ψαχνω λόγο να μην είμαι απαθης, στον κόσμο που επιβάλλεται να εκμεταλλευτεις για να ζησεις..

πολύ σοβαρά παίρνω το τσίμπημα στο στήθος μου μάλλον

τα ψυχολογικά μου γυρησαν αντιστροφα,

οσα σκατα με ταισαν στα δυσκολα

αντι να ταφησω απλα τα συνηθησα

κι αντι να σ αφησω απλα σε λυπηθηκα

https://www.youtube.com/watch?v=9gqyDJZLzLw

Ορισμός της "εργένισσας"...

... μωρή πουτάνα!

έχω πέσει χαμηλά μάτια μου...
λίγο μόνο να με αντέχεις..
μεχρι να σηκωθω ξανα.. λίγο μόνο..

ligo mono to xw anagkh...

Δεν περνάω καλά μαμά. 

Τα βράδια πονάει η κοιλιά μου φριχτά και κλαίω καμιά φορά.
Δεν ξεχνάω να φάω όπως σου λέω μαμά, η αλήθεια είναι πως δεν έχω το κουράγιο ούτε νερό στην κατσαρόλα να βάλω. Μεγαλώνω μαμά το ξέρω, είναι περίεργο το ξέρω, αλλά όσο μεγαλώνω χρειάζομαι πιο πολύ κάποιον να με προσέχει. 

Και δεν έχω κανέναν το ξέρεις; 

Κοιτάω εκείνες τις φωτογραφίες καμιά φορά, τότε που ήμουν τόσο δα μικρούλα, ίσα με το ύψος μιας κούκλας. 

Τότε που τα μάτια μου ήταν τόσο φωτεινά που φώτιζαν όποιον με κοιτούσε. 

Τότε που σκαρφάλωνα στα δέντρα και στις σκεπές των σπιτιών προσπαθώντας να αγγίξω τον ουρανό. 

Τότε που τα γενέθλια μου ήταν μέρες χαράς, τότε που το να μεγαλώσεις φάνταζε τόσο μακρινό, τόσο άπιαστο και τόσο ανυπομονούσες να συμβεί. 

Τότε που χαιρόμουν που πέρναγαν τα χρόνια και μια μέρα θα έφευγα από το σπίτι μακρυά. 

Θα πήγαινα σε άλλη πόλη να σπουδάσω κι ύστερα σε άλλη χώρα. 

Θα έφευγα κανέναν δεν θα είχα ανάγκη. 

Πόσο γελασμένη ήμουν. 

Θυμάσαι μαμά; 

Τις τούρτες που μου παράγγελνες; 

Πάντα από το καλύτερο ζαχαροπλαστείο. Πάντα αμυγδάλου. Είχαν πάνω πάρκα ολόκληρα, λουλουδάκια και λιμνούλες με κάτι ολόλευκους κύκνους, τα θυμάμαι όλα μαμά.. 

Τα πάρτυ μου, τα μπαλόνια μου, τα δώρα μου. 

Δεν θέλω άλλο να μεγαλώσω μαμά. 

Που είσαι; 

Μια αγκαλιά θέλω. 

Δεν θέλω πια αντρικά χέρια να με αγγίζουν, με πονάνε αυτά τα χέρια, θέλω μόνο να κρυφτώ κάτω από τη μπλούζα σου, όπως τότε.
Είναι κάποια βράδια πολύ κρύα. 

Τα πόδια μου δεν τα νιώθω, δε νιώθω τίποτα. 

Άλλα πάλι ζεσταίνομαι, 

νιώθω το μέτωπό μου να καίει σα να έχω πυρετό. 

Βγάζω τα ρούχα μου, ανοίγω τα παράθυρα να μπει το μείον, προσπαθώ να ξεκολλήσω το δέρμα μου μήπως δροσιστώ. 

Έχω τόσο διάβασμα μαμά και δεν θέλω άλλο να διαβάσω 

Δεν θέλω άλλο να μάθω τίποτα. 

Μήπως δεν έχω μάθει αρκετά ως τώρα; 

Ο κόσμος θα είναι πάντα άδικος. 

Άλλοι θα μένουν σε μεγάλα σπίτια, άλλοι θα μένουν σε παγκάκια. 

Οι άνθρωποι θα ερωτεύονται μαμά, θα κοιτιούνται στα μάτια, θα κάνουν σχέσεις που θα χαλάνε με ένα φύσημα του αέρα, που σήκωσε μια άλλη φούστα, πιο χρωματιστή. 

Θα δίνουν όρκους αγάπης, μα πάντα θα σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη. 

Θα αγαπούν τη χώρα τους μαμά και θα μένουν εξόριστοι σε μια άλλη χώρα που τους δίνει ψωμί. 

Θα αγαπάνε ανθρώπους που τους μισούν επειδή δεν είναι ίδιοι μ’ αυτούς. 

Θα μετατρέπουν τον ήλιο σε βροχή και δεν θα καταφέρνουν να ζήσουν μια όμορφη μέρα. 

Θα φωνάζουν ο ένας στον άλλον, όταν κελαηδούνε τα πουλιά, θα κλείνουν τ’ αυτιά τους όταν τους ψυθιρίζουν τα κύματα. 

Θα τους δείχνεις το φεγγάρι κι αυτοί θα κοιτάνε το δάχτυλο, θα τους ανάβεις κεριά και θα φοβούνται μην καούν, θα τους λες σ’ αγαπώ και θα τρέμουν μην πονέσουν. 

