θυμώνω.. Όπως το είχες πει.. λειτουργώ παρορμητικά και κάνω πράγματα που μάλλον αύριο θα έχω μετανιώσει. Όμως ξέρεις τι;; Τέλος οι μετάνοιες και αϊ σιχτίρ.. Αν δεν νοιάζονται για μένα, γιατί να νοιαστώ γι αυτούς;; Βαρέθηκα να σκάω για τον κάθε μαλάκα μες στην καθημερινότητα μου.. (Μπάτσε ελεύθερα ψάξε τα πράγματα μου :P [Iratus]) 
Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω.

....

Όπως ξυπνούν οι εραστές, 
μικρή μου αγάπη είσαι ο λόγος που αισθάνομαι ξανά,
γύρε στο πλάι μου να ενωθούν οι αναπνοές μας, 
λες και ότι σου λείπει κάποιες φορές, το συναντάς εκεί που δεν το περιμένεις..
Για δες μας μεγαλώσαμε, μάθαμε να ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους απ τις πληγές μας..
Στο δρόμο που περπατώ έχει παγίδες,
γάμα το πως φαίνεσαι στους άλλους, πως είσαι..




Οι ζωές μας δεν ήταν ποτέ βιτρίνες..
Χημείες, νυχτερινές αποδράσεις κι αμαρτίες,
Πες μου τι θες, ναι τι θες;
Στα πιο επώδυνα λάθη μου ανακαλύπτω εμπειρίες,
Πως γίνεται γαμώτο μου πάντα να μπλέκω στις ίδιες περίεργες ιστορίες..;
Κράτα μέσα στη καρδιά επιθυμίες,
οικίες, εικόνες χαράς, στις παιδικές μου φωτογραφίες..
Πρόσωπα απ το παρελθόν που ξεθωριάζουν,
έχουν γίνει πλέον Ερινύες..
Δεν έχω  χρόνο πια να ασχολούμαι με μαλακίες, 
τώρα για πάρτη μου, το παλεύω να βγει,
τι ξέρεις εσύ από αφραγκίες..;
Τι ξέρω εγώ από εμμονές και υποψίες;;
Άκου την καρδιά μου, χτυπά δυνατά και σε φωνάζει,
Ανάμεσα μας μια έκρηξη από κομήτες..
Κι όπου ψεύτικες αλήθειες..
κλείνω τα μάτια μου πέφτω απ' το χείλος ακροβατώντας στις μύτες,
Μέσα στην κόλαση ξένοι, καταραμένοι ισοβίτες..

Το ξέρω αλλάζω, όσο κι αν φαινόμουν δυνατός,
με βρίσκει η νύχτα στο παγκάκι τ' όνομα σου να χαράζω..
Μου λεν' αλλάζω..
Μα δεν ψάξανε ποτέ τους τι σκατά έχω στο μυαλό μου και φωνάζω..
Δε με κοίταξαν στα μάτια για να κρίνουν,
και γι' αυτό κι εγώ δεν τους καταδικάζω..
Έχω τα δικά μου ώρες ώρες, τι να λέμε;
Κατάσταση που βρίσκομαι κοντά στα πέντε χρόνια, και χαλιέμαι,
τι θες να σου πω;;

.!.

Ρε φίλε κουράστηκα. Πως τα έκανα έτσι; Μέσα μου πάνω απ όλα πως σκατά τα έκανα έτσι; Πας μαλάκα στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Τ αρχίδια μου θα πάρεις. Πως τα κατάφερα έτσι πάλι; Δεν θα βρω την ησυχία μου ποτέ εγώ ; είπα δεν θέλω προβλήματα, γιατί μια φορά καρδιά και μυαλό δε γίνεται να συμφωνήσουν σε κάτι..;; Πω.. Ή θα γίνεται της πουτάνας, κυριολεκτικά όμως, ή, θα υπάρχει νεκρική σιγή.. Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό.. Που σκατά έχουν πάει οι ισορροπίες..;; Ξέχασαν ότι υπάρχω κι εγώ σ αυτόν τον πλανήτη;; Πως τα έκανα έτσι..Και νιώθω απλά ανίκανη να πάρω μια γαμημένη απόφαση. Και σκέφτομαι που σκατά βλέπουν οι άλλοι τον και καλά δυναμισμό μου, όταν εγώ δεν μπορώ απλά να πάρω μια απόφαση..
Και πάλι Ξημέρωμα, και πάλι Ξενέρωμα και πάλι ότι να ναι, όπως να ναι, ότι κάτσει..
Αλλη μια μέρα που δεν μπήκε σε τάξη τίποτα.. Αταξία, Αναρχία.. Όχι μάλλον αταξία.. Ωραία λέξη πλάκα πλάκα.. Αταξία.. ;-)
Whatever.. Τα κάναμε που τα κάναμε σκατά, ας δούμε μπας και βγει τίποτα απ όλα αυτά γαμώ το σύμπαν.
Μάλλον θα ξεκινήσω να κάνω λίστες, με v και x ... Τα περισσότερα v κερδίζουν κι έτσι.. ή να το παίξω στην τύχη; :P αμπε μπα μπλομ.. Να θυμηθώ και τα παιδικά μου χρόνια..
Και επίσης θα κάνω με μια λίστα με τα πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να σταματήσω να κάνω. Για να τα κάνω όλα στο τέλος μάλλον..
Σκατά.. Κι αποσκατα.. έτσι όπως τα έκανες λούσου τα..
Παρένθεση.. :p
Νιώθω εδώ και κάνα μισάωρο σα να με κοιτάει κάποιος :p Σαν να εχω κάποιον πάνω απ τον ώμο μου.. Και γυρνάω αντανακλαστικά και δεν βλέπω τίποτα..P
 Ή πρέπει να κόψω τις φούντες, ή πρέπει να μιλήσω στην Α.
Creepy όσο δε πάει...
Κλείνει η Παρένθεση.. :P
Οπότε γυρνάμε ξανά στο δίλημμα ή τρίλημμα ή όπως θες πες το, και συνεχίζουμε να σπάμε το κεφάλι μας για πάντα, ή πάμε για ύπνο.. και αυτό ήταν το δίλημμα του διλήμματος :P
Ωχ το κάψαμε.. Νύχτες.. Σας αγαπάω όλους <3
ΟΛΟΥΣ ΟΜΩΣ.. Κ όσοι μαλάκες και καριόλες δε το εκτιμήσετε - εκτιμήσατε, να πάτε να γαμηθείτε. :D

http://www.youtube.com/watch?v=tpcOcSkHbVY

Μην ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ!!

