Είναι όλα εδώ παππού . .

Τον ίδιο κύκλο κάνουν... :/

25/11/2012

Καραντίνα s.2 d.20

 

https://youtu.be/tVX8wntZ42A

Καραντίνα s.2 d.19

Για αυτούς που είναι εδώ

Για αυτούς που μάχονται

Που δεν συμβιβάζονται

Που προσπαθούν 

Που δεν ξεχνούν

Που συγχωρούν

Που φέρονται ντομπρα

Που δεν φοβούνται

Που σέβονται

Που στηρίζουν

Που αγαπούν

και συνεχίζουν..

Καραντίνα s.2 d.9

Ξημερώνει 17 Νοεμβρίου 2020. 

Σε μια πόλη σε πλήρη απαγόρευση. Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4ων ατόμων, απαγόρευση διαδηλώσεων, με πρόσχημα έναν ιό, με πρόσχημα την ατομική ευθύνη που τόσο λένε και ξαναλένε ότι δεν έχουμε. Απαγόρευση δικαιωμάτων εργασιακών και κοινωνικών. Κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Με μια κυβέρνηση που δεν φρόντισε για νοσοκομεία - φρόντισε όμως να δώσει κάτι εκατομμύρια στα κανάλια - , δεν φρόντισε για προσλήψεις γιατρών και δημιουργία ΜΕΘ- φρόντισε όμως για προσλήψεις 7000 μπάτσων- 

Την ίδια στιγμή που μιλάνε για κοινωνική ευθύνη, αποστάσεις και μάσκες, τα ΜΜΜ είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν έχουν άλλο τρόπο να πάνε στη δουλειά τους.

Την ίδια στιγμή που χτυπάνε ζευγάρια σε πλατείες ως κίνδυνο δημόσιας υγείας, στοιβάζουν προσαχθέντες σε βανακια για τη γαδα 30-30 χωρίς τα απαραίτητα μέτρα.

Την ίδια στιγμή που σου απαγορεύουν να κυκλοφορείς, να φιλάς, να αγκαλιάζεις, να κάθεσαι στις πλατείες που ο ίδιος έχεις χτίσει με τους φόρους σου, εκείνη την ίδια στιγμή, ανοίγουν τα σχολεία με 30 μαθητές σε κάθε τάξη. Να τα πηγαινοφερνουν παππούδες - που υποτίθεται πως αυτούς προστατεύουμε - γιατί οι γονείς πρέπει να πάνε για δουλειά - βλέπεις αυτή τη φορά δε βγήκαν σε αναστολή όσοι και πριν, πολύς κόσμος δουλεύει, το πώς μη το ρωτάς όταν για όλους τους υπόλοιπους παίζει απαγόρευση κυκλοφορίας- 😂

Σε αυτή τη χώρα λοιπόν, έρχονται και σου λένε πως η αυριανή πορεία είναι απαγορευμένη. Με όλα τα συναφή από πίσω. Απειλούν με τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, με τους τόσους μπάτσους που θα γράφουν πρόστιμα, πως αν δεν συμμορφωθείς θα είναι από πίσω οι Δελτα, και πίσω απ' αυτούς τα ματ και οι αυρες τους. Προσπαθούν να μας τρομάξουν.

Αλλά έχουμε κουραστεί πια. 

Κάναμε πίσω, όχι για μας, αλλά για όλους αυτούς που αγαπάμε. Για τον φόβο που μας γέννησαν για τους γονείς και τους παππούδες μας. Πώς μόνο εμείς μπορούμε να τους προστατεύσουμε, πως αν πάθουν κάτι και αρρωστήσουν εμείς, και μόνο εμείς θα φταίμε 

Φτάνει. Μέχρι εδώ.

Δεν έχουμε ζωή πια. 

Κλεισμένοι στα σπίτια μας απλά να περιμένουμε αυτό να περάσει. Και πέρασε ένας χρόνος χαμένος. Ένας χρόνος σχεδόν σε μια αβεβαιότητα, σε μόνιμη ανασφάλεια, σε απομόνωση 

Φτάνει. Μέχρι εδώ. Ας μείνουν οι γονείς σπίτι.

Ας μείνουν οι παππούδες σπίτι.