Θ’ αγκαλιάζονται τα σώματα, μα από φόβο, ποτέ εντελώς γυμνά, και με την πρώτη ευκαιρία θα βγαίνουν τα μαχαίρια που ήταν κρυμμένα κάτω από τα σεντόνια. 

Μόνοι θα είναι πάντα οι άνθρωποι μαμά και θα κρύβουν τη μοναξιά τους χαϊδεύοντας οθόνες και περιμένοντας να ανάψει το κόκκινο.  

Έτσι αγαπιούνται σήμερα οι άνθρωποι, δεν το ήξερες; 

Με κόκκινες ειδοποιήσεις. 

Δεν έχω μάθει λίγα μαμά. 

Πολλά έμαθα. 

Και δεν θέλω άλλο να μαθαίνω...

Πως το ειπαμε να δεις..; Οτι έχουμε είμαστε εμείς..

Και δεν ηταν πως βαρεθηκα τα ιδια και τα ιδια..
Ήταν πως βαρέθηκα τους ίδιους και τους ίδιους!

Χα!
SecondScin 22/4

Α ρε κορίτσι μου..
Αυτοκτονείς.. Αυτοκτονείς όπως γουστάρεις εσύ..
Αυτοκτονείς αργά, γιατί έτσι γουστάρεις εσύ.
Αργά και όμορφα..
Το έδαφος προετοιμάζετε..

θυμασαι πως κουμπωσαμε?
κι εγω ο μαλακας το αφησα. νομιζα ετυχε.
νομιζα ηταν ιδεα μου.
κι εψαχνα αλλου να σε βρω.
κι εψαχνα σε αλλους να σε βρω.
η χαζη.
αφου σε βρηκα.
σε βρηκα κ δεν εμεινα μαζι σου η χαζη.
αλλα ειναι γραφτο.
κι εγω δε ξεχναω.
θυμασαι παιδδδι;;;
ξερω πως θυμασαι..
Τα μάτια σου μου τα ειπαν ολα.

ΧαχαχΑΧαΑχαχΑΧΑΧΑχχαχαχχχαχαχαχΧχαχ
αχαΧΑχχαΧΑχαχαχαχΑχΑΧΑΧΑΧΑΧΑχααΧαΧαΧΑΧΑΧαΧ

αχχχαχχαχαχαχαχαχα

ΑΑΧαχχαχαχαχαχχαχαχαχχ

αχχαχαχχαχαχαχ

εγω φταιω;;;

Δε θέλω πια να διαβάζω ειδήσεις.
Δε θέλω να μαθαίνω. Δε θέλω να απαριθμώ.
Μαυρίζει η ψυχή με όσα συμβαίνουν. Θολώνουν τα μάτια, διαλύεται το είναι.
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους.
Άνθρωποι εγκλωβίζουν ανθρώπους. Καταδικάζουν, αδικούν, πνίγουν…
Μαύρισε ο κόσμος, μάνα… Μαύρισε από το κακό κι εσύ ακόμη μου διαβάζεις παραμύθια για εκείνους που έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα.
Κι εγώ τα πιστεύω.
Ένα ακόμη τρομοκρατικό χτύπημα, μάνα.
Άνθρωποι νεκροί και τραυματίες. Στρατιώτες στο δρόμο, σύνορα κλειστά.
Φοβισμένοι άνθρωποι, μάνα.
Κι άνθρωποι με μίσος.
Που το κρύβει κανείς τόσο μίσος;
Πως γίνεται να το αφήνει να τον δηλητηριάζει; Πρώτα σκοτώνει αυτόν κι ύστερα όλους τους άλλους, δεν το βλέπει;
Κλαίω.
Κι αν με ρωτήσεις τι θέλω, θα σου πω κάτι πολύ απλό. Παιδιάστικο ίσως. Μα αληθινό.
Θα ήθελα να ξαναπάω σχολείο. Να μην έχω να σκέφτομαι. Να μην έχω να νοιαστώ γι’αυτό τον κόσμο. Να μη νιώθω υπεύθυνη για όσα γίνονται, αδρανής κι αδύναμη να κάνω κάτι.
Θα ήθελα να ξαναγίνω παιδί. Για να νοιάζονται όλοι για μένα κι εγώ για κανέναν.
Μεγάλο το φορτίο να είσαι μεγάλος, μάνα.
Μεγάλη ευθύνη να ζεις σε έναν κόσμο όπως κατάντησε ο δικός μας.
Ένα απέραντο νεκροταφείο. Ιδεών, αξιών, ονείρων.
Βρωμάει θανατίλα η ατμόσφαιρα κι εγώ δεν ξέρω πως να την ξορκίσω.
Και φοβάμαι.
Φοβάμαι πως όλα τούτα είναι μόνο η αρχή.
Κάποιος μίλησε για φανατισμό. Κάποιος για θρησκευτικό πόλεμο. Άλλος πάλι για παγκόσμιες συνωμοσίες.
Μεγάλες ιδέες για το μυαλό μου.
Δύσκολη την κάναμε τη ζωή μας ενώ θα έπρεπε να είναι απλή.
Ειρήνη και δικαιοσύνη. Μόνο που τις χάσαμε.
Κλεισμένες σε ένα βράχο τις είχε ο Αριστοφάνης στην “Ειρήνη” του. Θαμμένες τις έχουμε και τώρα.
Και δε βρίσκεται μήτε ένα σκαθαρόστατο, μήτε ένας ριψοκίνδυνος Τρυγαίος να τις απελευθερώσει.
Μήτε και κανένας από μηχανής Θεός.
Μόνο επίδοξοι σωτήρες. Εθνάρχες που μας θάβουν πιο βαθιά στα σκοτάδια.
Πάντα για το καλό τους, ποτέ το δικό μας. Κι ας λένε το αντίθετο.
Σε τι κόσμο με έφερες μάνα;
Άδικο και κακό. Ανθρωποφάγο.
Πως θα ζήσουμε;
Πεθαίνουν άνθρωποι, μάνα.
Κι άλλοι ζουν, μα δεν το λες ζωή αυτό που έχουν.
Δώσε μου ελπίδα. Όχι με παραμύθια, αλλά με κάτι χειροπιαστό.
Δώσε μου ένα καθαρό σημείο να σταθώ σε τούτο το σάπιο κόσμο, κι εγώ θα παλέψω.
Θα παλέψω για εκείνο το παιδί που ήμουν και δεν είμαι πια.
Θα παλέψω για τα παιδιά που δεν έχω κάνει αλλά θέλω.
Θα παλέψω για τα παιδιά των άλλων που λένε πως είναι το μέλλον μας.
Θα παλέψω για αυτό τον κόσμο που φτιάχτηκε παράδεισος κι έγινε κόλαση.
Και θα τραβήξω κι άλλους μαζί μου.
Γιατί έτσι πρέπει… Κι ας μας λέει ο κόσμος τρελούς.
Μας έλεγε κι άλλοτε έτσι…
Και διαψεύστηκε…

ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ.

ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ ΟΠΟΥ ΕΧΕΙ
ΦΩΤΙΑ.

Δε ξέρω τι να κάνω, δε ξέρω πως να αντιδράσω. Δε μπορώ να κάνω τίποτα πέρα απ το να ακούσω τη καρδιά μου..
Αλλά φοβάμαι τόσο πολύ γαμώτο, φοβάμαι ότι πάλι θα μου κάνεις κακό. Πάλι θα πληγωθώ, πάλι θα μείνω μόνη να μαζεύω τα κομμάτια μου..
-Τότε γιατί κάνεις πάλι το ίδιο..?
Γιατί δε μπορώ να μην ακούσω την καρδιά μου, αυτή πάντα με οδηγεί, και δε μπορώ να κάνω ότι δε την ακούω.. 
"δεν μπορω να σου πω τπτ.δν ειμαι καν το σωστο ατομο να μιλησεις γιαυτο το θεμα.
Δν ξερω τ βρηκες παλι εκει π σου ελειπε.κ μπραβο σου.
εγω ξερω οτι σ εχει κανει τοσα. Σε παρατησε. Σε αφηνε οποτε ηθελε να γαμισει κ στο τελος επειδη δν δεχοταν τα λαθη του σ απειλησε μ ψαλιδι. Κ αμα γλυστραγε καταλαθος το ψαλιδι?.Τεσπα.κανε οτι θες, οπως θες. Εγω σ αγαπαω κ καπου εδω θα ειμαι..τα φιλια μ καληνυχτα. Σαγαπαω κ θελω να εισαι καλα.αμα θες κατι πες μου."
Και σε ποιον να μιλήσω.. σε ποιον να μιλησω και να μη με κραξει; και νιωθω ασχημα.. ντρεπομαι λιγο.. νομιζω γινομαι απ αυτες τις γυναικουλες, κ τρεχω πισω απο μια πουτσα.
αλλα δεν ειναι ετσι. γεμιζει η ψυχη μου μαζι του. γεμιζει η ψυχη μου οταν μαγαπαει. ο κοσμος μου ανηκει οταν μου λεει οτι μαγαπαει.. και φοβαμαι.. και αν; αν ξαναγινει; αν γινει κατι χειροτερο;
η αγαπη δε σε ταιζει. οχι δε θα σου πληρωσει το νοικι, οχι δε θα πληρωσει το γιατρο.
αλλα η αγαπη που νιωθω μπορει να τα κανει ολα αυτα. μπορει να μου δωσει το κινητρο να παω στη δουλεια, να πληρωσω το γιατρο, να βρω να φαω. η αγαπη που νιωθω μπορει να με κανει να λαμπω. η αγαπη του μπορει να με κανει να αντεχω..
ναι, αλλα η αγαπη που νιωθει αυτος? η αγαπη που νιωθει αυτος προκαλει κλαμματα, και πονο, και απωλειες. απωλειες ανθρωπων, στιγμων, χαμογελων.. και η αγαπη γιατι να δινει κινητρα μονο σε σενα κ οχι σ αυτον?? γιατι αυτος δε διχνει εμπρακτα οτι σαγαπαει. σε πληγωνει, σε πεταει. τι μεγαλο εχει κανει για σενα? τι? επειδη απλα σε κοιταει στα ματια? και? θυμησου ποσοι σ εχουν κοιταξει στα ματια.. τι κανει για να σε κανει χαρουμενη καθε λεπτο; αυτο δεν θες γι αυτον που αγαπας; να ναι καλα; ΚΑΛΑ?
δε μπορω να μη δοκιμασω. απλα ευχομαι να ειναι αλλιως αυτη τη φορα. για να μπορεσω να σηκωθω, και να τους φωναξω οτι προδικαζουν γρηγορα. κι οτι ολα αλλαζουν. ολοι αλλαζουν αν θελουν. ευχομαι να μην πιστεψα παλι ενα τιποτα. ελπιζω. ελπιζω οχι ευχομαι. ελπιζω να μαγαπαει κ να μ αφησει να τον βοηθησω. γιατι οχι δεν νιωθω αγαπη λυπης. νιωθω αγαπη. και η αγαπη μου θελει να τον βλεπει καλα, με ή χωρίς εμένα. νιώθω αγάπη.
να μπορεσω..
σε παρακαλω. εχω πεθανει χιλιες φορες. δε θελω να πεθαινω αλλο. μη με προδωσεις ξανα.
αχ καρδια μου, ποσο χαζη εισαι..