Να ξεχάσεις πως νιώθεις.. Να κάνεις πάλι τα ίδια λάθη, είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα..Μην τολμήσεις να ξανασκεφτείς πως οι άνθρωποι αλλάζουν. Όχι τουλάχιστον εφ όσον έχουν διαμορφώσει χαρακτήρα. Και μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις τύψεις για τις αποφάσεις που ξέρεις πως είναι σωστές. Κι όταν δεν ξέρεις τι είναι σωστό, καλύτερα μόνος, γιατί αλλιώς τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο και ποτέ δε βγαίνει άκρη. Και ποτέ δεν νιώθεις ήρεμος, και ποτέ δε νιώθεις γεμάτος. Γιατί απλά δε ξέρεις τι θες.
Το γενικό πλάνο, τη μεγάλη εικόνα..
Προσπαθώ να μαζέψω το μυαλό μου πάλι, κι έχει τον αμάζευτο.. Έζησα ξανά καταστάσεις που πίστευα ότι είμαι μεγάλη πια για να ξαναζήσω.. Τραγικό. Τελικά αυτή η χημεία είναι όντως μεγάλο πράγμα.. Κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να συναντηθούν και να είναι μαζί, και κάποιοι άλλοι όχι.
Ίσως αυτοί οι περαστικοί στη ζωή μας είναι σαν τα level στον SuperMario.. Για να φτάσεις και να σώσεις την πριγκίπισσα, στην προκείμενη να βρεις το άλλο σου μισό.. Μαζεύεις εμπειρίες, γνώση, στιγμές, για να έρθει εκείνος ο άνθρωπος και να τον καταλάβεις, να μην τον προσπεράσεις απλά..
Αυτή είναι η θετική πλευρά των πραγμάτων..
Η αρνητική πλευρά είναι ότι δεν υπάρχει το άλλο σου μισό, ότι όλα αυτά είναι απλά παπαριές, ότι μάλλον θα παντρευτείς απλά κάποιον που μετά από ένα διάστημα απλά θα τον ανέχεσαι, και ούτε σεξ δε θα κάνεις πια, θα ξεχάσεις πως είναι να ζεις, θα βρεθείς και με κουτσούβελα, και τσουπ.. θα ξυπνήσεις γύρω στα 50 θα αρχίσεις να μουτζώνεσαι για τα χαμένα χρόνια, αλλά θα είναι αργά.. Περίπου.. :P
Και φυσικά μην ξεχνάμε και την τρίτη πλευρά, του να μην βρεις ούτε το άλλο σου μισό  αλλά και να μην είσαι διατεθειμένος να "ανεχτείς" κανέναν για το υπόλοιπο της ζωής σου.. Άρα θα είσαι για πάντα "Ελεύθερος"..
Και Μόνος... Αλλά μπορεί και ευτυχισμένος.. Who Knows..

Και μετά αναρωτιέμαι, κι αν ο Ένας και Μοναδικός (μιλάμε για άνθρωπο πάντα, όχι φύλο) αποφασίσει να έρθει νωρίτερα απ ότι πίστευες, και εσύ δεν ήσουν έτοιμος, δεν ήσουν ώριμος, δεν είχες τα μάτια να δεις, τι γίνεται; Περνάει και χάνετε σαν όλους τους άλλους; Η αφού είναι ment to be, θα ξανασυναντηθείτε..;;
Ότι να ναι σκέψεις.. Χωρίς λογικές ή υπαρκτές απαντήσεις.
Ώρες ώρες άλλα θέλω να γράψω, άλλα γράφω, και άλλα σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν σου συμβαίνει κι εσένα, αλλά δε παλεύεται.. Στο τέλος είναι σαν να μην έχω γράψει τίποτα απ ότι θέλω πραγματικά να πω. Και θέλω να ξαναρχίσω απ την αρχή, και γράφω άλλα πράγματα, στο τέλος όμως κ αυτα  ctrl+A+del, και πάλι απ την αρχή.. Δυστυχώς αυτό το blog έχασε την αρχική του ουσία και σημασία εφ όσων δεν μπορώ να γράψω αυτά που πραγματικά θέλω.. Γιατί θα πέσουν κεφάλια..

Δεν καταλαβαίνεις τίποτα..

