Για Πάντα και Πάντα..

  "Δεν μπορούσες να με περιμένεις δύο χρόνια ακόμα? Αφού στο είχα πει θα φεύγαμε μαζί.. Δε μπορούσες να περιμένεις λίγο ακόμα βρε Δημήτρη μου?" Την άκουγα να λέει με τη σπασμένη φωνή της μέσα απο λυγμούς .. "Λίγο ακόμα.."
 Η Δήμητρα και ο Δημήτρης.. Ένα ακόμα και στο όνομα.. Ένα για 57 ολόκληρα χρόνια.. Ένα σε πείνες, δυσκολίες, κατοχές, γάμους, γεννήσεις..Ένα σε όλα..Ακόμα και στο όνομα..
Ποτέ δε τους άκουσα να τσακώνονται, ποτέ να υψώνει ο ένας στον άλλο τη φωνή του.. Την ρωτούσα μερικές φορές, "μωρέ γιαγιά πως τον άντεξες τόσα χρόνια?" και απαντούσε γελώντας "όπως με άντεξε και εκείνος"..
Τον κοιτούσε πάντα με σεβασμό και θαυμασμό,όπως όλοι μας.. Όπως όλοι όσοι τον γνώριζαν..Είναι μεγάλο πράγμα μετά από 30 χρόνια να σε θυμούνται σαν χθες.. "Ναι αυτόν τον είχα δάσκαλο στο δημοτικό!" έλεγαν άνθρωποι στην ηλικία των γονιών μου. Και εμείς καμαρώναμε! Τυχεροί που είχαμε έναν τέτοιο λεβέντη για παππού.
Και σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να συνηθίσεις την απουσία κάποιου.. Την απουσία κάποιου που ήταν εκεί από τη στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου. Την απουσία του παππού σου,του μπαμπά σου, του άλλου σου μισού.. Και όχι. Δε συνηθίζεται. Απλά προσποιείσαι. Προσποιείσαι πως είναι στο άλλο δωμάτιο, στο μπάνιο, στο χωριό. Προσποιείσαι πως θα τον ξαναδείς, θα τον ακούσεις και πάλι να σου λέει ιστορίες, να σε βοηθάει στα μαθηματικά, ή να γίνεται κουρούμπελο με τη γιαγιά ένα απόγευμα, και εμείς θα είμαστε πάλι εκεί να τους κοροϊδέψουμε, να γελάσουμε, να φάμε όλοι μαζί..
Φυσικά και σκέφτομαι πόσο καριόλα και άδικη είναι η πουτάνα η ζωή που αφήνει άλλους να ζουν και παίρνει νωρίς άτομα που δε πρέπει. Και οι κακές σκέψεις πάνε και έρχονται, και προσπαθώ να με λογικέψω λέγοντας μου πως δεν είναι σωστά αυτά που σκέφτομαι. Πως δεν είμαι έτσι εγώ.
 Μου δίνει κουράγιο ότι είμαστε όλοι μαζί σ αυτό, ότι θα ήταν περήφανος και θα είναι για την οικογένεια του, ότι τη γιαγιά μας την άφησε σε καλά χέρια. Και μου σπαράζει η καρδιά να την βλέπω μονάχη, γιατί εμείς αυτό το κενό δε το γεμίζουμε, και δε θα το γεμίσουμε ποτέ.. Μονάχη στην καρέκλα του, να κοιτάει το κενό και να ψιθυρίζει μόνο το όνομα του.. ναι εγώ στη θέση της δεν θα άντεχα το ξέρω. Εκείνη όμως αντέχει, για χάρη μας, για χάρη του. Γιατί λέει ότι εμείς είμαστε εκείνος, η συνέχειά του. Για μας αντέχει κ εμείς για κείνη..
Μια ζωή μαζί. Μια ζωή που εύχομαι να ζήσω, με έναν άνθρωπο σαν εκείνον. Μια ζωή που απλά είχε τα πάντα.

Έφυγες λεβέντης όπως ήσουν πάντα..
Θα ξανασυναντηθούμε παππού μου.
25-11-20012 

"...Είναι όλα εδώ, παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,
πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.
Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο
κι έτσι το χώμα που έχεις μπει, δεν είναι γόνιμο."

