ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ

Για τους ανθρώπους μου είναι αυτό.

Σ’ αυτούς που το χρωστάω. Σ' αυτούς που είναι ακόμα δίπλα μου, σ' αυτούς που έφυγαν και σ' αυτούς που θα έρθουν λίγο πριν αλλάξουμε τον κόσμο

είναι κλειστοί σαν χαρακτήρες, πλακώνονται στις μπύρες μα πράττουνε, δεν μένουνε στα λόγια

Είναι πολλοί που παίρνουν αντικαταθλιπτικά μα όταν χαμογελούν, χαμογελούν ειλικρινά

έχουν ιστορίες από ναρκωτικά μεγαλώσανε νωρίς αλλά νιώθουνε παιδιά

Συνηθίζουνε να πνίγονται στο τσίπουρο

τρέμουν στην ιδέα πως δεν έχουν κάτι σίγουρο

Τους τρόμαζε η θάλασσα παλιά γι’ αυτό και έχουν τώρα μάτια μελαγχολικά

Είναι ευαίσθητοι και συγκινούνται εύκολα την πίνουν στα κρυφά λίγο πριν απ' το ξενέρωμα

Είναι και σύντροφοι μου παιδιά των καταλήψεων και τους αισθάνομαι πάντα μαζί μου

ανασφάλιστοι κάνουν δυο δουλειές

Είναι ερασιτέχνες καλλιτέχνες είναι ανήσυχες ψυχές που αγαπούν τις τέχνες Είναι χορευτές, μουσικοί μα και ζωγράφοι είναι ποιητές, ηθοποιοί και φωτογράφοι

Είναι αυτοί που τους αποκαλούν φρικιά είναι καυλωμένοι χιπχοπάδες και πανκιά Μακριά μαλλιά και τζίβες, μοΪκάνες, σκουλαρίκια βαράνε τατουάζ και κατεβάζουνε μανίκια

Περάσανε κατάθλιψη στερούνται την αγάπη γιατί κάποιοι κρίνουνε απ' την εμφάνιση Συχνά παθαίνουνε κρίσεις πανικού γιατί το σύστημα μας τρέμει και χτυπά από παντού Εκτιμάνε τα απλά άμα τους βοηθήσεις μια φορά στο επιστρέφουνε διπλά Γι' αυτό και συμμερίζεστε τον ίδιο φόβο σου κλείνουνε τ' αυτιά να μην ακούς το ασθενοφόρο

είναι βαριά η καλημέρα τους είναι οξύθυμοι και βαράνε τοίχους απ' τα νεύρα τους Είχαν δύσκολα χρόνια εφηβικά γιατί νιώσαν’ στο πετσί τους βαθιά τη μοναξιά Είναι πρόστυχα μυαλά μα όταν ερωτεύονται δίνονται ολοκληρωτικά

Οι άνθρωποι μου είναι εκείνοι που έχω χρόνια να τους δω μα δεν έχει αλλάξει τίποτα όταν τους συναντώ

Μ’ αλληλεγγύη θ’ αλλάξουν τον κόσμο μαζί, οι άνθρωποι μου

όλα σου τα 'μαθα μα ξέχασα μια λέξη...

pt.1

πέρσι τέτοιες μέρες, πάλι έγραφα τους φόβους μου. νέες προκλήσεις, το άγνωστο ήταν μπροστά. σε ποιο σπίτι, σε ποια γειτονιά. Καραντίνα. ήταν όλα ρευστά.

ρε φίλη. τα καταφέρνεις γαμώ και είμαι περήφανη για σένα. γιατί όπου κ να πας, όπως κ να σαι, πάντα θα βρίσκεις τη καλή πλευρά στη σαπίλα. μπορεί το σπίτι να μη σε χωράει όπως το άλλο, μπορεί να κουράστηκες και να τα έκανες σχεδόν όλα μόνη σου, μπορεί να γκρίνιαζες που θα άλλαζες γειτονιά, αλλά είναι ωραία κ αυτή η βρωμογειτονιά. και τα ζώα μου είναι χαρούμενα. κ τους το υποσχέθηκα. αυτός ο χρόνος τους ανήκει. 

τους φίλους τους είδαμε λίγο στα δύσκολα. παω να παραπονεθώ και τσουπ, διορθώνεται. Αλλά είναι εδώ και ξέρω πως όταν υπάρξει πραγματική ανάγκη θα είναι δίπλα μου κ είμαι ευγνώμον για αυτό.

