πέρσι τέτοιες μέρες, πάλι έγραφα τους φόβους μου. νέες προκλήσεις, το άγνωστο ήταν μπροστά. σε ποιο σπίτι, σε ποια γειτονιά. Καραντίνα. ήταν όλα ρευστά.
ρε φίλη. τα καταφέρνεις γαμώ και είμαι περήφανη για σένα. γιατί όπου κ να πας, όπως κ να σαι, πάντα θα βρίσκεις τη καλή πλευρά στη σαπίλα. μπορεί το σπίτι να μη σε χωράει όπως το άλλο, μπορεί να κουράστηκες και να τα έκανες σχεδόν όλα μόνη σου, μπορεί να γκρίνιαζες που θα άλλαζες γειτονιά, αλλά είναι ωραία κ αυτή η βρωμογειτονιά. και τα ζώα μου είναι χαρούμενα. κ τους το υποσχέθηκα. αυτός ο χρόνος τους ανήκει.
τους φίλους τους είδαμε λίγο στα δύσκολα. παω να παραπονεθώ και τσουπ, διορθώνεται. Αλλά είναι εδώ και ξέρω πως όταν υπάρξει πραγματική ανάγκη θα είναι δίπλα μου κ είμαι ευγνώμον για αυτό.
Εκείνος, εκείνος έκανε αυτό που ξέρει καλά. Ήρθε και έφυγε. Και είμαι εντάξει με αυτό. Νομίζω πως τώρα πια το ήξερα και δεν έπεσα απο κανένα σύννεφο. Προφανώς και μου λείπει. Προφανώς και τον μισώ λίγο, αλλά τον αγαπώ λίγο περισσότερο και εύχομαι να είναι καλά. Να δουλεύει τον εαυτό του και να έχει ζητήσει πραγματική βοήθεια.
οκ..
-----------------
pt.2
εντάξει, θέλω να πω μια αλήθεια.
προφανώς και μέσα μου την ξέρω, δεν ξέρω γιατί έχω αναγκη να τη βγάλω στο χαρτί.
Μάλλον ξέρω, γιατί όπως και με τα προηγούμενα κείμενα, μετά απο κάποια χρόνια, κοιτάζοντας πίσω και διαβάζοντας τα, κάνω την αυτοκριτική μου. Είναι καλό αυτό.
Στο διαταύτα.
Μου κακοφαίνεται κάργα ρε γαμώ που δεν υπάρχει ένας τύπος της προκοπής να μοιραστούμε τα θέλω μας.
3 άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, κ ο ένας δεν ξέρω καν αν πιάνετε, μιας που η πρώτη αγάπη είναι και λίγο πλασματική.
2 άντρες λοιπόν, και ο ένας είναι παρανοϊκός, και ο άλλος είναι στου διαόλου τη μάνα.
και πως να κοιτάξω αλλού, όταν ότι γνωρίζω το συγκρίνω με αυτούς? μη μου πεις ότι η σύγκριση είναι λάθος. προφανώς και ξέρω ότι είναι λάθος, όμως συμβαίνει.
Λες αυτό που λένε ότι η αληθινή αγάπη μια φορά έρχετε κ αν δε τη πάρεις πρέφα τη γάμησες;; θα πεθάνεις μόνος κ έτσι; νταξ. ολοι μόνοι πεθαίνουμε ουσιαστικά, αλλά μέχρι να πεθάνουμε? να μη το ζήσω μωρή μαλακία και αυτό; πρέπει να μου το κάνεις τόσο δύσκολο;
όλα τα έφτιαξα. όλα τα έχτισα απ την αρχή. μήπως αυτό φταίει? που δεν είμαι απο εκείνες τις γυναίκες που σόνι κ καλά χρειάζονται έναν άντρα δίπλα τους για να επιβιώσουν; που ουσιαστικά μπορώ να τα κάνω όλα μόνη μου? εντάξει, προφανώς θα δυσκολευτώ περισσότερο. αλλά τα καταφέρνω στο τέλος.
Να εκείνο το συναίσθημα στη μετακόμιση.. απ τη μια ο πατέρας μου να αλλάζει τη κλειδαριά, απο την άλλη ο αντώνης να φτιάχνει τα ντουί.. κ σκέφτηκα που είσαι ρε μαλακα; μαζί έπρεπε να τα κάνουμε αυτά, όχι με πατέρα και κολλητό. άσε που θα ήθελα να βρω εναν γκόμενο σαν τον αντώνη :3 και προφανώς το λέω για αυτόν τον υπερβάλλοντα ζήλο που δείχνει ο αντώνης, με το μαγείρεμα, τις δουλειές του σπιτιού κ τα μαστορέματα. πόσα πράγματα θα μπορούσα να μάθω δίπλα σε έναν τέτοιο άνθρωπο! λίγη έμπνευση ρε γαμωτο.
Να ρε μαλακα ζητάω πολλά;
που σκατά είσαι; να φτιάξουμε το σπίτι μας, να πηγαινουμε βόλτες και ταξίδια, να αγοράσουμε εκείνο το βανάκι και να μη μας πιάνει κανείς. να γυρνάω σπίτι κ να χώνομαι στις κουβέρτες μαζί σου. να ξυπνάω με φιλί. να ακούω το καλημέρα.
ε γαμησου. επειδη το θέλω τόσο δεν έρχεται;