αχ Παύλο μου..
τζάμπα έφυγες μάτια μου.. τζάμπα έφυγες και οι δολοφόνοι σου είναι έξω.. κι εμάς ακόμα μας τραβάνε για 2 τσιγάρα Παύλο μου..
Έφυγες και κανείς δε κάνει τίποτα. Κανείς δε νοιάζεται.
Κανείς απ αυτούς. Κι εμας μας κυνηγάνε Παύλο μου. Δε βρίσκουμε ηρεμία πουθενά, δε βρίσκουμε κατανόηση, αλλυλεγγύη, αγάπη, σεβασμό. Δε βρίσκουμε τίποτα, μόνο χάνουμε.. Αχ αυτή η μάνα σου Παύλο μου.. Αχ αυτη η Μάνα που ακόμα έχει κουράγιο κι ανασαίνει.. Πόσο τη θαυμάζω..
Πόσο θαυμάζω εσένα, και πόσο μου λείπεις. Να σε δω στη σκηνή, να πιούμε μπύρες, να τους κοροιδέψουμε λίγο. Μου δινες δύναμη κι εσύ. Κι ακόμα μου δίνεις, αλλά όλα αυτά ρε Παύλο, όλους αυτους πως να τους παλέψεις..;
Είμαστε μονάδες, είμαστε σκόρπιοι, φοβισμένοι. Τα κεφάλια μας κοιτάνε τα πατώματα, κι αν τα σηκώσουμε στον ουρανό, μας υπενθυμίζει συνέχεια πως τα φτερά μας έχουν σπάσει πια..
Και πως να τα κάνουμε καλά Παύλο μου; Πως να μάθουμε πάλι να πετάμε..; Κι όλα γίνονται χειρότερα.. Και οι άνθρωποι γίνονται χειρότεροι, και οι ελπίδες μου πεθαινουν κάθε μέρα, το κουράγιο μου και η υπομονή μου λιγοστεύουν.. Και πόσο θέλω κάποιες στιγμές να ρθω να σε βρω, κι εσένα και τον παππού μου..
Αχ Παύλο γλυτώσατε.. Για σας ξεκίνησε η ζωή, εμείς στον προθάλαμο ακόμα.. Στον προθάλαμο που θα καθορίσει το πως θα ζήσουμε τη ζωή μας όταν έρθουμε να σας βρούμε..
Πόσο μου λείπεις.. Και μαυρίζει η ψυχή μου Παύλο.
Και το μίσος μεγαλώνει. Μίσος για όλους. 
Αχ Παύλο μου..
Δε θα ξεχασω ΠΟΤΕ

σαγαπαω κι ειμαι εδω. ειμαι παντου.
σαγαπαω και σε προσεχω.
κι εσυ εισαι παντου.
τιποτα δεν αλλαξε. μου λειπεις πολυ κ εισαι παντου.
εισαι εκει οταν ξυπναω κι εκει οταν κοιμαμαι.
μου γελας και βλεπω τα λακουβακια σου. και με κανει χαρουμενη αυτο ^.^
σε σκεφτομαι και χαμογελαω..
μετα κοιταζομαι στο καθρεφτη
βλεπω τα μαλλια μου και σε μισω.
σε μισω και θελω να μεινω μακρια σου.
σου δωσα τα παντα και με πληγωσες περισσοτερο απο οποιονδηποτε.
καργιολη ανθρωπε.
και πινω για σενα. και για να ξεχασω αυτες τις λιγες φορες που ημουν καλα μαζι σου.
που πιστεψα οτι μαλακια μου ελεγες.
ευτυχως, ειμαι σε δίλλημα, και η ζωη μου δειχνει τον δρομο.
και την ευχαριστω. νιωθω μια απεριγραπτη ευγνομωσυνη προς το συμπαν πραγματικα.
αυτες τις μερες εχουν συμβει τοσο απιστευτα περιστατικα! παλι η ζωη μου εργο, κι αιντε σε ποιον να το πω :P
κι αιντε το λεω, ποιος να με πιστεψειιιιι :P
Η μια συμπτωση πισω απ την αλλη, και οοοοοοχι φιλαρακι, δεν ειναι συμπτωσεις!
γι αυτο Κωστακη αντε γαμησου. επειδη ουτε εσυ καταλαβες τι εχεις διπλα σου. κ χαιρομαι γτ η ζωη ξεχυλίζει και τρεχει μπροστα μου κι εγω εχω τοοοσα πολλα να κανω!
Γι αυτο αντεγαμηθειτεολοισας! τα μονα δακρυα που δεχομαι να τρεχουν απ τα ματια μου, ειναι εκεινα οταν με πνιγει με τη πουτσα του.-
τα φιλια μου.