Ας μείνουν όσοι φοβούνται σπίτι.

Εμείς δεν φοβόμαστε πια γιατί δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πια. Μας τα πήραν όλα και μόνο ο εαυτός μας έμεινε. Κι αν δεν κάνουμε κάτι τώρα, δεν θα έχουμε σίγουρα κανένα αύριο.

Τέρμα στον φόβο. 

Εμπρός για νέα Πολυτεχνεία.

Ραντεβού στους δρόμους.

Καραντίνα s.2 d.7

Μου λείπεις πολύ..

Και το χειρότερο είναι πως ξέρω πως μ αγαπάς.

Πώς θα μπορούσαμε να είμαστε καλά μαζί..

Όχι, το χειρότερο είναι πως μ' αγαπάς , αλλά δεν με αγαπάς αρκετά ώστε να κάτσεις να το δουλέψουμε μαζί. Αυτό είναι το χειρότερο.

Και είναι απόφαση σου & δικαίωμα σου.

Αλλά ας μαζευες τα πράγματα σου.. ας νοιαζοσουν λίγο για το αν εγώ θα πονάω η αν θα μου λείπεις...

Τελικά μ' αγαπάς η απλά θα ήθελα πολύ να με αγαπάς κ αυτοπροβαλλομαι;

Ελπίζω να είσαι καλά & να δουλέψεις τα οποία θέματα σου.. Είσαι βλάκας που δεν έκατσες εδώ να τα δουλέψουμε μαζί. Και την διάθεση έχω, και την υπομονή, και τον τρόπο... 

Αλλά...

Πάλι στη μέση νιώθω ότι έμεινε..

Καραντίνα s.2 d.4

Είχα γράψει ένα κείμενο, τέτοιο καιρό το 2012.. Έμπαινε το φθινόπωρο, ήταν καταθλιπτικά και όλα μουντά, σε αντίθεση με τις σημερινές γεμάτες ήλιο μέρες.. τότε όλα πάλι ήταν γκρι, και το σήμερα με βρίσκει σε μια καραντίνα, να έχω τεθεί σε αναστολή απ' την εργασία μου, αφραγκη να περιμένω ένα επίδομα που θα έρθει τον άλλο μήνα.. Με βρίσκει με τη δήλωση του σπιτονοικοκύρη μου ότι πρέπει να βρω καινούριο σπίτι, με βρίσκει μετά από πολλές μέρες κλάμα και μιζέρια, μετά από πολλές μπύρες.. Με βρίσκει μακριά απ' τη μαμά μου τόσους μήνες, και μια αγκαλιά της που μου έχει λείψει τόσο πολύ & ας το παίζω δεν τρέχει τίποτα, με έναν μπαμπά που δεν τον χαίρομαι πια όσο θέλω & με τρομάζει αυτό, και μια αδερφή κάπου εκεί στη Μυτιλήνη, να μεγαλώνει τόσο γρήγορα...

Με βρίσκει σε μια γειτονιά με φίλους πλέον, που μάλλον πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι πως θα εγκαταλείψω, (κ κοίτα να δεις που πρώτη φορά στη ζωή μου κλείνω 3ετια κάπου χωρίς να έχω την ανάγκη να τρέξω μακριά) , αλλά οι φίλοι, αν είναι φίλοι, παραμένουν φίλοι όπου και να είσαι έτσι δεν είναι; Μμμμ....

Με βρίσκει με τα 4 ζώα μου πλεον, που γεμίζουν κάθε πιθαμή της μοναξιάς μου και του σπιτιού μου, που είναι οι καλύτεροι μου φίλοι και που πραγματικά νιώθω πως δεν τους αξίζω ώρες ώρες.. είμαι τόσο μικρή μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής τους.. και πόσο με τρομάζει το γεγονός ότι δεν θα βρω σπίτι που να μας χωράει... Δεν θα βρω σπίτι που να τα θέλει, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πως αυτά κ εγώ είμαστε οικογένεια.. αλλά θα το βρω, θα τα φτιάξω όλα.

