Ημερολόγιο Μηχανών ημέρα 262.

Νιώθω κουρασμένη και λίγο απογοητευμένη, απ' το πως άφησα τον εαυτό μου.. κι απ' τη μια χαίρομαι, γιατί είχα βαρεθεί-κουραστεί, να τον κρατάω...
Πονάω.. Νιώθω ότι θα πεθάνω αλήθεια.. και φοβάμαι, και δεν φοβάμαι..

αλλα δε καταλαβαίνω γιατί. ποιο το νόημα? γιατί?

δε γινεται τιποτα. δε βγαζει πουθενα.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,

γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,

γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,

μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,

και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,

πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,

πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,

και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,

πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,

πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,

γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,

είπαν τρελάθηκε,

είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,

είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,

γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,

είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,

και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,

μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,

έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262

Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.

Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.

Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.

Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.

Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.

Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

Συγνώμη.