Εκείνος, εκείνος έκανε αυτό που ξέρει καλά. Ήρθε και έφυγε. Και είμαι εντάξει με αυτό. Νομίζω πως τώρα πια το ήξερα και δεν έπεσα απο κανένα σύννεφο. Προφανώς και μου λείπει. Προφανώς και τον μισώ λίγο, αλλά τον αγαπώ λίγο περισσότερο και εύχομαι να είναι καλά. Να δουλεύει τον εαυτό του και να έχει ζητήσει πραγματική βοήθεια. 

οκ..

-----------------

pt.2

εντάξει, θέλω να πω μια αλήθεια.

προφανώς και μέσα μου την ξέρω, δεν ξέρω γιατί έχω αναγκη να τη βγάλω στο χαρτί.

Μάλλον ξέρω, γιατί όπως και με τα προηγούμενα κείμενα, μετά απο κάποια χρόνια, κοιτάζοντας πίσω και διαβάζοντας τα, κάνω την αυτοκριτική μου. Είναι καλό αυτό.

Στο διαταύτα.

Μου κακοφαίνεται κάργα ρε γαμώ που δεν υπάρχει ένας τύπος της προκοπής να μοιραστούμε τα θέλω μας. 

3 άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, κ ο ένας δεν ξέρω καν αν πιάνετε, μιας που η πρώτη αγάπη είναι και λίγο πλασματική.

2 άντρες λοιπόν, και ο ένας είναι παρανοϊκός, και ο άλλος είναι στου διαόλου τη μάνα.

και πως να κοιτάξω αλλού, όταν ότι γνωρίζω το συγκρίνω με αυτούς? μη μου πεις ότι η σύγκριση είναι λάθος. προφανώς και ξέρω ότι είναι λάθος, όμως συμβαίνει.

Λες αυτό που λένε ότι η αληθινή αγάπη μια φορά έρχετε κ αν δε τη πάρεις πρέφα τη γάμησες;; θα πεθάνεις μόνος κ έτσι; νταξ. ολοι μόνοι πεθαίνουμε ουσιαστικά, αλλά μέχρι να πεθάνουμε? να μη το ζήσω μωρή μαλακία και αυτό; πρέπει να μου το κάνεις τόσο δύσκολο;

όλα τα έφτιαξα. όλα τα έχτισα απ την αρχή. μήπως αυτό φταίει? που δεν είμαι απο εκείνες τις γυναίκες που σόνι κ καλά χρειάζονται έναν άντρα δίπλα τους για να επιβιώσουν; που ουσιαστικά μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου? εντάξει, προφανώς θα δυσκολευτώ περισσότερο. αλλά τα καταφέρνω στο τέλος.

Να εκείνο το συναίσθημα στη μετακόμιση.. απ τη μια ο πατέρας μου να αλλάζει τη κλειδαριά, απο την άλλη ο αντώνης να φτιάχνει τα ντουί.. κ σκέφτηκα που είσαι ρε μαλακα; μαζί έπρεπε να τα κάνουμε αυτά, όχι με πατέρα και κολλητό. άσε που θα ήθελα να βρω εναν γκόμενο σαν τον αντώνη :3 και προφανώς το λέω για αυτόν τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνει ο αντώνης, με το μαγείρεμα, τις δουλειές του σπιτιού κ τα μαστορέματα. πόσα πράγματα θα μπορούσα να μάθω δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο! λίγη έμπνευση ρε γαμωτο.

Να ρε μαλακα ζητάω πολλά;

που σκατά είσαι; να φτιάξουμε το σπίτι μας, να πηγαινουμε βόλτες και ταξίδια, να αγοράσουμε εκείνο το βανάκι και να μη μας πιάνει κανείς. να γυρνάω σπίτι κ να χώνομαι στις κουβέρτες μαζί σου. να ξυπνάω με φιλί. να ακούω το καλημέρα.

ε γαμησου. επειδη το θέλω τόσο δεν έρχεται; 

κάθε τέλος και μια αρχή

Μετά από σένα κάθε φορά το χάος. Φέρνεις τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου. Η μάλλον όχι, με κάνεις να θέλω να αλλάξω τη ζωή μου γιατί καταλαβαίνω πόσο λάθος είσαι.

Και κάθε φορά που κάποιος από εσάς με δυσκολεύει, εγώ βγάζω φτερά κ λουζομαι στο φως. Και πάω ψηλά!

Σε ευχαριστώ κ εσένα, και τον Ντόριαν και την Ελένη για τις δυσκολίες που μου στρωσατε φέτος, γιατί χωρίς εσάς θα είχα μείνει στάσιμη! Κ τώρα.. τώρα; Τώρα έχω τόση αυτοπεποίθηση, τώρα τα έχω φτιάξει τόσο καλά ολα, που τα θεμέλια αντέχουν 100 Ρίχτερ. Μόνο ο θάνατος με σταματάει. Που κ αυτός ακόμα, σίγουρη είμαι ότι θα είναι μια καινούργια αρχή.

Επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους μου, που μου υπενθυμίζουν πάντα, ότι τελικά το μόνο που έχουμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Αυτός κ κανείς άλλος!

Έκανα τη μετάβαση, έχω το παντοτινό μου σπίτι, βάρεσα το τατού τον ονείρων μου, έχω 2 δουλειές, διασκεδάζω, βγαίνω, πάω στα λάιβ μου, στα πάρτι μου, σχεδιάζω το καλύτερο καλοκαίρι εβερ, γύρισε εκείνος.. και όλα όσα συμβαίνουν αυτό το χρόνο, τα νιώθω σωστά. Είναι όλα σωστά! Τα έχω όλα πια! Μια οικογένεια που με λατρεύει κ θα ζήλευαν πολλοί ! 

Πίστευα όταν μπήκε το 21 ότι θα είναι αδιάφορο. Όπως κ τα 33 μου χρόνια. Τελικά όταν δε περιμένεις τίποτα σου έρχονται όλα!

Σας ευχαριστώ απ' τα βάθη της ψυχής μου. Θα είμαι εδώ να τους κατουραω όλους, για να μη πω σας και γίνω κακία, και να κρυφογελαω όταν σας ακούω να λέτε για κούραση, κ ότι δεν έχετε χρόνο για μένα. Γελάω! 

Ευχαριστώ κ εις το επανιδείν!

Μαύρος Σεπτέμβρης

 Πως πέρασαν έτσι τα χρόνια? Μλκα Παύλο έφυγες και καλύτερα. Νιώθω ότι μόνο θα μας έφτυνες αν μας έβλεπες απο μια γωνία. Ξεχνάει ο κόσμος τόσο γρήγορα ρε Παυλάρα...

Τώρα κατεβαίνουν χέρι χέρι με τους φασίστες με πρόσχημα έναν ιό ρε Παυλάρα, τα κάνουν τακίμια με μπάτσους "γιατι δεν είναι ολοι ίδιοι".

Σιχαμάρα ρε Παύλο. για ποιον να παλέψω? ποιος το αξίζει? ποιος ακόμα παλεύει?

Γυρνάω συνέχεια στο μυαλό μου τη μέρα στο 7sins και καπάκια το τηλέφωνο που μου έλεγε ποιος ήταν ο νεκρός απο χέρι χρυσαυγίτη, και κάθε φορά το στομάχι μου σφίγγεται ρε Παύλο.

Και μετά όλος αυτός ο κόσμος εκείνη τη μέρα στο Εφετείο. 

Ποια καταδίκη μωρέ Παύλο? Ποια φυλακή? Στο μυαλό τους δεν αλλάζει τίποτα. Το φίδι το κάναμε κυβέρνηση και φοράει γραβάτες. Ποια Νίκη? Εκπομπές και κόμματα φτιάχνουν ενώ είναι φυλακισμένοι.

Ποια Νίκη?

και όλοι ξεχνάνε ρε Παύλο, και μεγαλώνουν και φοβούνται και προσπαθούν να φτιάξουν κάτι μέσα στο οποίο να νιώσουν ασφάλεια, και ξαφνικά ακούς απ τα χείλη τους "εγώ θα αλλάξω τον κόσμο?" "εμένα περιμένουν?" "εγώ θα τα βάλω μαζί τους? "κοίτα τη ζωή σου".

Τους συχαίνομαι ρε Παύλο...

Ελπίζω να έχεις βρει όσους αγαπάω και να τους διδάσκεις αξιοπρέπεια και μπέσα μαζι με τον Οδυσσέα εκεί πάνω..

Εγώ ούτε ξεχνάω ούτε συγχωρώ.

Καλύτερα μια ωραία μέρα να πεθάνεις όρθιος σε δημόσια θέα, παρά σαν ένας τιποτένιος χωρίς αξιοπρέπεια. 

22:22

Λίγη σιωπή ρε. 

Ξέρετε, δεν είναι κακό αρκετές πια φορές να κάνουμε βήματα πίσω, 

μπας και αφουγκραστούμε το βάσανο του τελειωμένου αυτού κόσμου. 

Ουρλιάζει πως δεν πάει πουθενά. 

Αν δεν είμαστε ικανοί να του δώσουμε μια για τον αγύριστο, η λίγη σιωπή φαντάζει η σοφότερη των δράσεων.

21/6/21. κάπου ένας μήνας.. κάπου ένας χρόνος...

