αχ Παύλο μου..
τζάμπα έφυγες μάτια μου.. τζάμπα έφυγες και οι δολοφόνοι σου είναι έξω.. κι εμάς ακόμα μας τραβάνε για 2 τσιγάρα Παύλο μου..
Έφυγες και κανείς δε κάνει τίποτα. Κανείς δε νοιάζεται.
Κανείς απ αυτούς. Κι εμας μας κυνηγάνε Παύλο μου. Δε βρίσκουμε ηρεμία πουθενά, δε βρίσκουμε κατανόηση, αλλυλεγγύη, αγάπη, σεβασμό. Δε βρίσκουμε τίποτα, μόνο χάνουμε.. Αχ αυτή η μάνα σου Παύλο μου.. Αχ αυτη η Μάνα που ακόμα έχει κουράγιο κι ανασαίνει.. Πόσο τη θαυμάζω..
Πόσο θαυμάζω εσένα, και πόσο μου λείπεις. Να σε δω στη σκηνή, να πιούμε μπύρες, να τους κοροιδέψουμε λίγο. Μου δινες δύναμη κι εσύ. Κι ακόμα μου δίνεις, αλλά όλα αυτά ρε Παύλο, όλους αυτους πως να τους παλέψεις..;
Είμαστε μονάδες, είμαστε σκόρπιοι, φοβισμένοι. Τα κεφάλια μας κοιτάνε τα πατώματα, κι αν τα σηκώσουμε στον ουρανό, μας υπενθυμίζει συνέχεια πως τα φτερά μας έχουν σπάσει πια..
Και πως να τα κάνουμε καλά Παύλο μου; Πως να μάθουμε πάλι να πετάμε..; Κι όλα γίνονται χειρότερα.. Και οι άνθρωποι γίνονται χειρότεροι, και οι ελπίδες μου πεθαινουν κάθε μέρα, το κουράγιο μου και η υπομονή μου λιγοστεύουν.. Και πόσο θέλω κάποιες στιγμές να ρθω να σε βρω, κι εσένα και τον παππού μου..
Αχ Παύλο γλυτώσατε.. Για σας ξεκίνησε η ζωή, εμείς στον προθάλαμο ακόμα.. Στον προθάλαμο που θα καθορίσει το πως θα ζήσουμε τη ζωή μας όταν έρθουμε να σας βρούμε..
Πόσο μου λείπεις.. Και μαυρίζει η ψυχή μου Παύλο.
Και το μίσος μεγαλώνει. Μίσος για όλους. 
Αχ Παύλο μου..
Δε θα ξεχασω ΠΟΤΕ