http://www.youtube.com/watch?v=yUTi4ngjhSg

Ώρες  ώρες δεν ξέρω αν είμαι τελικά το άτομο που πιστεύω ή που θα ήθελα να είμαι. Δεν ξέρω αν θέλω ή αν μπορώ. Ώρες ώρες δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω και είμαι σίγουρη για αυτά που νιώθω, και δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να φτάνω, να με φτάνουν, στο σημείο να αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό, το μυαλό, τα συναισθήματα μου.. Μάλλον γιατί κατα βάθος δε πιστεύω σε μένα.
Πρέπει να σταματήσει όμως αυτό. Κουράστηκα απο καταστάσεις και ανθρώπους. Κουράστηκα να αμφιβάλλω μια ζωή και να αμφισβητώ. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα έρθει η στιγμή που θα ηρεμήσει το μυαλό μου. Που δεν θα κάνω δεύτερες και τρίτες σκέψεις, που θα αράξω επιτέλους. Μάλλον αυτή η στιγμή είναι λίγο πριν τα τινάξεις. Θεωρώ τον εαυτό μου σκεπτόμενο. Δεν θέλω να συμβιβαστώ με την μετριότητα, δεν θέλω να αφήσω τίποτα πια να με χαλάσει. Κουράζομαι και χάνω την υπομονή και το κουράγιο μου. Δεν με ενδιαφέρει να προσπαθήσω, εφ όσον και να το κάνεις η κατάληξη θα είναι η ίδια, με μόνη διαφορά την ψυχική φθορά η οποία μεγαλώνει μαζί με την προσπάθεια. Σήμερα μου έχει κολλήσει αυτή η φράση που κυκλοφορεί "Βάλε μου ένα ποτήρι κρασί και θα σου μιλήσω για τα βράδια που μου γάμαγες το Είναι".. Αυτό το Είναι φίλε.. Πόρνη στην Ομόνοια στις 5 τα ξημερώματα.. Τελειωμένο, ξεπεσμένο, ένα τίποτα.
Και μετά σκέφτομαι ότι δεν έχει νόημα να σκέφτομαι.. Τράβα πέσε για ύπνο, λέω στον εαυτό μου, κι ας τα όλα να πάνε στο διάολο. Μην σκέφτεσαι, μην νιώθεις, μη δένεσαι. ΣΤΑΜΑΤΑ! Όλα είναι στο μυαλό. Μπορείς να τα ξεκινήσεις και να τα τελειώσεις όποτε εσύ επιθυμείς.. Και μπαμ.. Σβήνουν όλα. "Δε νιώθω τίποτα γαμώτο ο κόσμος σας με έκανε ζώο". Και όντως. Είναι απλά σαν να γύρισα τον διακόπτη. Δε νιώθω. Δε στεναχωριέμαι. Δε με νοιάζει. Ότι είναι να γίνει ας γίνει. Σιγά μη κάτσω να σκάσω. Και μετά πάλι αναρωτιέμαι, μαλάκα, πως το καταφέρνεις αυτό; Και αφού μπορείς να βάζεις έτσι φρένο στα συναισθήματα σου, είναι όντως αληθινά; Ναι γαμώ τη Παναγιά είναι. Γιατί ότι δε φαίνεται δε σημαίνει πως δεν υπάρχει. Ξέρω τι νιώθω μέσα μου. Ναι αλλά θες κάτι μεγάλο, κάτι που να μην μπορείς να το ελέγξεις. Κάτι να είναι πάνω απο σένα. Να σε συνεπάρει, να σε τελειώσει. Είτε αυτό είναι χαρά, λύπη, έρωτας, πένθος. Θέλω να νιώσω κάτι μέσα μου που να μην μπορώ να το ελέγξω. Κάτι να το νιώθω να με πλημμυρίζει , να το νιώθω ότι θέλει να ξεχυθεί από μέσα μου σαν χείμαρρος. Θέλω κάτι απλά να με συγκλονίσει, να με ξυπνήσει να με επαναφέρει, να με τελειώσει..
Απλά Κάτι..

..Fail..

Χριστούγεννα... Αρχίδια.. Πάσχα.. Αρχίδια.. Δεν καταλαβαίνω γιορτές πλέον.. Μαζευτήκαμε προχθές οικογενειακά και αναρωτιόμασταν τι θα κάνουμε το Πάσχα.. Ποιες οικογενειακές μαζώξεις;; Όλοι νιώθουμε το κενό, κάτι λείπει.. Και απ τη μία αναρωτιέμαι αν αυτό θα ήθελε ο παππούς.. Να είμαστε 10 άτομα που κλαίμε τη μοίρα μας και χαρά δε βλέπουμε.. Απο την άλλη, σκέφτομαι εμάς, αυτά τα 10 άτομα, με τι κουράγιο και όρεξη να γιορτάσουμε..; Πάντα ο παππούς και η γιαγιά γυρνούσαν το αρνί... Φέτος ποιος θα το έκανε; Ποιος θα είχε το κουράγιο; Έτσι η μάνα ανακοίνωσε ότι αντί για αρνί φέτος θα έχει καρμπονάρα.. Αντί για ξαδέρφια και μαζώξεις θα έχει σπίτι, με εναν πατέρα στη δουλειά.. Ποιο Πάσχα; Ποια χαρά;; Όλοι οι δικοί μου έφυγαν.. Και νιώθω ότι φρικάρω. Γιατί μένω κολλημένη εδώ; Τι πάει λάθος τέλος πάντων.. Ώρες ώρες νιώθω ότι μόνο με τα ντρόγκια μπορώ να ξεφύγω πλέον.. Μόνο μέσα απ αυτά έχω την ευκαιρία να ταξιδέψω.. Και νόμιζα είχα περάσει την ηλικία που ήμουν επιρρεπής στις μαλακίες.. Αλλά τώρα βλέπω και καταλαβαίνω ότι ποτέ δεν ήμουν πιο κοντά στον γκρεμό απ ότι τώρα.. Και το χειρότερο είναι ότι δεν με νοιάζει να κάνω κάτι γι αυτό..
Πάλι καλά που γνώρισα κι αυτόν.. Κι ας έφυγε μαζί με όλους τους άλλους.. Καλά να περάσουν όλοι εύχομαι, γιατί έχω ανάγκη να ακούσω καλά νέα.. 10 μέρες είναι.. θα περάσουν.. και θα τον δω πάλι.. Είναι τόσο παράξενο.. Απο κει που είχα ξεκαθαρίσει αυτά τα πράγματα μέσα μου, από κει που είχα κατασταλάξει ότι  δε θέλω μπλεξίματα.. Τσουπ.. Ήρθε το μπλέξιμο.. Και είναι και γερό.. Ναυτικός κόμπος ένα πράγμα.. Αλλά έτσι δε λένε; όταν σταματάς να ψάχνεις τότε βρίσκεις... Πόσο καιρό είχα να νιώσω έτσι με έναν άνθρωπο.. Ένα βλέμμα που είναι ικανό να σε ηρεμήσει σαν το καλύτερο ηρεμιστικό, μια αγκαλιά που μπορεί να σε κάνει να ζαβλακωθείς, ένα φιλί παραισθησιογόνο.. Φοβερά πράγματα.. Και το χειρότερο είναι να συμπεριφέρεσαι τόσο ηλίθια σα να θες να τους διώξεις όλους.. Αυτοκαταστροφική με είπε.. Και μου έκανε εντύπωση γιατί κανείς άλλος μέχρι τώρα δεν με αποκάλεσε έτσι μες στη μούρη μου.. Αλλά έμεινε εκεί.. Πείσμωσε και έμεινε, και με έκανε να καταλάβω.. Και αποφάσισα να μην τα κάνω πάλι σκατά.. Ερωτεύτηκα και δεν ξέρω και εγώ πόσο καιρό είχα να νιώσω κάτι τόσο ευχάριστο.. Θα είναι τουλάχιστον ηλιθιότητα να το καταστρέψω μόνη μου..
Όπως καταλαβαίνεις τα συναισθήματα πάνε κι έρχονται.. Απ τον παράδεισο στην κόλαση και αντίστροφα... Έχω αρχίσει να ζαλίζομαι απ τα ψυχολογικά και συναισθηματικά μου σκαμπανεβάσματα..!