Οι κακοθαμένοι έρωτες βρυκολακιάζουν. Ανασταίνονται μια μέρα από εκεί που δεν το περιμένεις, από μια ανάμνηση, μια εικόνα,ένα όνειρο. 

Ξυπνούν και ζουν μέσα μας και τρέφονται από το αίμα και τις σάρκες μας. 

Και κανείς δεν μπορεί να τους ξεφύγει, ούτε να τους ξεγελάσει.

Κρίση

Είχε πολύ καιρό να μου συμβεί τόσο σοβαρή κρίση. Από το καλοκαίρι, τότε είχαμε πιεί πολύ, ήμασταν κ από σερί, το είχα δικαιολογήσει..

Σήμερα; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να με επιρρεαζει τόσο πολύ; Και τόσο έντονα; 

Είδα αυτή την ανάρτηση, δεν έχει σημασία ποια, το συναίσθημα θέλω να κρατήσω, και ξύπνησαν μνήμες. Μνήμες φόβου, τις οποίες δεν αντιλήφθηκα εκείνη τη στιγμή. Έστειλα στην Έλενα και συνέχισα να βλέπω τη σειρά μου. 

Μέχρι που ξαφνικά ξεκίνησα να μη νιώθω καλα. Ήμουν ξαπλωμένη, και ξεκίνησε να μουδιάζει το αριστερό μου χέρι. 

Και μέχρι εκεί ήταν οκ, έλεγα στον εαυτό μου πως ξέρω τι μου συμβαίνει, είναι κλασικό σύμπτωμα αυτό το μούδιασμα, ώσπου ξεκίνησε να καίει το στήθος μου, όλη η αριστερή μου πλευρά έκαιγε. 

Αγχώθηκα. 

Σηκώθηκα όρθια και ξεκίνησα να μη βλέπω καλά, σα να αδυνατίζω, σα να χάνομαι. Ανακατεύτηκα, έτρεξα στη τουαλέτα και έβγαλα ότι είχα φαει. Έριξα νερό κρύο στο χέρι μου, έριξα στο πρόσωπο μου.

 Κουμπωσα ένα χάπι. Στιγμιαία ένιωσα καλύτερα αλλα με διαπερνούσαν ρίγη, οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει. 

Ξαναξαπλωσα. 

Όχι δε γινόταν. Δε μπορώ να ανασανω. Ξεκίνησα εισπνοές εκπνοες. 

Τίποτα. 

Έστειλα στα παιδιά, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου. Φοβομουν. Τίποτα. 

Τέτοια ώρα φυσικό. 

Ξεκίνησε ο πόνος στη πλάτη. Τι παθαίνω; Έμφραγμα; Πεθαίνω; Φοβάμαι. Ποιον να πάρω; Τι να κάνω;

Πήρα τη μάνα μου, της εξήγησα πως νιώθω. Της εξήγησα τι έγινε. Προσπαθούσα να συγκεντρωθω στη φωνή της. Μάταιο. Είμαι μουδιασμενη. Φρικαρε κ αυτή. 

Να πάρω το 166. Όχι. Φοβάμαι. Κ όσο φρικαρε τόσο χειρότερα γινομουν. Τι κάνω; Γιατί τους το κάνω αυτό;

Πήγαινα πάνω κάτω, να μην κάθομαι ακίνητη. Σταμάτησα κ σκέφτηκα ότι θα ακούγομαι στον από κάτω. 

Με αγχωσε ακόμα κ αυτό. Που να πάω; Νιώθω εγκλωβισμένη. Τι να κάνω;

Πάρε τον Βασίλη. 

Από πού κι ως που. Τι μου είναι αυτός; Για να με κρίνει; Η για να μου πει ότι θέλω ψυχίατρο;

Για να σου σταθεί.

Όχι. Δεν θέλω αυτόν.δε μου είναι τίποτα. Δεν νιώθω τίποτα.

Πονάει το στήθος μου. Τι να κάνω;

Πάρε τον Αντώνη. Θα πάρω τον Αντώνη.

Ηρακι; 

Δεν είμαι καλά. Μπορώ να έρθω να κοιμηθώ εκεί;

Φυσικά. Σε περιμένουμε.

Βαλεριανες. Κι άλλες βαλεριανες. Παρέα και κουβέντα. Ηρεμια. Έφυγε το μούδιασμα, έφυγε και ο φόβος..

Σας ευχαριστώ παιδιά.. ευχαριστώ μαμά...

Κ τώρα θυμός.

Γιατί το κάνεις αυτό;

Πώς μπορείς να γίνεσαι έρμαιο των συναισθημάτων σου; Πώς μπορείς να μην ελέγχεις το σώμα σου;

Μα είναι τόσο έντονο. Τόσο αληθινό.

