Έγιναν 33..

Ένας χρόνος ακόμη που πέρασε -επιτυχως η όχι- και είμαι ακόμη εδώ.. 

Κάποτε θα σου έλεγα ότι περίμενα εναγωνίως αυτή τη μέρα, να βγω έξω, να διασκεδάσω, πλέον όχι.

Πλέον πιστεύω πως αυτή η μέρα είναι μέρα ορόσημο. Είναι η μέρα του απολογισμού, είναι η μέρα που πρέπει να κάνεις άλλη μια σοβαρή -ισως τη πιο σοβαρή- κουβέντα με τον εαυτό σου, χωρίς κανέναν δίπλα σου. Εκείνες τις βαριές ερωτήσεις, Ποιος είμαι, ποιος έγινα, που πάω, τι κάνω; Τι θέλω να κανω; Κάνω αυτό που θέλω; Πώς φέρθηκα; Πώς μου φέρθηκαν; 

Θα μιλούσα και για όνειρα, αλλά μεταξύ μας, κανένα απ' τα όνειρα που κανείς δεν πιστεύεις ούτε μία στις χίλιες ότι θα γίνουν πραγματικότητα. Σε σταματάς πια με το που αρχίζει η διαδικασία..

Κοιτάζω γύρω μου, τι έχω καταφέρει, από που ξεκίνησα και που είμαι τώρα, τα πλάσματα που έχω γύρω μου, το σπίτι μου τη ζωή μου.. είμαι ευτυχισμένη που τα έχω. Αλλά δεν είμαι πλήρης. Και δεν θα είναι πλήρης αν δεν σταματήσω να έχω ανάγκη αυτόν τον έρωτα. Αυτόν τον σύντροφό. Και δεν τον έχω ανάγκη για να είμαι καλά η να κάνω πράγματα. Τα κάνω κ ετσι. Τον έχω ανάγκη για να γίνω πλήρης. Είναι θλιβερή αυτή η αίσθηση πως ότι κι αν κάνω, θα ήταν πιο όμορφο αν το μοιραζομουν με εκείνον.

Άλλη μια χρονιά λοιπόν, με εμπειρίες, δράση, εξέλιξη, αγάπη, ωραίους ανθρώπους, ξεσκαρταρησματα, κλαμα, πολυ κλάμα, αλλαγές.. άλλη μια χρονιά που δεν είναι εδώ.

Άλλη μια χρονιά που πρέπει να ανοίξω τις σωστές πόρτες, να κλείσω εκείνες που με κρατάνε δέσμια. Μια χρονιά που με βρίσκει ακόμα πιο ευαισθητοποιημένη, πιο κουρασμένη. Δε γαμιέται. Είμαστε καλά Ηρακι. ^^ χρόνια σου πολλά!