Και έχει κολλήσει μια φράση στο μυαλό μου.. "Να πάει να γαμηθεί ότι με χαλάει"..
Αλλά τι κάνεις όταν αυτά που σε χαλάνε δε μπορείς να τα αποφύγεις;;
Πωπω.. Δε πέρασαν ούτε 5 ώρες απο τότε που τον αποχωρίστηκα και το νιώθω αιώνες..  Σα μαλάκας κόλλησα.. Ελπίζω να μη φάω πάλι τα μούτρα μου.. Αλλά τουλάχιστον, όπως και να έχει η να καταλήξει.. Τώρα, έχω έναν λόγο να χαμογελάω.. :) 

Falling..

Πω πω.. Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πως μπορούν μερικοί άνθρωποι να σε κάνουν να νιώσεις.. Το πως από το τίποτα δημιουργούν το κάτι, και το πάντα..!
Είναι απ' αυτά τα συναισθήματα που πιστεύεις ότι όταν τελειώνουν, δε θα τα ξαναζήσεις, κι όταν ξανάρχονται πάντα είναι σαν την πρώτη φορά. Η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, το στομάχι σου είναι κόμπος, και προσπαθείς να πεις με τα μάτια όλα αυτά που το στόμα αρνείται να πει. Και όλα σιγά σιγά αρχίζουν να αλλάζουν, να παίρνουν χρώμα, μορφή, άρωμα.. Καλό κίνητρο μου μοιάζει για να πάρεις δύναμη να συνεχίσεις. Αρκεί να μην τα κάνεις πάλι σκατά. Ε ναι έχω θέμα στο να εκφράζομαι, ε ναι, τα κάνω σκατά. Αλλά τι να κάνω... Το παλεύω ο άνθρωπος! Λέω ότι πρέπει να λες στους ανθρώπους σου πως νιώθεις, σαν να μην υπάρχει αύριο, κι όμως όταν έρχεται η στιγμή να του πω πως νιώθω είναι λες και είμαι ο μουγγοθόδωρος. Και ξέρεις ότι αν δεν το κάνεις θα τον χάσεις τον άλλο. Μαλάκας δεν είναι. Εσύ θα καθόσουν με κάποιον που δε σ δείχνει πως νιώθει; Η τις περισσότερες φορές δείχνει τα αντίθετα απ' αυτά που νιώθει; Ε δε νομίζω. Απ την άλλη είναι όλα αυτά τα παιχνίδια των σχέσεων που νταξ, ναι, είναι το αλατοπίπερο, αλλά με κουράζουν.. Μη δείξεις ότι κόλλησες, κάντον - ην να τρέξει λίγο πίσω σου, ρίξε και το γραψιματάκι σου. Μαλακίες. Ποτέ μου δεν τα κατάλαβα αυτά. Αν σε γράψω, θα είναι επειδή με έχεις ξενερώσει και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.  Πίσω μου δε θέλω κανέναν να τρέχει. Δεν νιώθω υπεράνω μ αυτές τις τακτικές. Βασίζομαι στην ειλικρίνεια, προσπαθώ να είμαι εντάξει για να είναι και οι άλλοι. Αλλά ρε φίλε, αυτόν τον εγωισμό μου δε ξέρω τι σκατά να τον κάνω. Εννοώ πραγματικά, μπορεί να σ αγαπάω, να σε λατρεύω, να πεθάνω αν σε χάσω, κι όμως αυτός ο εγωισμός μου είναι ικανός να καταστρέψει τα πάντα. Απλά δε ξέρω ώρες ώρες πως να τον ελέγξω. Τουλάχιστον φαίνομαι τυχερή κάποιες στιγμές στη ζωή μου, και γνωρίζω ανθρώπους με επιμονή και υπομονή, να μου εξηγούν τα λάθη μου, να είναι δίπλα μου, να με βοηθάν να καταλάβω και να γίνομαι καλύτερη.
Και αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις τόοοοσο μα τόοοοσο όμορφα! ο τρόπος προσέγγισης είναι πολύ σημαντικός. Το πως θα μιλήσεις, το πως θα εξηγήσεις στον άλλον.. Φίλε, δε το κατέχω με τον προφορικό λόγο καθόλου.. Ψήνεσαι να σου γράφω γράμματα;; Μπορώ να τα ταχυδρομώ κι όλας άμα θες!! Πραγματικά δεν το έχω καθόλου. Μπορεί να σου πω άνετα πόσο μαλάκας είσαι, ή ότι μου σπας τα @@, άλλα αν έρθει η στιγμή να σ πώ ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου ή ότι σε θέλω ή ή ή θα κάνω τουμπεκί ψιλοκομμένο και θα κοιτάω το υπερπέραν.. Δεν ξέρω πως να το αλλάξω αυτό.. Μόνο μετά απο ένα καφάσι μπύρες λύνεται η γλώσσα!
Με κάνεις ευτυχισμένη.. Σου φτάνει;;

ΜΜΜ (Μη Μου Μιλάς)