γάμησε με!! ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΕΙΣ?!?!

ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΠΑΘΕΙ ΚΟΖΜΕ;;;;;;

αυτά που ζω δεν υπάρχουν.
Τελικά ναι. Λίγη καλή θέληση θέλει. και όλα γίνονται!!

είναι απλά αυτή η ανάγκη, ξέρεις, ότι κάποιος, κάποιος άλλος, εκτός από γονείς και οικογένεια, θα σε αγαπήσει πραγματικά..
Θα σε αγαπήσει γι αυτό που είσαι,
χωρίς να προσπαθήσει να σε αλλάξει, και να σε κάνει όπως θέλει αυτός..

είναι απλά αυτή η ανάγκη για αγκαλιά,
αληθινή αγκαλιά που θα πάρει τα προβλήματα και τις κακές σκέψεις μακριά..
και μη μιλάς, άσε με απλά να ακούω την ανάσα σου,
άσε με να κλαψω με λυγμούς στο στήθος σου και να βγάλω ότι έχω μέσα μου,
άσε με να γεμίσω το δωμάτιο με απογοήτευση,
να το γεμίσω με ότι παίρνει το χρώμα μου,
κι εσύ απλά να με κρατάς σφιχτά,
να μου χαιδέψεις τα μαλλιά,

να μου πεις ότι όλα θα πάνε καλά,
-κι ας μη πάνε ποτέ-,
κράτησε με δυνάτα, θέλω να νιώσω ασφάλεια,

θέλω το χέρι σου να κρατάει το δικό μου,

φοβάμαι ότι θα πέσω μόνη μου..

ας πιω λοιπόν.. δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο..

ρε γαμώ το ντουμου σου! και γαμώ τα feelings και τα γαμαω και όλα!
και ξέρεις κάτι ρε φίλε μου;; δεν είναι ότι με τρελαίνεις κι όλας! Μαλακάκος είσαι κι εσύ! (αμ τι θα εβρισκα εγω?!)
Αλλά είναι αυτές οι αγκαλιές σου όταν με βλέπεις, και το οτι δε φεύγεις χωρίς φιλί, και το πως με προσέχεις και δε με χάνεις απο τα μάτια σου, και είσαι δυνατός και οδηγείς νευρικά, και με κάνεις να παίρνω κουράγιο και δύναμη, και να σκέφτομαι λογικά.. Και μου φέρνεις και καφέ, και όποτε σε χρειαστώ είσαι εκεί.. Και είσαι εκεί όταν δεν είναι κανείς, ακόμα και τις ίδιες ώρες... όλοι κοιμούνται κι εμείς ξύπνιοι!
Και με παρασέρνεις, και με βάζεις στον ίδιο δρόμο..
Και με κράζεις και γουστάρω, και με κολλάς και με κάνεις να κοκκινίζω, και μου δημιουργεις αμφιβολίες επίτηδες, και μετά μου τις λύνεις μόνος σου.
Και είσαι λίγο αφελής με καβαλιμένο καλάμι και θέλω να σε κουτουλίσω. Και είσαι και λίγο ψώνιο και δε μαρέσουν τα ψώνια :P
Και μαρέσει που δεν είσαι πέφτουλας, άφησες εμένα να στη πέσω, χαλάλι :P όλα ενα κόλπο είναι i know ;)
Να κοιμηθώ μαζί σου θέλω. Αλλά δε βιάζομαι κι όλας. Και δε με καίει κι ολας, κυλάει μωρέ το ποταμάκι μας κι εγώ έχω πολλά να κάνω! Θέλω πολλά να κάνω!
Άντε μετράμε μέρες και πούλο αθηνα γαμημενηηηηη!
Ηρθε ο καιρός επιτέλους!
και όχι νταξ, δε φταίει το ντουμου και κανενα ντρογκι. μη μαλακιζομαστε. τα ενιωθες και πριν, απλα αυτο σε κάνει λίγο χειρότερα παραδέξου το.. ε και λίγο η μουσική.. ε και λίγο τα σκοτάδια..
Φασωσε με σαν να μην υπάρχει αύριο <3

Ημερολόγιο Μηχανών ημέρα 262.

Νιώθω κουρασμένη και λίγο απογοητευμένη, απ' το πως άφησα τον εαυτό μου.. κι απ' τη μια χαίρομαι, γιατί είχα βαρεθεί-κουραστεί, να τον κρατάω...
Πονάω.. Νιώθω ότι θα πεθάνω αλήθεια.. και φοβάμαι, και δεν φοβάμαι..

αλλα δε καταλαβαίνω γιατί. ποιο το νόημα? γιατί?

δε γινεται τιποτα. δε βγαζει πουθενα.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,

γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,

γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,

μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,

και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,

πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,

πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,

και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,

πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,

πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,

γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,

είπαν τρελάθηκε,

είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,

είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,

γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,

είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,

και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,

μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,

έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262

Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.

Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.

Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.

Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.

Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.

Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

Συγνώμη.

