Είδα στα μάτια σου ότι πια δε μ' αγαπάς..

Και τι δε θα 'δινα αυτό να ήταν ψέμα..

Βλέπεις συνήθισες καρδιά μου να πονάς,

αναμνήσεις χαραγμένες για πάντα πάνω στο δέρμα..

Είναι βαρύ φορτίο αυτό της μοναξιάς,

το αντίο το στερνό, εκείνο που όλα τα αλλάζει,

βραδιάζει κ είναι η ώρα που τα λάθη σου μετράς,

μα ήταν όνειρο κι αυτό..

Με ησυχάζει..

https://www.youtube.com/watch?v=h3fe80jLsWA

Και...;

ξανάρθε, και θα ξαναφύγει, και θα ξανάρθει.. και κάπως έτσι πέρασαν 2, 5, 15 χρονάκια. Για πλάκα. Κενά μνήμης, σαν αυτά που έχεις μετά τα χειρότερα σου μεθύσια.. Και;; Τι άλλαξε ή τι θα αλλάξεις;; Απλά ζεις, αναπνέεις, πιάνεις χώρο και καταναλλώνεις τζάμπα ενέργειες. Ζόμπι. Θυμάσαι; έλεγες, "ζόμπι γίναν τα παιδιά μας" κι εγώ γελούσα. Γιατί ήξερα πόσο δίκιο έχεις.

Θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές, το ήξερες, το ήξερα, το ξέρουμε. Και κάτσαμε στον εξώστη και παρακολουθούμε την παράσταση. Στα vip είμαστε, το ξέρεις έτσι..;
Και έτσι πέρασαν 2 χρόνια. Και τίποτα δεν άλλαξε. ή άλλαξε; προς το χειρότερο.
Πως γίνεται ο κόσμος να ναι τόσο χαζός; Πως γίνεται να μη βλέπουν; Πάλι απογοητεύομαι. Δεν υπάρχει ελπίδα. Και εμείς είμαστε τόσο λίγοι. Λίγοι μπροστά σ'αυτη την άπειρη μαλακία που διακατέχει τον κοσμάκη..
Κάθε πέρσι και καλύτερα..
πόσο μου λείπει η αφέλεια μου.. τότε που δεν ήξερα ακόμα. τότε που είχα πράγματα που αγαπούσα, που με έκαναν να προχωράω. Τώρα δεν έχω τίποτα.
Προσπαθώ να βρω κάτι για να παλέψω, αλλά τίποτα. Το απόλυτο τίποτα. Κενό.
Και είσαι κι εσύ.. Που ήρθες κ έγινες ένα μικρό κίνητρο. Να κάνω κάτι, όχι για τον κοσμάκη, γιατί πια δεν αξίζει ούτε ένα χτυποκάρδι μου, αλλά για σένα..
Πάλι το παίζω σωτήρας. Πάλι τα ίδια. και το ξέρω. Μα συμβαίνει μόνο του..
Είναι σαν ρουφήχτρα, ξαφνικά με καταπίνει και δε καταλαβαίνω για πότε έφτασα στον πάτο. Ποιόν κοροιδεύω; εδώ δε μπορώ να σώσω εμένα, πως θα σώσω κάποιον άλλο; ή μήπως εγώ προσπαθώ να κρατηθώ απο κάπου ή κάποιον για να σωθώ..; αλλά αυτό δεν λέγεται ελπίδα; ένα, κάτι.. που σου δίνει τον λόγο να κάνεις ένα ακόμη βήμα..
πφ..η ζωή μου πάει κατά διαόλου. και φροντίζω μόνο εγώ πολύ καλά γι αυτό. μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση και να ζητήσω βοήθεια, όσο μπορώ ακόμα να σώσω κάτι.. αν μπορώ.. με νοιάζω και δε με νοιάζω..  "γιατι σε τιμωρείς;;" με είχε ρωτήσει προχθές η Α. "γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;" .. άντε τώρα εξήγησε της..Τι..;
Μπάσταρδο κενό με κάνεις έντρομο..

https://www.youtube.com/watch?v=7FmOX4eFdzc

Δύο χρόνια..
Δύο χρόνια χωρίς εσένα, που πήγαν κι όλας..;
Πως πέρασαν;

Και τι κάναμε Παυλάρα μου; 

Μια τρύπα στο νερό..
Μια τρύπα μεγαλύτερη απ' όλες.
Και μπήκαμε μέσα, και βυθιζόμαστε με ταχύτατους ρυθμούς..
Όχι.
Ξέρεις τι, όχι. Δεν κάναμε μια τρύπα στο νερό. Εγώ την έκανα.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που παλεύουν κάθε μέρα,
ακόμα,
με όλο τους το είναι.
Με όλη τους τη ψυχή.. Απλά εγώ δε τους βλέπω. Πάλι..
Χάνω τη Πίστη μου. Πάλι. Δε τους βλέπω και χάνω την Ελπίδα μου. Πάλι.
Αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ ε;; Είμαστε λίγοι ε;; Ελάχιστοι..
Είμαστε σταγόνες.. Σταγόνες απο μια βρύση χαλασμένη, σε μία σάπια, βρώμικη τουαλέτα κάπου στο κέντρο..
Όμως οι σταγόνες γίνονται και πλημμύρα έτσι δεν είναι; Γίνονται χείμαρροι. Γίνονται θάλασσες, ποτάμια, ωκεανοί ολόκληροι, έτσι δεν είναι; Παρασέρνουν, καταστρέφουν, πνίγουν. Έτσι δεν είναι;
Κι εμείς γιατί όχι..;
Γιατί να μην γίνουμε ένα ορμητικό ποτάμι που θα κατασπαράξει τα πάντα,
ένα ποτάμι που στις όχθες του θα χτιστεί ο καινούριος μας κόσμος,
ο κόσμος που ονειρευτήκαμε;;



ΔΕ ΞΕΧΝΩ - ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΩ. 

18 - 09 -2013

H Μοναξιά..

Για τη δική μας λέω...
Πως έχουμε γίνει έτσι...; Μόνο σάρκα και οστά.. Μόνο εφήμεροι έρωτες, μόνο περιστασιακά γαμήσια, μόνο μικροί αναπληρωτές στις μεγάλες κενές στιγμές της ζωής μας..
Πως έχουμε γίνει έτσι; Σάπια και άδεια κουφάρια, γεμίσαμε σκουλήκια που κατατρώνε τις καρδιές μας, τις αγάπες μας, τα μυαλά μας.
Πως γίναμε έτσι.. Μόνο ηθικές, εγωιστικές ικανοποιήσεις, μόνο τα κεφάλια ψηλά πέφτοντας σε ντουβάρια και τοίχους. Και γυρνάμε απλά πίσω να πάρουμε φόρα για το επόμενο στουκάρισμα..
Δε θα γίνω έτσι. Ποτέ δε θα γίνω έτσι. Θα παραμείνω αθεράπευτα και σκληροπυρινικά ρομαντική. Θα παραμείνω αυτή που εσύ αποκαλείς αφελή, αθώα στα όρια της αηδίας, αυτή που προτιμά να μείνει απονήρευτη, παρά να κοιτά συνέχεια πίσω απ' τον ώμο της..
Γιατί τη μέρα που θα πάψω να 'μαι όλα αυτά,
τη μέρα που θα με πείσετε ότι τελικά οι άνθρωποι είναι κακοί,
εκείνη τη μέρα που θα χάσω και τη τελευταία μου ελπίδα,
θα ξέρω ότι δε μου έχει μείνει τίποτα πια.