Ναι δεν μπορώ να καταλήξω αν τελικά αγαπώ τα ΜΜΜ ή αν απλά θέλω να ξερνάω μέσα σε κάθε βαγόνι.. Έχει πλάκα εν μέρη..
Ήταν σήμερα οι μπάτσοι εκεί στην άκρη, με ένα βανάκι, και μάζευαν τους τοξικομανείς, όταν στο από κάτω στενό είναι οι πρεζέμπορες. Ήθελα να βγω στο παράθυρο και να του φωνάξω "Βρε γαμημένε, οι άρρωστοι σου φταίνε πρόβατο;; ΠΡΟΒΑΤΟ!" και κώλωσα.. Σαν ηλίθια και εγώ. Και πάει τώρα ο συνειρμός του συνειρμού.. Σάμπως κι εγώ η ίδια δεν τροφοδοτώ  αυτό το γαμημένο εμπόριο; Σάμπως δεν είμαι κι εγώ ένα ηλίθιο πιόνι σε όλο αυτό; Κι όμως ρε φίλε δε γίνεται να μην είσαι. Δεν γίνεται όταν ζεις σε μια τέτοια γαμημένα δομημένη κοινωνία που δεν γίνεται να μην τροφοδοτείς αυτό το γαμημένο σύστημα. Απο το κωλόχαρτο στο μπάνιο σου, μέχρι το φρούτο made in China. Γαμώ την Ευα τη πουτάνα. Πως να γλυτώσεις απ' όλο αυτό ρε φίλε. Και τώρα που όλα γίνονται ακόμα χειρότερα, τι κάνεις; Φτάσαμε στο σημείο να σκεφτόμαστε να πάμε για καφέ, μη μας κάνουν πέσιμο οι μπάτσοι (που πολλαπλασιάζονται σαν κατσαρίδες), μην πέσουμε σε κανένα γαμωμανά φασίστα, μην, μην, μην.
Φίλε νιώθω έγκλειστη.
Και ξεκίνησα μιλώντας για τα ΜΜΜ ε; κάπου χάθηκα στη διαδρομή.. Ναι.. Γαμημένα ΜΜΜ.- Σκέφτομαι ότι αν κάτσω κάτω και βγάλω τις ώρες που έχω φάει σε στάσεις + τις ώρες που έκανα κάθε φορά να πάω απ το ένα μέρος στο άλλο, βγαίνει, χμ.. Δε ξέρω ρε φίλε, θα ήμουν καμμένη άμα ήξερα, (αν κ προσπάθησα να κάνω έναν μικρό υπολογισμό άλλα μπά), άλλα μου μοιάζουν άπειρα..
Μετά σκέφτομαι πόσα έχω δει εκεί μέσα.. Μέσα σε ένα λεωφορείο γνώρισα τον σήμερα κολλητό μου, την φιλενάδα μου την Ε. , πολλά ξαφνικά καλά..!
Μέσα σε ένα λεωφορείο είδα μαχαιρώματα, βέργια, ασφαλίτες, μπάτσους, τραμπουκους, φασίστες.. Έχω φάει τα γαμημένα νιάτα μου εκεί μέσα!!
Αλλά απ την άλλη, δε με πειράζει ρε φίλε.. Το απολαμβάνω.. Βλέπω και έχω δει και ξέρω πράγματα που άλλοι δεν φαντάζονται ότι γίνονται.. Κι όχι επειδή ζουν στον κόσμο τους, απλά επειδή οι γειτονιές τους είναι διαφορετικές..
Έχω όμως θέμα που ποτέ δεν είμαι στην ώρα μου... Ε τι να κάνω ρε φιλαράκι, εγώ δεν είμαι 3,6 λεπτά απ το κέντρο. Κατανόηση ^^
ΜΜΜ.. Και με σταματάει σήμερα ελεγκτής και είπα, πάει πήρα τ αρχίδια μου και 70ε πρόστιμο.. Με έσωσαν οι καλοί μου τρόποι. Τ' ακούύύύς μάάνα;;;;
Κι αυτό επειδή όταν μ είπε ότι θα με τραβήξει στους μπάτσους, του είπα "ότι νομίζεΤΕ" γκαυλωσε με τον πληθυντικό και μου είπε και εύγε.. Γουατ δε φακ.. Και σκέφτομαι απ τη μια, φαντάσου ρε φίλε τι στο πέος έχει δει αυτός ο άνθρωπος για να γούσταρε μ αυτό, κ να το "εκτιμησε", κ απ την άλλη, ίσως κ να έχει αυτό το κόμπλεξ κατοτερότητας που έχουν όλοι όσοι έχουν τον "νόμο" στα χέρια τους, και γούσταρε ο τυπάς τον πληθυντικό.. Γουατεβερ. Ελπίζω να ναι το πρώτο, γι αυτο και πήρα εισιτήριο στον γυρισμό (άσχετα που δεν το χτύπησα :P ).
Και αφού ξέσπασα με τα ΜΜΜ, κόλλησε το μυαλό μου..
Άντε Γεια.

Άραξε λίγο,
περπάτησε στον ίσκιο μου μιας και χαιρέτησες, ένα λεπτό έχω πριν να φύγω.
Δεν ξέρω αν παίζει να με ξαναδείς, πολλά ρωτάς, δεν έχεις χρόνο να μ' ακούσεις το δρόμο μου συνεχίζω..
Κάτι τρέχει λένε με το Μήτσο,
μα δεν ξέρω ούτε και γω από που ν' αρχίσω,
ίσως να χω βαρεθεί αυτή τη κατάσταση,
ρουτίνα να το παίζω λογικός σε μια αρρωστημένη παράσταση.
Υποκρίνεσαι, στα μάτια δεν κοιτάς συνοδοιπόρε πόλη αφήνεσαι,
θωρακισμένη σε κάθε μου λέξη αμύνεσαι,
αντί να δίνεσαι, σ' έχει καταπιεί συνήθεια ένα και τ' αυτό μ' αυτό που σιχάθηκες γίνεσαι,
στη ζούγκλα της ωμότητας 010 αναζήτηση ταυτότητας στο φως μου,
φωνές πληθαίνουν στον εγκέφαλό μου,
κάθε γνώριμο πρόσωπο βλέπω εχθρό μου,
και είναι σιωπές που πνίγουν στον εαυτό μου,
παγωνιά και μ' αρρωσταίνουν φίλε πες μου..
Κουράστηκα να αιμορραγώ στις αναμνήσεις του φυλακισμένου,
ελέγχοντας ανάσες, κινήσεις, προθέσεις να μην προδοθώ ποτέ μου..
Στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ζήσω για ν' αράξω κάθε ακμάδα μου,
που να με καταλάβεις και να νιώθεις κάθε αράδα μου..
Σ' ένα μυαλό κελί περνάνε άσκοπα τα βράδια μου..
Θέλεις να μάθεις τα καινούρια πλάνα μου,
τι περιμένεις, εύκολες κουβέντες να σου πω να διασκεδάσεις τη κατάντια μου..
Δεν παίζει, τι να μου κάνει ένα φιλί ή μια εφήμερη σχέση,
καχύποπτος όσο δεν παίρνει θέση..
Δεν έχω πια μία, μοναχικός δεν ψάχνω για παρέα,
τελευταία δεν είμαι καλά, σιωπηλός γυρίζω μόνος μόνος στα κλεφτά,
στη γύρα, ραντεβού πίσω από τις εργατικές κι η ώρα πήγε εφτά..
Λίγα τα λεφτά, κι η επιβίωση πουτάνα που δεν παίρνει ψιλά,
μάνα μια βόλτα θα βγω για να τσεκάρω κάποια σκηνικά,
μην περιμένεις μαζί για να φάμε θα γυρίσω αργά,
σου λέω έχω στο κεφάλι μου πολλά,
βρώμικα χέρια και συνείδηση βαριά,
δεν έχω μέλλον στο δρόμο που μ' οδηγεί στο πουθενά..
Φαινομενικά εντάξει, επιδερματικά τα πράγματα κυλάνε υποτονικά,
τ' αδέρφια μου παιδιά μέσα στου κούκου τη φωλιά,
ξεσπάω βράδια πάνω από λευκά χαρτιά,
σ' ένα δωμάτιο που πνίγει την αγάπη μου ασφυκτικά
ή σε μια κάμαρα φίλοι απ' τη γειτονιά γίνανε γράμματα χρυσά
σε λευκά μάρμαρα εικόνες, δύο μέτρα από τη γη κι από κάτω τα τάρταρα..
Με πιάνω να θυμάμαι φάσεις περπατώντας μόνος μες στην Αλεξάνδρας τα χαράματα,
πυκνή βροχή τα μάτια ραγισμένο
γυαλί γάματα,τσιγάρο για τις στάσεις, οικογένεια ξένη,
ο έρωτας φεύγει, πολλά τα λόγια πολλές πράξεις,
είμαι ο ίδιος που δεν άλλαξε ποτέ και δεν χρειάζομαι συστάσεις...