Δε καταλαβαίνω αν είναι κρίση. Αν παθαίνω κάτι.

Το ελεγχες μια χαρά. Τα είχες καταφέρει. Είχες βρει τις ισορροπίες σου. Τον άφησες ξανά να μπει στη ζωή σου και γαμησε σχεδόν ότι κατάφερες 5 χρόνια.

Όχι δεν είναι έτσι. Πήρα κάτι. Έμαθα κάτι.

Σταμάτα να το κάνεις ωραίο στο μυαλό σου. Σταμάτα να κρατάς μόνο τα καλά, αφού βλέπεις, τα κακα βγαίνουν στο σώμα σου.

Τι περίμενες; Τι πιστευες;

Θα το φτιάξω. Ψάχνω τη μεγάλη εικόνα κ θα τη βρω. Το θέμα δεν είναι ο Κώστας. Το θέμα δεν ήταν κ Ντόριαν. Το θέμα είσαι εσύ. Εσύ και μόνο εσύ. Και μέσα απ' ότι σου συμβαίνει, μόνο μαθαίνεις. Μόνο καλύτερη γίνεσαι.

Απλά μην τον ξαναφησεις να μπει στη ζωή σου. Ούτε τωρα, ούτε ποτέ.

Γιατί ν νιώθω έτσι για αυτόν; Τόσα κομπλέ παιδιά. Τόσοι που με θέλουν. Γιατί αυτόν; Γιατί τόσο πολύ; Γιατί δεν τελειώνει;

Γιατί δεν μπορώ νά το ελέγξω;

Θυμώνω με εμένα. 

Δεν θέλω να νιώθω έτσι. Δε θέλω να πονάω. Δε θέλω αυτή τη γαμημένη τρύπα μέσα μου.

Δε θέλω να νιώθω έτσι.

τέλος

https://youtu.be/CmpoctN6SRQ

                     Χρόνια μου πολλά..!

               https://youtu.be/pyglFaKPQ-0

Καλοχρονη για όσα σου λαχουν να περπατάς στον πλανήτη αυτόν... Πολύχρωμη σαν χαμαιλέον σε ότι γκριζαδα φέρνει το ανηφορι...

Χαμογελαστή γτ αυτό φοβούνται και ζηλεύουν...

Τυχερή σε ότι ζητάς από την τύχη ...

δυνατή και υγιής για να ξεπερνας τα αναπόφευκτα

Να αγαπιεσαι και να αγαπάς!!

Αααα

Ο χρήστης Antonis έστειλε Σήμερα στις 4:39 π.μ.

Να αγαπιεσαι όπως αγαπάς

τα αγαπαω αυτα τα παιδια.

Έγιναν 33..

Ένας χρόνος ακόμη που πέρασε -επιτυχως η όχι- και είμαι ακόμη εδώ.. 

Κάποτε θα σου έλεγα ότι περίμενα εναγωνίως αυτή τη μέρα, να βγω έξω, να διασκεδάσω, πλέον όχι.

Πλέον πιστεύω πως αυτή η μέρα είναι μέρα ορόσημο. Είναι η μέρα του απολογισμού, είναι η μέρα που πρέπει να κάνεις άλλη μια σοβαρή -ισως τη πιο σοβαρή- κουβέντα με τον εαυτό σου, χωρίς κανέναν δίπλα σου. Εκείνες τις βαριές ερωτήσεις, Ποιος είμαι, ποιος έγινα, που πάω, τι κάνω; Τι θέλω να κανω; Κάνω αυτό που θέλω; Πώς φέρθηκα; Πώς μου φέρθηκαν; 

Θα μιλούσα και για όνειρα, αλλά μεταξύ μας, κανένα απ' τα όνειρα που κανείς δεν πιστεύεις ούτε μία στις χίλιες ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Σε σταματάς πια με το που αρχίζει η διαδικασία..

Κοιτάζω γύρω μου, τι έχω καταφέρει, από που ξεκίνησα και που είμαι τώρα, τα πλάσματα που έχω γύρω μου, το σπίτι μου τη ζωή μου.. είμαι ευτυχισμένη που τα έχω. Αλλά δεν είμαι πλήρης. Και δεν θα είναι πλήρης αν δεν σταματήσω να έχω ανάγκη αυτόν τον έρωτα. Αυτόν τον σύντροφό. Και δεν τον έχω ανάγκη για να είμαι καλά η να κάνω πράγματα. Τα κάνω κ ετσι. Τον έχω ανάγκη για να γίνω πλήρης. Είναι θλιβερή αυτή η αίσθηση πως ότι κι αν κάνω, θα ήταν πιο όμορφο αν το μοιραζομουν με εκείνον.