Με βρίσκει και με εκείνον όμως... Τον άνθρωπο που αν μου έλεγες πριν 4 χρόνια ότι σήμερα θα είμαι εδώ μαζί του, θα γελούσα, ίσως & αυτόματα να έκλαιγα. Ίσως να κοιτούσα πίσω απ' τον ώμο μου, την ίδια στιγμή που θα ερχόμουν να έρθει να με βρει.. τόσο ανάμεικτα συναισθήματα.. αλλά χωρίς εκείνο του φόβου πια...!

Αλλάζουν οι άνθρωποι, το πίστευα κ πάντα θα το πιστεύω, το βλέπω σε εμένα, κ τώρα το βλέπω και σε αυτόν... Και αν κάτι ήθελα όσο τίποτα, είναι αυτή η καραντίνα να με βρει μαζί του...!

Ακόμα νιώθω πολλές φορές ότι δεν ταιριάζω πουθενά, ότι πουθενά δεν μπορώ να μείνω για πολύ, να φτιάξω σχέσεις τις προκοπής, ότι κανείς δεν με αντέχει για πολύ.. και προσπαθώ αλήθεια. Προσπαθώ. Και με τον Ντόριαν προσπάθησα. Και πίστεψα ότι θα πετύχει γιατί είχα κουραστεί να ψάχνω άλλο πια. Να είμαι από δω κ από κει. Αλλά αν μερικά πράγματα δεν βγαίνουν, πως να το κάνουμε? Με το ζόρι; Αφού δεν είμαστε από αυτούς που συμβιβάζονται, και δεν θέλουμε και να γίνουμε. Ακόμα νιώθω τα ίδια πράγματα με τότε, με τη διαφορά ότι τώρα ξέρω πολύ καλύτερα ποια είμαι, κι αν ακόμα με μαθαίνω, σίγουρα ξέρω τι δεν θέλω να είμαι. Και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, και μπορώ να έχω γύρω μου ακόμα καλύτερους ανθρώπους..

Είναι σημαντικό πολύ που σας έχω γύρω μου... Που είσαι μέσα στην αγκαλιά μου και γεμίζεις το σπίτι με την παρουσία σου.

Είναι σημαντικό που μέσα στη τόση σκατιλα γίνεστε ακτίνα φωτός..

Παππού... Άραγε να είσαι περήφανος για μένα;

Καραντίνα s.2 d.3

Κοίτα να δεις που έχω ξεχάσει να εκφραζομαι γραπτώς.. κοίτα να δεις που μοιάζει όλο και πιο δύσκολο να αποτυπώσω πια αυτά που νιώθω..

Νιώθω το μέσα μου να γεμίζει ασφυκτικά, και αν με ρωτήσεις από τι, θα σου απαντήσω λίγο απ' όλα.. απ' τις δυσκολίες των καιρών, - αυτή η καραντίνα vol.2 με γονάτισε ψυχολογικά, παρ όλο που μεταξύ μας την περίμενα πως και πως...

Πώς να αντέξει ένας άνθρωπος σαν εμένα μόνο να είναι σπίτι και να δουλεύει; Να μην μπορείς να βγεις να πιεις μια μπύρα σ' ένα παγκάκι, να δεις έναν φιλο, χωρίς να στείλεις μήνυμα στον ρουφιανο.. κι έρχεται χειμώνας κ όλα είναι τόσο μίζερα.. 

κι απ' την άλλη χαίρομαι τόσο πολύ που ήρθες ξανά στη ζωή μου - όχι πως δεν το περίμενα η πως δεν το πίστευα ότι θα ξαναγίνει- αλλά είσαι τόσο δύσκολος άνθρωπος ρε μωρό μου, και πως να σου δίνω αυτή την επιβεβαίωση που χρειάζεσαι κάθε τρεις και λίγο, όταν δεν μπορώ η ίδια να σταθώ στα πόδια μου;

Και οκ, φιλενάδα, φαινομενικά όλα σου βαίνουν καλώς, δεν καταλαβαίνω γιατί είσαι μέσα στην καταθλα.. κατ αρχάς δεν αλλάζει τίποτα, εννοώντας το γενικό πλάνο. Εκεί έξω παίζει μιζέρια, κακία & φτώχια. Παλεύουμε κάθε μέρα για να έχουμε τα βασικά, και είναι τόσο κουραστικό ρε φίλε.. ας έρθει κάτι λίγο πιο εύκολα..