"α! τα μαθες; εχει καταθλιψη" είπαν για το κύριο Κώστα..
"αυτοκτόνησε ο Σταύρος, με τα παιδιά του μες στο σπίτι" είπε η μητέρα μου..
Και σκέφτομαι ποιος έκανε το λάθος..
Παλιά κατηγορούσα τους αυτόχειρες ως δειλούς. Δε πάλευαν τη ζωη που τους δόθηκε απλόχερα, έλεγα.
Και σήμερα, (σχήμα λόγου), αναθεωρώ ξανά..
Κάπου διάβασα ότι ο ανθρώπος αλλάζει οριστικά κάθε 10ετία. Μέσα έξω.
Λογικό απ τη μια. Μαζεύεις εμπειρίες. Αρχίζεις και βολιδοσκοπείς που πάει η κατάσταση.. Τελικά, η ζωή είναι δώρο για όλους; ή μήπως τιμωρία;
Τη ζωη τη φτιαχνεις μονος σου.. Ναι, αν ηταν ολα στο χέρι σου. Δεν είναι όμως. Και μην ακούω μαλακίες. Ζούμε πλέον στον κόσμο εκείνο που τίποτα δεν είναι στο χέρι σου. Όλα καθοδηγουμενα, ολα φτιαχτα απ την αρχη μεχρι το τελος..
Προσπαθω να πίσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, αλλα μη γελιόμαστε..
Άρα όχι, δεν είναι δώρο η ζωη. Όχι αν δεν έχεις γεννηθεί, φροντίζοντας οι δικοι σου να επιβιώσεις μέσα σ αυτον τον ετσι φτιαγμενο κοσμο. Γιατι αυτοι ηξεραν. Και οι γονεις τους ηξεραν.. Βέβαια θα μου πεις, ελπίδα λέγεται.. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίδα. Κι αν την έχασες κάπου; Πως τη ξαναβρίσκεις;
Κι αν έχεις χάσει τον εαυτό σου, πως τον ξαναβρίσκεις; Κι αν δεν τον είχες βρι ποτέ τελικά, τι κάνεις για να μάθεις ποιος είσαι;;
Πως να αλλάξω αυτό το κενό και το τίποτα που με περιβάλλει; Που είναι μέσα μου κ με τρώει κάθε μέρα κ περισσότερο..
Απο που να πιαστώ; απ το ανύπαρκτο μέλλον μου, απ τους γονεις μου που μονο βαρος τους γινομαι; απ το ανυπαρκτο ταιρι μου;
Απο μένα; απο μενα πως; δε φτάνει. δε μου φτάνει.
Ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι. ο χρόνος τρέχει, γρήγορα. Πρέπει να κανω κάτι. Μα τι; Τίποτα;
δεν ξέρω τι θέλω απ τη πουτανα τη ζωη μου. τι ψαχνω, για τι παλευω..
σε καλυτερους κοσμους, όχι, δε πιστευω πια. αυτός ειναι κι οσο παει θα γινεται κ χειροτερος. αυτος ειναι.
Ίσως θέλω τόσο μια μεγάλη αγάπη, ίσως ένα παιδάκι, καρπό του έρωτά μας, δικό μας, ένα παιδάκι που στα μάτια του θα βλέπω τον άντρα που με έκανε ολόκληρη.
Και με βοηθησε να πιστεψω. Ενα παιδάκι-ελπίδα να μου κραταει το δαχτυλο κ να ξερω πως τπτ δεν εχει πεθανει.
Αλλά όλα έχουν πεθάνει. Και οι άνθρωποι έχουν πεθάνει. Κι εγώ πεθαίνω αργά και βασανιστηκά κάθε μέρα.
"αυτοκτόνησε ο Σταύρος, με τα παιδιά του μες στο σπίτι" είπε η μητέρα μου..
Και σκέφτομαι ποιος έκανε το λάθος..
Παλιά κατηγορούσα τους αυτόχειρες ως δειλούς. Δε πάλευαν τη ζωη που τους δόθηκε απλόχερα, έλεγα.
Και σήμερα, (σχήμα λόγου), αναθεωρώ ξανά..
Κάπου διάβασα ότι ο ανθρώπος αλλάζει οριστικά κάθε 10ετία. Μέσα έξω.
Λογικό απ τη μια. Μαζεύεις εμπειρίες. Αρχίζεις και βολιδοσκοπείς που πάει η κατάσταση.. Τελικά, η ζωή είναι δώρο για όλους; ή μήπως τιμωρία;
Τη ζωη τη φτιαχνεις μονος σου.. Ναι, αν ηταν ολα στο χέρι σου. Δεν είναι όμως. Και μην ακούω μαλακίες. Ζούμε πλέον στον κόσμο εκείνο που τίποτα δεν είναι στο χέρι σου. Όλα καθοδηγουμενα, ολα φτιαχτα απ την αρχη μεχρι το τελος..
Προσπαθω να πίσω τον εαυτό μου για το αντίθετο, αλλα μη γελιόμαστε..
Άρα όχι, δεν είναι δώρο η ζωη. Όχι αν δεν έχεις γεννηθεί, φροντίζοντας οι δικοι σου να επιβιώσεις μέσα σ αυτον τον ετσι φτιαγμενο κοσμο. Γιατι αυτοι ηξεραν. Και οι γονεις τους ηξεραν.. Βέβαια θα μου πεις, ελπίδα λέγεται.. Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Ελπίδα. Κι αν την έχασες κάπου; Πως τη ξαναβρίσκεις;
Κι αν έχεις χάσει τον εαυτό σου, πως τον ξαναβρίσκεις; Κι αν δεν τον είχες βρι ποτέ τελικά, τι κάνεις για να μάθεις ποιος είσαι;;
Πως να αλλάξω αυτό το κενό και το τίποτα που με περιβάλλει; Που είναι μέσα μου κ με τρώει κάθε μέρα κ περισσότερο..
Απο που να πιαστώ; απ το ανύπαρκτο μέλλον μου, απ τους γονεις μου που μονο βαρος τους γινομαι; απ το ανυπαρκτο ταιρι μου;
Απο μένα; απο μενα πως; δε φτάνει. δε μου φτάνει.
Ξέρω ότι πρέπει να κάνω κάτι. ο χρόνος τρέχει, γρήγορα. Πρέπει να κανω κάτι. Μα τι; Τίποτα;
δεν ξέρω τι θέλω απ τη πουτανα τη ζωη μου. τι ψαχνω, για τι παλευω..
σε καλυτερους κοσμους, όχι, δε πιστευω πια. αυτός ειναι κι οσο παει θα γινεται κ χειροτερος. αυτος ειναι.
Ίσως θέλω τόσο μια μεγάλη αγάπη, ίσως ένα παιδάκι, καρπό του έρωτά μας, δικό μας, ένα παιδάκι που στα μάτια του θα βλέπω τον άντρα που με έκανε ολόκληρη.
Και με βοηθησε να πιστεψω. Ενα παιδάκι-ελπίδα να μου κραταει το δαχτυλο κ να ξερω πως τπτ δεν εχει πεθανει.
Αλλά όλα έχουν πεθάνει. Και οι άνθρωποι έχουν πεθάνει. Κι εγώ πεθαίνω αργά και βασανιστηκά κάθε μέρα.