Άλλη μια χρονιά λοιπόν, με εμπειρίες, δράση, εξέλιξη, αγάπη, ωραίους ανθρώπους, ξεσκαρταρησματα, κλαμα, πολυ κλάμα, αλλαγές.. άλλη μια χρονιά που δεν είναι εδώ.

Άλλη μια χρονιά που πρέπει να ανοίξω τις σωστές πόρτες, να κλείσω εκείνες που με κρατάνε δέσμια. Μια χρονιά που με βρίσκει ακόμα πιο ευαισθητοποιημένη, πιο κουρασμένη. Δε γαμιέται. Είμαστε καλά Ηρακι. ^^ χρόνια σου πολλά!

Τι πόνος είναι αυτός; Πρώτη φορά νιώθω πως δεν έχω πως να εκφράσω τον πόνο που νιώθω.

Γιατί πέταξα έτσι στα σκουπίδια 4 χρόνια;

Γιατί νιώθω έτσι; Τι είναι αυτό; Πώς το λένε αυτό;

Γιατί τόσος πόνος; Γιατί νιώθω έτσι;

Καλή πρωταπριλιά

Έλα..

Έλα σήμερα να μου πεις σ'αγαπω,

να μου πεις πως θες να κάνω τα παιδιά σου,

να με πεις γυναίκα σου,

να μου πεις πως όσες και αν είχες μαζί με εμενα (!) πάντα ήμουν η πρώτη.

Έλα σήμερα. Σήμερα είναι η μέρα σου.

Σήμερα γιορτάζεις.

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΛΔ ΝΑ ΒΑΡΕΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ? 

ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΥΤΟ??? 

ΚΛΕΙΣΕ ΓΑΜΙΔΙ, ΚΛΕΙΣΕ. ΚΛΕΙΣΕ Η ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΑΛΑΣΕ, ΝΑ ΜΗ ΞΑΝΑΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΠΟΤΕ. 

ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΛΕΙΝΕΙΙΙΙ

ΔενΞερωΠιαΤηΜεραΕιναι

Απογοήτευση, θυμός, άγχος, στεναχώρια, θλίψη, κι άλλη θλίψη, κι άλλο άγχος, κι άλλος θυμός, καθυστέρηση, φόβος, κι άλλος φόβος, πόνος, μοναξιά, μελαγχολία, σκέψεις, κακές σκέψεις, μαύρες σκέψεις, και πιο μαύρες σκέψεις, τυχη, μοίρα (?) , γνωριμία, ενθουσιασμός, αποθάρρυνση, αναποληση, προσπάθεια, τοίχος, στεναχώρια, θλίψη, άγχος, κι άλλο άγχος, σχέδια, ελπίδα, χαμόγελο, κι άλλο χαμόγελο, αγκαλιά, φιλί, φίλη, φίλοι, θλίψη, αναπολιση, λύπη, λείπει, μοναξιά, πόνος, κι άλλος πόνος, ψυχοσωματικά, κι άλλα ψυχοσωματικά, προσπάθεια, κι άλλη προσπάθεια, κι άλλος πόνος, πάντα εκεί.

Αποστασιοποίηση. Κι άλλη αποστασιοποίηση. Κι άλλη. Κι άλλη.

Κι άλλη.

Ξέρω πως δεν θα δω αστέρια αύριο.

Ξέρω πως ίσως ξεχάσω την όψη τους μέχρι να φτάσει η ώρα να τα δω.

Ίσως ξεχάσεις κι εσύ.

Πρέπει πρώτα να σκορπίσουν τα σύννεφα.

Μην σε ξεγελούν τα φώτα της πόλης που αντανακλούν στο σκούρο γκρι πέπλο.

Μην σε μπερδέψουν

Η ψεύτικη λάμψη δεν φωτίζει στ’ αλήθεια τον ορίζοντα.

Ξέρω πως στα όνειρα σου μπορεί και να μην βλέπεις ζωηρά χρώματα ή ξέγνοιαστες αγκαλιές.

Μα αν όπως εγώ,

βλέπεις φυλακές και βασανισμένους, ή γεμάτες αγωνία καταδιώξεις,

θα μαζέψω όση δύναμη μου απομένει και θα τρυπώσω πίσω από τα σφαλιστα σου μάτια.

Θα τρυπώσω στους εφιάλτες σου, να χαϊδέψω τους χτυπημένους, να γκρεμισω τα κελιά και να σου πιάσω το χέρι, να τρέξουμε μαζί.

