Πώς πίνει τον καφέ του, το είδος της ζάχαρης, αν του αρέσει να του φέρνεις απ' έξω η να φτιάχνει σπίτι, πως του αρέσει να ξυπνάει, να του μιλάς η όχι, χεζει πάντα το πρωί η μήπως μετά από κάθε γεύμα; Πψς αφήνει την οδοντόβουρτσα του, πως ξαπλώνει στον καναπέ, ποιο είναι το αγαπημένο του φαι, το αγαπημένο του χρώμα, πως στρίβει τα τσιγάρα, πως ανοίγει τη μπύρα, ακόμα και το πώς πίνει τα ναρκωτικά (αν πίνει)..
Και μου αρέσει όταν δεν το κάνεις βιαστικά, ανακαλύπτεις μια μέρα, με φυσικό τρόπο, ότι δεν χρειάζεται να τον ρωτήσεις για τον καφέ του, ότι πια βάζεις τη πετσέτα του στο μέρος που θέλει, ότι θα κάτσεις εκεί που δεν θα καθοσουν για να του αφήσεις αυτού τη θέση που του αρέσει, ότι όσο κι αν σε ενοχλεί, δεν θα του μιλήσεις το πρωί πριν αυτός να είναι έτοιμος..
Αυτό όμως, φυσικά, έρχεται μέσα από τη τριβή. Όσο ζεις τον άλλο τον μαθαίνεις... αλλά φυσικά δεν συμβαίνει με ολους. Δεν ήταν ουκ ολίγοι αυτοί που δεν είχα καμία διαθεση να μάθω τις συνήθειες τους, ούτε κ με απασχολούσε δλδ... Αυτό το κάνεις -και πάλι λέω γίνεται υποσυνείδητα- σε ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν, γιατί θες -εγω τουλάχιστον- μέσα απ' αυτά τα μικρά καθημερινά να τους δείξω ότι νοιάζομαι για αυτούς. Γιατί νομίζω πως αυτά είναι που μας δίνουν μικρές καθημερινές χαρές. Φυσικά πρέπει να έχει κ ο άλλος το ίδιο σκεπτικό, και φυσικά να έχει τη νοημοσύνη να καταλάβει ότι δεν είσαι ένα προγραμματισμένο ρομπότ που μαθαίνει τις συνήθειες των άλλων, το κάνεις ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ γιατι τον θεωρείς ξεχωριστό, και φυσικά θεωρεις ότι του αξίζει να τον φροντίζεις.
Όπως και να έχει όταν συνειδητοποιώ ότι πραγματοποίησα μια μικρή συνήθεια του άλλου, χωρίς να χρειαστεί να τον ρωτήσω, νιώθω μια όμορφη πληρότητα.. 😊
Λες να το νιώθουν κ οι άλλοι αυτό;
No comments:
Post a Comment