χάρηκα που είδα τη μούρη σου ρε αρχίδι! πόσο μου χεις λειψει! αλλα τουλαχιστον τωρα ειδα οτι εισαι καλα! ευτυχως που δεν σηκωσες το τηλ...! 
ειναι υπεροχες μερες! αγαπαω ολο το κοσμο!
να προσεχεις μο μου!
κι εσυ μορφ μου!

Γιατί;

Με γάμησε απλά.
δεν ήθελα ποτέ να ανέβει στο γαμωytube.
ηταν δικό μου.
δικό μας.
Γαμώ το σπίτι μου.
Κατεβαστε το... :'(
Και είναι παράξενο..
έχω και αυτό το προαίσθημα,
αλλά όχι για μένα ρε φιλε,
κι αυτά τα όνειρα..
και οι τοσες συμπτωσεις..
και αυτά τα νούμερα..
τι σκατά..
Και εγώ δε μπορώ να καταλάβω..
θέλω αγκαλιά...

"Κι είναι πολλά αυτά που τρέχουνε γύρω και μέσα μου,

δε μ'αφήνουν ούτε λεπτό,

τα πιο όμορφα, τα πιο απλά να σκεφτώ..

Σε τι ν'αρκεστώ;; 

Και στη τελική ποιος νοιάζεται τι ειν' αρεστό..;

Κάνω πάντα αυτό που πιο πολύ αγαπώ!

Κι είναι φορές που μοιάζει περιττό ό,τι κι αν σου πω,

κάπου εκεί προτιμώ να σιωπώ.....

Και ξέρεις εγώ εδώ.. στον κόσμο να χωρέσω προσπαθώ,

στα πόδια μου να σταθώ,

κι έχω μάθει πια το δρόμο με ξέρεις, δε θα χαθώ..

Κρατάς μυστικό..;!;!

ΠΑΛΕΥΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΛΟΒΥΤΟΣ ΝΑ ΒΓΩ,

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΜΗ ΤΟΥΣ ΜΙΣΩ,

με μπερδεύουν.. :(

Και κει που πάω να χαρώ τη στιγμή,

τα βρώμικά τους χέρια κλέβουν,

μιλούν πισώπλατα, μ'ανακατεύουν.

Μη χαρίζεις ούτε ένα χαμόγελό σου μάτια μου,

ζηλεύουν.

τουλάχιστον απ' αυτό δε στερεύουν..

Έτσι είν' οι άνθρωποι, θα πατήσουν κεφάλια για ν' ανέβουν,

κάτι που καλά έχω μάθει.

Κι έννοια σου, ξέρω ποια είναι τα ασυγχώρητα μου λάθη,

πληγώνουν τη καρδιά μου αγκαλιάζοντας σαν αγκάθι..

Τι να σου πω, μεγαλώνω κι έχω τόσο κουραστεί απ' τα πολλά..

Δε θ' άλλαζα τίποτα απ τα παλιά,

απλά θα θελα κάποια πράγματα να χαν γίνει λίγο διαφορετικά..

[..... όχι όχι ......]

Δεν αντέχω πια αυτή η πόλη με πνίγει

πληγές δεν επουλώνονται ποτέ,

μια ανάμνηση τις ανοίγει...

Οι άνθρωποι με τη σημασία της λέξης μείναν λίγοι,

κι ο φαύλος κύκλος ποτέ δεν ανοίγει.."

Που είσαι.. Να με πεις τσαντσαμίνι σου, να με πάρεις αγκαλιά και να μου φιλήσεις τα μαλλιά. να σε τυλίξω..
που είσαι; γιατι; αφου σαγαπησα γιατι;
σαγαπησα
γιατι;
γιατι;
γιατι να νιωθω ετσι? γιατι; γιατι δε μπορω να τη βρω αυτη τη γαμημενη αγκαλιά;
να ρθει και να μη ξαναφυγει ποτε. γιατι; γιατι;
γιατί οι άνθρωποι να ναι τόσο σκάρτοι;
να σε πληγώνουν εκεινοι που μπροστα τους στεκεσαι γυμνη
ειναι τοσο αδικο
και ποσο ποναει.
γιατι;