Ίσως πορευτουμε μόνοι για καιρό,

ίσως λίγο παραπάνω ματώσουμε.

Μα σε παρακαλώ μην πεις ποτέ πως σταματάς.

Ακόμα και στο μαύρο σκοτάδι,

θα βρω τον τρόπο να σου βρω ένα ψηγμα φωτός.

Θα τριψω πέτρες,

θα κάνω τα μάτια μου να λαμπηριζουν με τέτοια ένταση που θα δεις λίγο χρώμα.

Το υπόσχομαι.

Μείνε δίπλα μου,

να σταθούμε μαζί στο σκοτάδι.

-θα μείνεις; -οχι, απάντησες

https://youtu.be/1fAL3r0joRU

Αυτά από μένα. 

Προχωράμε :)

καραντίνα s.2 d.δεθυμαμαιπια

Αν κάτι μου αρέσει στις ανθρώπινες σχέσεις, είναι όταν πια μαθαίνω τις συνήθειες του άλλου. 

Πώς πίνει τον καφέ του, το είδος της ζάχαρης, αν του αρέσει να του φέρνεις απ' έξω η να φτιάχνει σπίτι, πως του αρέσει να ξυπνάει, να του μιλάς η όχι, χεζει πάντα το πρωί η μήπως μετά από κάθε γεύμα; Πψς αφήνει την οδοντόβουρτσα του, πως ξαπλώνει στον καναπέ, ποιο είναι το αγαπημένο του φαι, το αγαπημένο του χρώμα, πως στρίβει τα τσιγάρα, πως ανοίγει τη μπύρα, ακόμα και το πώς πίνει τα ναρκωτικά (αν πίνει)..

Και μου αρέσει όταν δεν το κάνεις βιαστικά, ανακαλύπτεις μια μέρα, με φυσικό τρόπο, ότι δεν χρειάζεται να τον ρωτήσεις για τον καφέ του, ότι πια βάζεις τη πετσέτα του στο μέρος που θέλει, ότι θα κάτσεις εκεί που δεν θα καθοσουν για να του αφήσεις αυτού τη θέση που του αρέσει, ότι όσο κι αν σε ενοχλεί, δεν θα του μιλήσεις το πρωί πριν αυτός να είναι έτοιμος..

Αυτό όμως, φυσικά, έρχεται μέσα από τη τριβή. Όσο ζεις τον άλλο τον μαθαίνεις... αλλά φυσικά δεν συμβαίνει με ολους. Δεν ήταν ουκ ολίγοι αυτοί που δεν είχα καμία διαθεση να μάθω τις συνήθειες τους, ούτε κ με απασχολούσε δλδ... Αυτό το κάνεις -και πάλι λέω γίνεται υποσυνείδητα- σε ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν, γιατί θες -εγω τουλάχιστον- μέσα απ' αυτά τα μικρά καθημερινά να τους δείξω ότι νοιάζομαι για αυτούς. Γιατί νομίζω πως αυτά είναι που μας δίνουν μικρές καθημερινές χαρές. Φυσικά πρέπει να έχει κ ο άλλος το ίδιο σκεπτικό, και φυσικά να έχει τη νοημοσύνη να καταλάβει ότι δεν είσαι ένα προγραμματισμένο ρομπότ που μαθαίνει τις συνήθειες των άλλων, το κάνεις ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ γιατι τον θεωρείς ξεχωριστό, και φυσικά θεωρεις ότι του αξίζει να τον φροντίζεις.

Όπως και να έχει όταν συνειδητοποιώ ότι πραγματοποίησα μια μικρή συνήθεια του άλλου, χωρίς να χρειαστεί να τον ρωτήσω, νιώθω μια όμορφη πληρότητα.. 😊

Λες να το νιώθουν κ οι άλλοι αυτό;

Θέλω να σε πάρω μια τεράστια αγκαλιά, 

να σε σφίξω πάνω μου να δεις πόσο δυνατά χτυπάει η καρδιά μου για σένα, 

να σε σφίξω και να σου πω ότι είμαι εδώ για σένα, 

μόνο για σένα, 

πως σε θελω συνέχεια γύρω μου,

 να σε αγγίζω και να σε μυρίζω,

να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω το πρωί & ο τελευταίος που θέλω να βλέπω το βράδυ, 

να είσαι αυτός που είναι εκεί δίπλα μου όταν θα ξυπνάω από εφιάλτες,

να είμαι εκεί σε κάθε σου πρόβλημα κ σε κάθε σου χαρά

Να είμαι ο λόγος που γελάς

Που γίνεσαι καλύτερος

Που πας μπροστά.