"Η θέα απ' το παράθυρο μου προξενεί φυγή, και μια φωνή μου λέει πήδα.."

Λες και δε μου έφτανε η δική μου ψυχολογία..Λες και χρειαζόμουν αυτή τη μουνταμάρα, το κρύο, τα 40 ρούχα και τη βροχή να μου υπενθυμίζουν τη μοναξιά μου.. Λες και δε μου έφτανα εγώ, έχω και το φθινόπωρο που ήρθε.. Έχω τον χειμώνα να με απειλεί ακόμα περισσότερο.. Και απ τη μία η φωνή σου λέει, μη μένεις μέσα, μην αποκόβεσαι.. Σε κάθε εποχή, μέρα, ώρα, υπάρχουν όμορφα.. Και η άλλη φωνή που λέει απλά ένα "Ρε δε μας γαμάς λέω εγώ..?!"

Και θέλω απλά να πάρω τους δρόμους. Να εξαφανιστώ απο προσώπου γης.. Να βρεθώ σε ένα μέρος που κατ' αρχάς να μην ξέρω και να μη με ξέρει κανένας.. Και μετά ήλιο.. Πόσο με σκοτώνουν οι μέρες δίχως ήλιο.. Πόσο τις μισώ.. Κάποτε ήλπιζα ότι αυτές οι μεταβολές του καιρού ίσως να ήταν και υπέρ μου.. Ίσως να ερχόταν η στιγμή που δε θα ζούσα χειμώνα ξανά.. Βέβαια η "ζωή" μάλλον κατάλαβε τον εγωισμό μου, και μου γαμάει και τα καλοκαίρια πλέον... απ' την άλλη είχα το όνειρο να "κάνω" λεφτά για να μπορώ να φεύγω απο δω τους κρύους μήνες, να ζω μόνο καλοκαίρι.. Αλλά το εγκατέλειψα κ αυτό.. Το γιατί, γάμα το..
Ψάχνω να βρω κάτι ρε γαμώτο να με κρατήσει, κάτι να μου δώσει κουράγιο, ένα μικρόόό φωτάκι να μου θυμίσει ότι αξίζει να συνεχίσω.. Όμως δε βρίσκω τίποτα.. Το μόνο που μεγαλώνει όλο και περισσότερο είναι η επιθυμία να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα.. Δεν έχει νόημα ρε μαλάκα, τίποτα δεν έχει νόημα. Ακόμα και τα μυαλά μου να τινάξω, απλά θα σαπίσω και θα με φάνε τα σκουλήκια.
Σιγά το πράγμα δηλαδή.. Οπότε..? τι σκατά να κάνω? μακάρι να μας ρωτούσε κάποιος πριν γεννηθούμε  αν θέλουμε να έρθουμε σε τούτο το κόσμο, αλλά το πιστεύω αλήθεια, τόσο ηλίθια που είμαι, ναι θα έλεγα... Δε βαριέσαι... Ότι είναι να γίνει ας γίνει..


http://www.youtube.com/watch?v=Juw0Q6ErnJw...
Αυτό ακριβώς γαμώτο....

New era has begun..