http://www.youtube.com/watch?v=DoGMPusJB18

Και ακόμα αναρωτιέσαι;;;

Σας βαρέθηκα ρε.. Βαρέθηκα να λέτε "Έλα μίλα μου, πες μου τι έχεις" και το επόμενο λεπτό να είναι σα να μην μίλησα ποτέ. Βαρέθηκα να πέφτω απ τον ένα μαλάκα άντρα στον επόμενο, κι απ τη μία κατίνα στην επόμενη. Και άντε αυτό με τις κατίνες το βλέπεις απο μικρή και ξέρεις. Τώρα θα μου πεις, γιατί, δεν έβλεπες απο μικρή ότι οι άντρες είναι μαλάκες;; Ναι το έβλεπα, αλλά λίγο το οτι δεν ήθελα να το πιστέψω, λίγο το ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πέρασαν καμια 15ρια χρόνια να το συνειδητοποιήσω.
Μη μου ζητάτε τώρα λοιπόν όλοι εσείς τα ρέστα για συμπεριφορές και φερσίματα γιατί δικό σας δημιούργημα είμαι. Και δεν είναι και πολύ καλό αυτό για μένα, αλλά είναι η αλήθεια. Και ξέρεις κάτι, είχατε δίκαιο. Είναι καλύτερα έτσι. Στ αρχίδια σου και για πάρτη σου. Κι άσε τον κάθε μαλάκα να λέει.
Δε μπορείς φιλαράκι να μου λες ένα κάρο ρομαντικές μαλακίες, την επόμενη μέρα να είσαι με κενό μνήμης και μετά να μου ζητάς τα ρέστα γιατι σε παράτησα ή γιατί σου φέρθηκα σκατά. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΚΑΤΑΣ.
Και εσύ κότα, δε μπορείς να κάνεις τη μία πουτανιά μετά την άλλη και στο τέλος να αναρωτιέσαι γιατί έμεινες μόνη σου και κανείς δε σε παίρνει σοβαρά. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΤΠ.
Μη μου ζητάτε όλοι εσείς τα ρέστα λοιπόν και μου το παίζετε και ανήξεροι γιατί το επόμενο βήμα θα ναι να σαλτάρω και να σας γαμήσω κυριολεκτικά. Όχι βέβαια ότι θα σας χαλούσε, αλλά σίγουρα στο τέλος δε θα σας αρέσει.
Φιλικά Πάντα.


http://www.youtube.com/watch?v=LEmAFGRzCTs

Για εκείνο το Φλεβάρη..