https://www.facebook.com/augusto.nespoli.5/videos/453286764874660/

Υπό επήρεια

ώρα 05:20..
ταχυπαλμίες,
ιδρωμένες παλάμες,
ζέστη,
ωραίο σ.κ,
-ε, που σαι συ?
-βαράει καλά!
Λες να είναι εδώ?
Νερό ή μπύρα?
α! Να η Μαριάννα!
-ε, που σαι συ?
ηθική ικανοποίηση, να σου λένε "σου ζητώ συγνώμη, γιατί ομολογώ σε είχα παρεξηγήσει, και είσαι γαμώ τα ατόμα.."
Αμφιβολίες..
Λες να είναι εδώ..;ωπ,
τι είσαι εσύ?!?
α, όχι ευχαριστώ..
-Ε, μπουκάλι,
α, ναι ευχαριστώ! <3
ιδρωμένες παλάμες,
-Ε, ήρθε κι ο Α.. τον είδες?
-Α!! :D Που ειναι?!?!
-Μμμ.. ναι τρεχα..Φοβάμαι,
πάρε με αγκαλιά..
Χάιδεψε μου τα μαλλιά και πες μου ότι όλα θα πάνε καλά..
Τα σαγόνια μου σφίγγουν..
-Είσαι πολύ όμορφη!
-Ευχαριστώ :)
-Θα μου δώσεις τον αριθμό σου?
-Όχι, σορι ;)
-ε ενα φομπα ρε!
-παρε μπουκαλάκι!
 (και αγκαλιά μαζί!)
 (αχ πόσο μαρέσουν οι αγκαλιές!)
σφίξε με δυνατά. Να τρίξουν τα κόκκαλα μου,
να πιαστεί η ανάσα μου.
Σφίξε με δυνατά και φέρε με όσο πιο κοντά σου γίνεται.
Και εγένετο χάος..
Λίγη μπότα, λίγα ναρκωτικά, λίγη καλή παρέα, λίγο φαί, λίγο αγάπα με,
λίγα μου φτάνουν,
λίγα συναισθήματα όχι.
Δίνω τα πάντα.
Δως μου τα πάντα.
Δίνω τα πάντα.
Κάνε με τα πάντα.
Είμαι χαρούμενη, είμαι ευχαριστημένη!
Είμαι καλά!
Είμαι λίγο αχάριστη..
Είμαι λίγο κουρασμένη! Καλά κουρασμένη!
Θέλω να δω μια ταινία μαζί σου!
Θέλω να κοιμηθώ στη πλάτη σου...
Θέλω τα μάτια σου...
Τι έχω πάθει?
Γιατί πισωγυρίσματα?
ΌΧΙ!
θέλω να κλάψω λίγο..
Αχ..
5:42..
Κώστα μου, αν το δεις αυτό, να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι. Ελπίζω να σαι δυνατός, και να μ'αγαπάς ακόμα.. Τα μάτια σου μου λείπουν.. Σε φωνάζω δυνατά κάποιες κολλημένες στιγμές..
Καλύτερα να μην στο είχα δείξει αυτό το blog.. ω, πως θα γραφω τωρα ε?
μη, ότι διαβασες διάβασες.!
Κράτα τα καλά και συνέχα!
Είμαι η ^%@^%@ και χάρηκα πολύ που σε γνώρησα!
Δεν χάρηκα για την κακιά πλευρά που έμαθα,
χάρηκα που είδα αυτό το πράμα στα μάτια σου.
Είμαι καλά τωρα!
μου είχε λείψει να είμαι ελεύθερη! Να κάνω ότι μου καυλώσει!
Ω! μη μου σπας το μουνί σου λέω!
-ε. σε μια ώρα. θελω να κανω μπάνιο και να πάω σούπερ μάρκετ.
-Ω, που σαι συ?
Ναι πέρνα ρε.
-Βαράει καλά!
ε, παω να κάνω μπάνιο.
-Ναι ρε, είμαι εγώ εδώ τώρα.
(πόσο μάρεσε!)
θα βράσουμε λίγο ακόμα?
όχι ρε.
θα .....
................
..................
τι είναι ο άνθρωπος?! :P
Πονάει το δόντι μου :P
Filia sto xaos
sto xaos mesa moy
sto xaos gyrw moy
sto xaos gyrw soy
Μου λείπει η μυρωδία σου..
μαρεσει να σε νιωθω γυρω μου..
ποναω. με πονας.
εισαι δεν εισαι εδω ποναω..
περναει.
θα θελα να σουν εσυ.
δε θελω να ψαχνω αλλο.
ηλπιζα να εισαι εσυ.
δεν εισαι ουτε εσυ.
Εγώ?! Τι εννοείς εγώ?!
εγώ! αν ξαναρχόμουν, ίδια θα τα έκανα!
Παππού μου λείπεις..
Παύλο μου λείπεις..
Zippako μου.. Μου λείπεις..
Γιάννη.. μου λείπεις..
Η αθωότητα μου λείπει..
σσσ!!!!
άκου...

οι φωνές στο κεφάλι μου σταματήσαν.

via GIPHY

https://www.youtube.com/watch?v=Wsqx9DgUBrM

Γερνάω Μαμά.... :(

Δεν είμαι πια παιδί.

Και δεν χωράω πια να κρυφτώ.

Πουθενά κι από κανέναν.

Δεν κρύβομαι πια για να με βρούνε.

Δεν κρύβομαι όταν κάνω μια ζημιά.

Δεν κρύβομαι όταν φοβάμαι τον μπαμπούλα.

Ούτε έρχομαι πια το βράδυ στο κρεβάτι σας όταν φοβάμαι και όταν βλέπω εφιάλτες.

Κοιτάω τον μπαμπούλα κατάματα πια. Κι ας τον φοβάμαι.

Και πάω στο σαλόνι να καπνίσω ένα τσιγάρο μέχρι να μου περάσει ο φόβος, και μέχρι να ξεχαστούν οι εφιάλτες που πια είναι περισσότεροι από τα όνειρα που κάνω.

Γερνάω μαμά.

Και δεν αλλάζω κάθε βδομάδα φίλες και παρέες.

Δεν βιάζομαι πια να θεωρήσω κάποιον φίλο και δεν γράφω πια στο θρανίο B.F.F.E.

Ίσως γιατί δεν έχω πια θρανίο, αλλά και να είχα δεν θα έγραφα πάνω του, αλλά στην καρδιά μου το «B.F.F.E» , για τους λίγους φίλους που με διάλεξαν και τους διάλεξα.

