Σήμερα; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να με επιρρεαζει τόσο πολύ; Και τόσο έντονα;
Είδα αυτή την ανάρτηση, δεν έχει σημασία ποια, το συναίσθημα θέλω να κρατήσω, και ξύπνησαν μνήμες. Μνήμες φόβου, τις οποίες δεν αντιλήφθηκα εκείνη τη στιγμή. Έστειλα στην Έλενα και συνέχισα να βλέπω τη σειρά μου.
Μέχρι που ξαφνικά ξεκίνησα να μη νιώθω καλα. Ήμουν ξαπλωμένη, και ξεκίνησε να μουδιάζει το αριστερό μου χέρι.
Και μέχρι εκεί ήταν οκ, έλεγα στον εαυτό μου πως ξέρω τι μου συμβαίνει, είναι κλασικό σύμπτωμα αυτό το μούδιασμα, ώσπου ξεκίνησε να καίει το στήθος μου, όλη η αριστερή μου πλευρά έκαιγε.
Αγχώθηκα.
Σηκώθηκα όρθια και ξεκίνησα να μη βλέπω καλά, σα να αδυνατίζω, σα να χάνομαι. Ανακατεύτηκα, έτρεξα στη τουαλέτα και έβγαλα ότι είχα φαει. Έριξα νερό κρύο στο χέρι μου, έριξα στο πρόσωπο μου.
Κουμπωσα ένα χάπι. Στιγμιαία ένιωσα καλύτερα αλλα με διαπερνούσαν ρίγη, οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει.
Ξαναξαπλωσα.
Όχι δε γινόταν. Δε μπορώ να ανασανω. Ξεκίνησα εισπνοές εκπνοες.
Τίποτα.
Έστειλα στα παιδιά, κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου. Φοβομουν. Τίποτα.
Τέτοια ώρα φυσικό.
Ξεκίνησε ο πόνος στη πλάτη. Τι παθαίνω; Έμφραγμα; Πεθαίνω; Φοβάμαι. Ποιον να πάρω; Τι να κάνω;
Πήρα τη μάνα μου, της εξήγησα πως νιώθω. Της εξήγησα τι έγινε. Προσπαθούσα να συγκεντρωθω στη φωνή της. Μάταιο. Είμαι μουδιασμενη. Φρικαρε κ αυτή.
Να πάρω το 166. Όχι. Φοβάμαι. Κ όσο φρικαρε τόσο χειρότερα γινομουν. Τι κάνω; Γιατί τους το κάνω αυτό;
Πήγαινα πάνω κάτω, να μην κάθομαι ακίνητη. Σταμάτησα κ σκέφτηκα ότι θα ακούγομαι στον από κάτω.
Με αγχωσε ακόμα κ αυτό. Που να πάω; Νιώθω εγκλωβισμένη. Τι να κάνω;
Πάρε τον Βασίλη.
Από πού κι ως που. Τι μου είναι αυτός; Για να με κρίνει; Η για να μου πει ότι θέλω ψυχίατρο;
Για να σου σταθεί.
Όχι. Δεν θέλω αυτόν.δε μου είναι τίποτα. Δεν νιώθω τίποτα.
Πονάει το στήθος μου. Τι να κάνω;
Πάρε τον Αντώνη. Θα πάρω τον Αντώνη.
Ηρακι;
Δεν είμαι καλά. Μπορώ να έρθω να κοιμηθώ εκεί;
Φυσικά. Σε περιμένουμε.
Βαλεριανες. Κι άλλες βαλεριανες. Παρέα και κουβέντα. Ηρεμια. Έφυγε το μούδιασμα, έφυγε και ο φόβος..
Σας ευχαριστώ παιδιά.. ευχαριστώ μαμά...
Κ τώρα θυμός.
Γιατί το κάνεις αυτό;
Πώς μπορείς να γίνεσαι έρμαιο των συναισθημάτων σου; Πώς μπορείς να μην ελέγχεις το σώμα σου;
Μα είναι τόσο έντονο. Τόσο αληθινό.
Δε καταλαβαίνω αν είναι κρίση. Αν παθαίνω κάτι.
Το ελεγχες μια χαρά. Τα είχες καταφέρει. Είχες βρει τις ισορροπίες σου. Τον άφησες ξανά να μπει στη ζωή σου και γαμησε σχεδόν ότι κατάφερες 5 χρόνια.
Όχι δεν είναι έτσι. Πήρα κάτι. Έμαθα κάτι.
Σταμάτα να το κάνεις ωραίο στο μυαλό σου. Σταμάτα να κρατάς μόνο τα καλά, αφού βλέπεις, τα κακα βγαίνουν στο σώμα σου.
Τι περίμενες; Τι πιστευες;
Θα το φτιάξω. Ψάχνω τη μεγάλη εικόνα κ θα τη βρω. Το θέμα δεν είναι ο Κώστας. Το θέμα δεν ήταν κ Ντόριαν. Το θέμα είσαι εσύ. Εσύ και μόνο εσύ. Και μέσα απ' ότι σου συμβαίνει, μόνο μαθαίνεις. Μόνο καλύτερη γίνεσαι.
Απλά μην τον ξαναφησεις να μπει στη ζωή σου. Ούτε τωρα, ούτε ποτέ.
Γιατί ν νιώθω έτσι για αυτόν; Τόσα κομπλέ παιδιά. Τόσοι που με θέλουν. Γιατί αυτόν; Γιατί τόσο πολύ; Γιατί δεν τελειώνει;
Γιατί δεν μπορώ νά το ελέγξω;
Θυμώνω με εμένα.
Δεν θέλω να νιώθω έτσι. Δε θέλω να πονάω. Δε θέλω αυτή τη γαμημένη τρύπα μέσα μου.
Δε θέλω να νιώθω έτσι.