Σκέφτομαι πως στο καλό πέρασαν 10 χρόνια.. Κάποιες στιγμές το έχω στο μυαλό μου σαν όνειρο, σα να μη τα έζησα ποτέ όλα αυτά και ήμουν ένας απλός παρατηρητης.. Μετά σκέφτομαι τα καλά και τα άσχημα, τις φορές που γλίτωσα καθαρά από τύχη από του χάρου τα δόντια, τις φορές που πάλεψα περισσότερο απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μου, τους παντοτινούς φίλους και φίλες που δεν ήταν τελικά παντοτινοί, τα όνειρα που δεν υπάρχουν πια, τους στόχους που ποτέ δεν έφτασα και αυτούς που τελικά έφτασα ενώ δε πίστευα ότι θα τα κατάφερνα..
Σκέφτομαι το τότε πάθος μου, το πως ένιωθα ανίκητη, αδιαπέραστη, το πως ήθελα μόνο να περνάω καλά και αυτό γινόταν, το μυαλό που είχα πάνω απ' το κεφάλι (νταξ όχι ότι τώρα είναι και τελείως στη θέση του), το ρίσκο που έπαιρνα κάθε μέρα και επιβίωνα λέγοντας μόνο "χααα" , το πόσο τρελή και διατεθειμένη για τα πάντα ήμουν..
Θυμάμαι να με περιμένει κάθε πρωί στη γωνία, με τα μάτια παντού γύρω μας μη μας δει κανείς, για να μου κάνει παρέα ως το σχολείο.. Θυμάμαι ακόμα το άρωμα του..Νομίζω κι όλας ότι κάποια πρωινά το μυρίζω ακόμα.. Θυμάμαι πόση ασφάλεια ένιωθα δίπλα του, πράγμα που από τότε δεν έχω ξανανιώσει. Πόσο δυνατή ένιωθα, πόσο έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα και να τα βάλω με τους πάντες αρκεί αυτός να είναι δίπλα μου.. Θυμάμαι πως τα έβαζα με τους πάντες και τα πάντα, για να είμαστε μαζί. Θυμάμαι πόσο χαμένη ένιωσα όταν η αλήθεια χτύπησε τη πόρτα μου. Πόσο χαμένη ένιωθα όταν δεν ήταν κανείς εκεί για μένα. Θυμάμαι πως τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να στηρίζομαι σε κανέναν πέρα από μένα. Πως κάποια μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις δυσκολίες τεράστιες για σένα  και τότε κανείς δε θα είναι εκεί, και θα πρέπει να τα καταφέρεις ολομόναχος, αν φυσικά σε ενδιαφέρει να ζήσεις και αύριο. Θυμάμαι πως παρά τις προδοσίες ήμουν εκεί, συγχώρεσα και πάλεψα μέχρι τέλους. Αλλά ήρθε η στιγμή που έπρεπε να μάθω να ζω κι αλλιώς.
Και έμαθα. Θέλω να τρέχω για όλους, δε με νοιάζει, αρκεί να βλέπω χαμόγελα. Αλλά δε θέλω κανέναν. Σε αυτό προτιμώ το εύκολο. Και το να μη δένεσαι είναι εύκολο. Τουλάχιστον απο σένα ξέρεις τι να περιμένεις.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το χωράφι. Στην πιο άθλια περιοχή του κόσμου. Κι όμως εκεί υπήρχε το πιο όμορφο χωράφι. Και πάλι σαν όνειρο σκάει.. Βέβαια θυμάμαι και το κλεμμένο αμάξι που με είχε πάει στο χωράφι.. Θυμάμαι τσακωμούς, ζήλιες, καταπίεση, αλλά μπορούσα να τα ανεχτώ.. Αγαπούσα.. Ήμουν ένα τσακ πριν τα παρατήσω όλα και δε με ξαναδει ποτέ κανείς.. Τότε ήταν φόβος.. Τρόμος και μόνο στη σκέψη ότι δικοί μου άνθρωποι μπορεί να πάθαιναν κακό.. Τώρα λέω ότι χαίρομαι που δεν έφυγα.. Δεν ξέρω πως θα ήταν.. Ίσως πολύ χειρότερα απ' ότι είναι τώρα, αλλά ίσως και καλύτερα.. Αλλά δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι εφ όσων δε θα το μάθω και ποτέ!

Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα στο Μαρούσι.. Ακόμα και δισέγγονα να έχω κάποτε, ποτέ δε θα ξεχάσω τον φόβο που ένιωθα, χαμένη στη τεράστια γκριζούπολη, στο άνδρο των γουρουνιών.. Το τεράστιο εκείνο κτήριο, που οι άνθρωποι του με κοιτούσαν παράξενα. Βλέμματα από παντού πάνω μου, κι εγώ να ζω μόνο για να τον δω.. Τον χτύπο που έκανε το χέρι μου πάνω στη σιδερένια πόρτα..Το παραθυράκι που άνοιξε, και η φωνή που μου απάντησε ότι δεν μπορώ να τον δω γιατί είμαι ανήλικη.. Το πως αυτόματα χάθηκε η γη κάτω απ' τα πόδια μου.. Και τότε ήξερα ότι δε θα τον ξαναδώ.. Και τότε χάθηκε και η ζωή μου.. Μήνες και χρόνια, για να μάθω ξανά να ζω, να χαίρομαι, να υπάρχω.. Και κάθε φορά που το κατάφερνα, εκείνος ξαναρχόταν, να μου υπενθυμίσει πως όσο κι αν κάνω πως συνεχίζω, πάντα κάτι θα με σταματάει..Πάντα κάτι θα με γυρνάει πίσω..
Το κατάφερα κι αυτό όμως... Κατάφερα να συνεχίσω.. Να αγαπήσω ξανά και να αγαπηθώ.. Η μάλλον έτσι νομίζω δλδ.. Αν κρίνει κανείς πως είμαι εδώ, και γράφω γι αυτόν.. 

Και σκέφτομαι πως να είναι, πως να ζει.. Αν με σκέφτεται ποτε.. Αν με σκέφτηκε αυτές τις μέρες.. Όπως και να χει, θέλω απλά να είναι ευτυχισμένος.. Τον φαντάζομαι νευρικό μπαμπά, με 2-3 κουτσούβελα να τρέχουν τριγύρω του.. Μια γυναίκα μάλλον κλασική.. Μια ζωή σαν όλες τις άλλες.. Και σκέφτομαι, αν εκείνη τη νύχτα είχα κάνει το μεγάλο βήμα, λες αυτα τα 2-3 κουτσούβελα τώρα να ήταν δικά μας? Αλλά ναι.. Είπα πως δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι αυτό..
Οκ.. Σκεφτόμουν τι έμαθα απ όλο αυτο.. Χμ.. Τίποτα.. Μόνο να μην στηρίζομαι σε κανέναν.. Ακόμα και τα αδέρφια σου θα σε πηδήξουν αν χρειαστεί. Σε κανέναν πέρα απο μένα..

Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν τον ξανάβλεπα.. Τι θα ένιωθα..

Αναρωτιέμαι αν θα ήταν περήφανος για μένα.. 

http://www.youtube.com/watch?v=Vo_0UXRY_rY

Κουράστηκα..

Κουράστηκα να τρέχω σα μαλάκας και αντί για ένα χαμόγελο, γιατί τα ευχαριστώ σας τα έχω χεσμένα, να λαμβάνω εγωιστικές συμπεριφορές λες και σας χρωστάω τον κώλο μου..