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω σχολείο αύριο, αλλά δουλειά. Και δεν μπορώ να πω πως «πονάει η κοιλίτσα μου», για να μην πάω. Μεγάλωσε η κοιλιά μου, δεν είναι πια «κοιλίτσα» βλέπεις , και πρέπει να πάω στη δουλειά. Για να έχω λεφτά, και να πληρώνω μόνη μου, όπως κάνουν οι μεγάλοι.

Γερνάω μαμά.

Και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια.

Ούτε σε δράκους και πρίγκιπες.

Μην με ρωτήσεις αν πιστεύω στο «και εμείς καλύτερα», γιατί δεν το πιστεύω. Το ελπίζω.

Γερνάω μαμά.

Και έχω βγάλει μια άσπρη τρίχα.

Και ξέρεις δεν είναι η άσπρη τρίχα που λένε «ευτυχία είναι», γιατί είναι η άσπρη τρίχα που δείχνει τον χρόνο που περνά. Και δεν ξέρω αν αυτός ο χρόνος είναι ευτυχία.

Και έχω και κάποιες ρυτίδες. Και αυτές στην μέση των φρυδιών είναι από την σκέψη και την στεναχώρια, και θυμάμαι να μου λες «μην «συννεφιάζεις», θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα γιατί ήμουνα πολύ μικρή για να συνειδητοποιήσω πως αναπόφευκτα θα έχω ρυτίδες.

Και οι άλλες ρυτίδες πλάι από το στόμα είναι από το γέλιο, και θυμάμαι τη γιαγιά να μου λέει «να χαμογελάς, να μη γελάς δυνατά γιατί θα κάνεις ρυτίδες», κι εγώ τότε γελούσα πιο πολύ για να της αποδείξω αυτό που πίστευα, πως εγώ δεν θα κάνω ρυτίδες. Ποτέ.

Γερνάω μαμά.

Και τις ρυτίδες αυτές του γέλιου τις αγαπάω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω γελάσει στην ζωή μου.

Και τις ρυτίδες αυτές ανάμεσα στα φρύδια δεν θέλω να τις βλέπω, γιατί μου θυμίζουν πόσο έχω «συννεφιάσει» και πόσο έχω σκεφτεί στην ζωή μου.

Γερνάω μαμά.

Και αγόρασα κρέμα ημέρας, κρέμα νυκτός, κρέμα ενυδατική, κρέμα για τα μάτια. Και είναι όλες αχρησιμοποίητες στο ράφι. Μαζί με τα μανταλάκια ντεμακιγιάζ. Κάποιοι θα έλεγαν και μαζί με εμένα.

Γερνάω μαμά.

Και πολλές φορές κουράζομαι να σκέφτομαι, και λέω στον εαυτό μου «γιόλο». Και άλλες φορές κάθομαι και υπεραναλύω την παραμικρή λεπτομέρεια του παραμικρού συμβάντος.

Γερνάω μαμά.

Και μπορώ πιο εύκολα να πω πως φταίω εγώ όταν φταίω, παρά να ρίξω το φταίξιμο στον άλλο. Μπορώ να ζητήσω «συγγνώμη» και ξέρεις καλά πόσο δύσκολα ζητούσα συγγνώμη. Μπορώ να λέω «δεν μπορώ» και «δεν θέλω». Γιατί πλέον θέλω να μην μπορώ.

Γερνάω μαμά.

Και δεν με νοιάζει πια τι θα πει ο κόσμος γιατί θυμήθηκα ότι ποτέ δεν τον ρώτησα κάτι.

Γερνάω μαμά.

Και όταν μου μιλάνε στον πληθυντικό καμιά φορά θυμώνω. Κι όταν με λένε «κυρία» τους απαντάω «βλέπεις καμιά κυρία εδώ;».

Γερνάω μαμά.

Και σκέφτομαι πως μικρή ήθελα να γίνω αστροναύτισσα. Δεν ξέρω τι έγινα τελικά. Αλλά προσπαθώ να γίνω.

Γερνάω μαμά.

Ξέρω πως θα μου πεις «μικρή είσαι ακόμα». Και ξέρω πως θα το πιστεύεις. Γιατί ξέρω πως για εσένα θα είμαι πάντα το «μικρό». Κι είναι παρήγορο που ξέρω πως θα είμαι πάντα το «μικρό».

Γερνάω μαμά.

Και δεν έχω όρεξη για τούρτες και κεράκια. Αλλά ξέρω πως θα μου πάρεις τούρτα και κεράκια, ξέρω πως όσο κι αν δεν μου αρέσουν αυτά, την ώρα που θα σβήνω τα κεράκια θα κάνω την ίδια ευχή που κάνω κάθε χρόνο από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και ξέρω πως μετά από το σβήσιμο των κεριών θα αφηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια τι συνέβη την μέρα που γεννήθηκα.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνος που έρχεται στη ζωή μου είναι κάπως πιο ανάλαφρος γιατί είναι απαλλαγμένος απο «βάρη» και «φορτία» που κάποτε έμοιαζαν σημαντικά αλλά πλέον είναι ανούσια.

Γερνάω μαμά.

Και κάθε χρόνο που μεγαλώνω έμαθα να εκτιμώ αυτά που έχω, και να ελπίζω σε και για όσα θέλω.

Γερνάω μαμά.

Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, αυτό σημαίνει «μεγαλώνω». Δεν ξέρω αν σημαίνει «ωριμάζω», ξέρω πως σημαίνει εξελίσσομαι.

Μεγαλώνω μαμά.