"Η θέα απ' το παράθυρο μου προξενεί φυγή, και μια φωνή μου λέει πήδα.."

Λες και δε μου έφτανε η δική μου ψυχολογία..Λες και χρειαζόμουν αυτή τη μουνταμάρα, το κρύο, τα 40 ρούχα και τη βροχή να μου υπενθυμίζουν τη μοναξιά μου.. Λες και δε μου έφτανα εγώ, έχω και το φθινόπωρο που ήρθε.. Έχω τον χειμώνα να με απειλεί ακόμα περισσότερο.. Και απ τη μία η φωνή σου λέει, μη μένεις μέσα, μην αποκόβεσαι.. Σε κάθε εποχή, μέρα, ώρα, υπάρχουν όμορφα.. Και η άλλη φωνή που λέει απλά ένα "Ρε δε μας γαμάς λέω εγώ..?!"

Και θέλω απλά να πάρω τους δρόμους. Να εξαφανιστώ απο προσώπου γης.. Να βρεθώ σε ένα μέρος που κατ' αρχάς να μην ξέρω και να μη με ξέρει κανένας.. Και μετά ήλιο.. Πόσο με σκοτώνουν οι μέρες δίχως ήλιο.. Πόσο τις μισώ.. Κάποτε ήλπιζα ότι αυτές οι μεταβολές του καιρού ίσως να ήταν και υπέρ μου.. Ίσως να ερχόταν η στιγμή που δε θα ζούσα χειμώνα ξανά.. Βέβαια η "ζωή" μάλλον κατάλαβε τον εγωισμό μου, και μου γαμάει και τα καλοκαίρια πλέον... απ' την άλλη είχα το όνειρο να "κάνω" λεφτά για να μπορώ να φεύγω απο δω τους κρύους μήνες, να ζω μόνο καλοκαίρι.. Αλλά το εγκατέλειψα κ αυτό.. Το γιατί, γάμα το..
Ψάχνω να βρω κάτι ρε γαμώτο να με κρατήσει, κάτι να μου δώσει κουράγιο, ένα μικρόόό φωτάκι να μου θυμίσει ότι αξίζει να συνεχίσω.. Όμως δε βρίσκω τίποτα.. Το μόνο που μεγαλώνει όλο και περισσότερο είναι η επιθυμία να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα.. Δεν έχει νόημα ρε μαλάκα, τίποτα δεν έχει νόημα. Ακόμα και τα μυαλά μου να τινάξω, απλά θα σαπίσω και θα με φάνε τα σκουλήκια.
Σιγά το πράγμα δηλαδή.. Οπότε..? τι σκατά να κάνω? μακάρι να μας ρωτούσε κάποιος πριν γεννηθούμε  αν θέλουμε να έρθουμε σε τούτο το κόσμο, αλλά το πιστεύω αλήθεια, τόσο ηλίθια που είμαι, ναι θα έλεγα... Δε βαριέσαι... Ότι είναι να γίνει ας γίνει..


http://www.youtube.com/watch?v=Juw0Q6ErnJw...
Αυτό ακριβώς γαμώτο....