Κουράστηκα να στηρίζομαι σε ανθρώπους που ποτέ δεν θα είναι εκεί για μένα, και να μην βάζω μυαλό, συνεχίζοντας να πιστεύω ότι οι άνθρωποι αλλάζουν..
Κουράστηκα να δίνω γαμώ τις συμβουλές και να τα κάνω σκατά με τον εαυτό μου, μη μπορώντας να ακολουθήσω ούτε μία απο αυτές..
Κουράστηκα να ξυπνάω τα πρωινά και να επαναλαμβάνω την ίδια πρόταση. Άντε θα περάσει κ αυτή η μέρα..
Κουράστηκα να σας έχω γύρω μου. Όχι, ΒΑΡΕΘΗΚΑ για την ακρίβεια.. Βαρέθηκα να σας έχω γύρω μου.. Βαρέθηκα να με πνίγεται με κάθε σας πράξη. Βαρέθηκα να σας μιλάω, να σας χαμογελάω. Βαρέθηκα να σας συναντώ μπροστά μου. Βαρέθηκα τους εγωιστές, μικρόψυχους ανθρώπους που κοιτάνε μόνο να περάσουν καλά άσχετα απ' τις συνέπειες..
Βαρέθηκα, κουράστηκα και σιχάθηκα να ζω σε έναν κόσμο που ποτέ δεν αλλάζει τίποτα.. Και έλα, μη γελιέσαι.. Και ο ποιο τέλειος άνθρωπος να γίνεις, ακόμα και να αγγίξεις τον ουρανό, πάντα οι γύρω σου, τα αποβράσματα, οι σκατάνθρωποι, θα σε παίρνουν στο πάτο μαζί τους. Και εσύ μια ζωή θα παλεύεις με νύχια και δόντια να μην γίνεις σαν κι αυτούς. Κάθε φορά θα παλεύεις με όση δύναμη σου έχει μείνει, για να μην γίνεις ένα με τον πάτο, να αναδυθείς στην επιφάνεια, να αναπνεύσεις καθαρό αέρα, και κάθε φορά κάποιος πούστης θα σε τραβάει εκει κάτω μαζί του. Και μια μέρα πριν πεθάνεις θα σκεφτείς ή πόσο μαλάκας ήσουν που μια ζωή πάλευες, αγχωνόσουν, στεναχωριόσουν, για όλα αυτά ή θα νιώσεις περήφανος που κατάφερες να μείνεις ατόφιος. Που δεν κατάφεραν να σου γαμήσουν το είναι.
Αλλά μεταξύ μας.. Περισσότερες πιθανότητες έχεις να νιώσεις μαλάκας παρά εντάξει..
Και κουράστηκα να λέω ότι η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει.. Ότι θα τα βρούνε μπροστά τους. Κουράστηκα να πιστεύω σε μια Νέμεση όταν δε πιστεύω σε τίποτα.
Τώρα τους καταλαβαίνω.. Τους καταλαβαίνω όλους αυτούς που ένιωσαν την ανάγκη να βγουν με ένα Καλάσνικοφ στους δρόμους. Τους καταλαβαίνω όλους αυτούς που το δίκιο τους έπνιξε και τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα. Καταλαβαίνω κ αυτούς που η επανάσταση και η αντίδραση κυλάει στο αίμα τους. Τους καταλαβαίνω καλύτερα απ' τον καθένα.
Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει ώρες ώρες. Το αίμα μου να βράζει. Κι όσο με κάνετε να σας μισώ, τόσο καλύτερα για μένα.

Από μια Σοκολάτα...

Είναι πρωί, μία από τις πολλές ημέρες, αν όχι όλες, που το ξημέρωμα με βρίσκει στην ίδια θέση.. Έξω έχει συννεφιά, κρύο, και μου τη βάρεσε να πιω ζεστή σοκολάτα σήμερα αντί για καφέ.. Έτσι για αλλαγή. Και σε θυμήθηκα.. Τα πρωινά που πάντα μου έφτιαχνες ζεστή σοκολάτα, και μου έφερνες και μπισκότα μαζί.. Ξυπνούσα στο τεράστιο κρεβάτι σου,ο Ρόκυ γάβγιζε όπως πάντα και τα πουλιά με τρέλαιναν.. Ήταν λες και πετούσαν γύρω μου, λες και κελαηδούσαν μόνο για μένα..Ο ήλιος έμπαινε απ το παράθυρο, και έξω έβλεπες μόνο γαλάζιο και πράσινο. Εκεί, στη μέση μιας τεράστιας γκριζούπολης.. Τόσο γραφικό που μοιάζει με όνειρο ρε γαμώτο..
Και σκέφτομαι που να πήγε όλη αυτή η ξενοιασιά, αυτή η αθωότητα, η ανεμελιά.. Που πήγες και εσύ και είναι σα να μη σε γνώρισα ποτέ.. Πόσες φορές σκέφτηκα να σηκώσω το ακουστικό και να σε πάρω, να σου πω ένα γεια, ότι μου έλειψες.. Αλλά ξέρω ότι δε θα είναι τόσο αθώο για σένα . Για εσάς.. Ξέρω ότι θα το εκμεταλλευθείς, όπως εκμεταλλευόσουν την αγάπη που πάντα σου είχα, την αγάπη που εσύ δε γνώρισες και δε μπορούσες να δώσεις πίσω.. Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί σου.. Βλέπεις αυτό είναι το κακό μου, δε μπορώ να κρατήσω κακία σε κανέναν.. Πληγωμένη όμως είμαι. Είμαι γιατί πέρασαν τα χρόνια και δε ξέρεις τι κάνω, αν δουλεύω, αν παντρεύτηκα, δε ξέρω αν ξέρεις καν πόσο χρονών είμαι.. Πόσο τραγικό.. Κι εγώ σκέφτομαι να σε πάρω τηλέφωνο.. Χα..
Ο μόνος λόγος που δε το κάνω είναι μάλλον γιατί φοβάμαι.. Φοβάμαι άλλη μία απόρριψη, άλλη μία κακία. Φοβάμαι πάλι την αδιαφορία σας.. Και σκέφτομαι ότι αν ρε γαμώτο νιώθω έτσι εγώ, εκείνος πως νιώθει..? Και τότε ναι θυμώνω. Θυμώνω και θέλω τόσο να σας κάψω το σπίτι. Γιατί τα κατάλοιπα σας φαίνονται κάθε μέρα. Φαίνονται στο σ'αγαπω που φοβάται να πει, στην αγκαλιά που ντρέπεται να δώσει, στην καλή κουβέντα που θα την ακούσεις σπάνια.. Ευτυχώς έχουμε μάθει να διαβάζουμε τα μάτια.. Οι πολλές κουβέντες για μας είναι φτώχεια..
Σκληραγωγηθήκαμε μάλλον.. Υποθέτω δηλαδή..
Όλο μαλακίες είμαι. Και αυτά εξ αιτίας μιας ζεστής σοκολάτας.
Αϊ σιχτίρ.