Σε θέλω τόσο πολύ 

Αλλα ξέρω πως δεν πιστεύεις λέξη , κ όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν βλέπεις κ τις πράξεις.

Και κάνω ότι μπορώ, όσο αντέχω.

Δεν αντέχω όμως τόση αμφισβήτηση ρε συ Κώστα.. δεν αντέχω να με λες συνέχεια ψεύτρα την ίδια στιγμή που παλεύω με όλες μου τις δυνάμεις για κάτι αληθινό.

Το χρειάζομαι κ εγώ ρε συ.

Μου αρέσεις τόσο πολύ όταν είσαι εσύ....

Μη φεύγεις ρε γαμώτο..

08 - 02 - 2003 

Μαλακα είσαι μια χαρά μόνη σου. Μην μπερδευεσαι δεν χρειάζεται. Μπορεί να είναι οκ οι αγκαλιές. Αλλά ξέρεις ότι όλα γαμιούνται κ στο τέλος γίνεσαι σκατα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος πλέον. Τα είδες, τα έκανες, δεν βγήκε τίποτα πουθενά.

Δεν χρειάζεσαι δεσίματα. 

Γεια σου Κατερινάκι.

Προσπαθήσαμε να μείνουμε χωριά, αλλά αυτός ο κόσμος ενδείκνυται για σένα περισσότερο.

Και σε αφήνω να αναλάβεις δράση :)

αυτο

Εχθές αγκάλιαζα τον ήλιο, σήμερα κοιτάζω το ταβάνι ανάσκελα...

 Είναι μονόδρομος τελικά, αφού μόνο το μηδέν κάνει κύκλο...

Ένα μπράβο να σου πω φιλενάδα. Που τα σκατωνεις σε μόνιμη βάση. Και σου αξίζει τελικά που αυτό που θες πιο πολύ δεν το έχεις. Τι σκέφτεσαι δεν ξέρω. Η ξέρω. Θες από νωρίς να μαθαίνεις τα όρια των άλλων. Να ξέρεις που μπορουν να φτάσουν πριν δεθείς πολύ και σου κόψουν τη καρδιά κομματια. Γιατί δεν έχουν μείνει και πολλά. Δεν έχουν μείνει και δεν είναι για χαραμισμα. Στην τελική ας σου μείνουν εσένα. Μπας κ νιώθεις κάτι μέχρι να πεθάνεις.

Πάντα στα όρια όλα. Ξέρω τι είμαι. Ξέρω τι δεν θέλω να είμαι και τι έχω προσπαθήσει πολύ να αποβάλλω αλλά τελικά απλά πρέπει να συμφιλιωθω μαζι του. Και οκ. Το πιο πιθανό είναι να μην αρέσει σε κανέναν. Ναι είναι οκ. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους ε; Ίσως και να γίνεται να μην αρέσουμε σε κανέναν τελικά.

Έλα μη τα ισοπεδώνεις όλα. Αυτός ο εαυτός σου ούτε σε εσένα αρέσει. Αλλά εκείνη την ώρα σε κατακλύζει ε;

Το είχες βρει το κόλπο ρε φιλη. Πού πήγε; Γιατί το ξέχασες; Γιατί αλλάζεις για να είναι οι άλλοι καλά κ εσενα σε αφήνεις πίσω;; Θυμάσαι τι ωραία που ήταν όταν άνοιγες εκείνη τη ριμάδα τη πόρτα; Θυμάσαι τι ωραία που ήταν όταν γαμιοσουν στις ανάσες; 

Αφού δεν είσαι αυτή. Αυτή είναι μια μαλακω. Αφού δεν θες να είσαι αυτή. Γιατί δεν μαθαίνεις; 

Όλα καλά. Όλα σκατα. Είμαι θυμωμένη μαζί σου μαλακά. Σκατα τα έκανες. Σκατα.

Κάτσε τώρα και κάνε αυτό που ξέρεις καλά .

Καταστρέψου λιγο ακόμα.

Καληνύχτα. Καλημέρα.

Καραντίνα s.2 d.60

καραντίνα s.2 d.57 !New Year!

Νέα χρονιά, νέοι στόχοι, νέα πράγματα..

Πρώτη φορά μακριά απ' την οικογένεια, πρώτη φορά με την οικογένεια που επέλεξα και νιώθω χαρούμενη πολύ!

Αχ και μαζί του... Ποιος να το έλεγε ρε φίλη! Θα φανταζοσουν πριν 4 χρόνια κάτι τέτοιο; Πριν 2;; Πέρσι;; Τι όμορφα που ήταν....!

Θα είμαστε γεροί και θα παλεύουμε! Τέλος!!