Νόμιζα πως δε θα ξανα έγραφα.. Πως είχαν σταματήσει να με πνίγουν σκέψεις και συναισθήματα, ή πως τουλάχιστον δε θα χρειαζόταν να βγάλω ξανά τα εσώψυχα μου σε ένα blog.. Αλλά είναι πάλι εκείνες οι στιγμές της κατάθλιψης που όλοι κοιμούνται, και εσύ ο βρυκόλακας δε μπορείς να κοντρολάρεις το μυαλό σου..
Λοιπόν αναρωτιέμαι, που θα πάει όλο αυτό? Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη μες στο κεφάλι μου, όμως είναι τόσα πολλά, τόσες σκέψεις, που όλα μπερδεύονται. Και πηγαίνω απ το ένα θέμα στο άλλο, και αγχώνομαι και όλα μαυρίζουν..
Πρώτο μου πρόβλημα παραμένουν οι άνθρωποι.. Γιατί όπως συνηθίζω να λέω, μόνος σου δε μπορείς, κανείς δε μπορεί..
Αλλά μήπως τελικά η μοναξιά είναι μια καλή σιγουριά?
Κανένα ρίσκο, καμιά απογοήτευση, καμία πληγή. Ξέρεις τι σε περιμένει μαζί της, ξέρεις που μπορείς να τη βρεις, και πως πάντα θα είναι εκεί, τη στιγμή που τη θέλεις.. Και μερικές φορές κολλάει τόσο πάνω σου, που έρχεται ακόμα κι όταν κάνεις προσπάθειες να τη διώξεις.. Ανάμεσα σε κόσμο, σε φίλους, σε γιορτές, χαρές, στο σπίτι, στη δουλειά..
Γατί νιώθουμε έτσι? Και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη.. Γιατί να απογοητεύομαι συνέχεια απ τους ανθρώπους, απ το μυαλό τους, απ τα αισθήματα τους? Μήπως εγώ ζητάω πολλά? Μήπως τελικά δεν ταιριάζω και τόσο σε όλο αυτό το κόσμο γύρω μου? Μήπως πρέπει να πάψω να έχω προσδοκίες..?
Μα τι λέω.. όχι δε μπορώ.. το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να απομακρύνομαι, να κλείνομαι, να κρατάω το εγώ μου για τη πάρτη μου, να το περιφρουρώ.. Αλλά ξέρω πως θα συνεχίσω να απογοητεύομαι.. Έχει άραγε τέλος αυτό? Θα έρθει μια στιγμή που θα πω "τελος ρε μαλάκες" και θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα (?) ή μια στιγμή που θα καταλάβω ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι..(?) Και όχι δεν είμαι μόνη όσο κι αν το νιώθω, έχω ανθρώπους λίγους και καλούς που μερικές φορές τους ξεχνάω, ανθρώπους που δε με πούλησαν ποτέ, και ξερω πως δε θα το κάνουν.. Και αυτοί είναι μόνο η οικογένεια μου.. Άραγε άλλοι υπάρχουν? Άνθρωποι που νιώθουν, που βάζουν τον άνθρωπο πάνω και όχι το εγώ τους.. Άνθρωποι που δε κοιτάνε να αρπάξουν, αλλά να δώσουν, να προσφέρουν.. Άνθρωποι που θα εκτιμήσουν το χαμόγελο σου, την ειλικρίνεια σου, την ντομπροσύνη σου.. Άνθρωποι που θα πουν "ρε, αυτος νιωθει!" Και θα μείνουν μαζί σου όχι επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν, αλλά επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με καρδιά και αισθήματα. Σκατόκοσμος παντού. Δήθεν φίλοι, δήθεν γκόμενοι, δήθεν σύντροφοι, δήθεν επαναστάτες, δήθεν, δήθεν, δήθεν, δήθεν..
Ευτυχώς κάθε φορά που φωνάζω, τα παρατάω, κάποιος με ακούει, και στέλνει έναν περαστικό Άνθρωπο στη ζωή μου να μου δείξει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κι ας είναι περαστικός, τουλάχιστον, να είναι Άνθρωπος.. Να μάθω απ αυτόν και να μάθει απο μένα..
Πώς είναι οι άνθρωποι τελικά;;;
http://www.youtube.com/watch?v=Gcp4xJ8LHdQ

Αλλά τελικά μόνος πορεύεσαι...

Τι να το κάνεις αν είμαστε μόνο λίγοι που έχουμε απομείνει?
Τι να το κάνεις που είμαστε σκορπισμένοι στους ορίζοντες χωρίς ελπίδα να βρεθούμε κοντά..
Που να είναι οι άνθρωποι, που έχουν κρυφτεί για να μη βλέπουν τη καθημερινή τους κόλαση?
Πως μπορούν να ζουν μόνοι, για τον εαυτό τους και μόνο, πως μπορούν να γυρνάν τη πλάτη στο διπλανό? Γιατί η εξαθλίωση μας κάνει να απομονωνόμαστε αντί να μας συσπειρώνει?
Πότε θα καταλάβεις ότι μόνη μου δε μπορώ? Τόσες φορές στο έχω πει..
Μόνος του κανένας δε μπορεί.. Μαζί όμως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.. Και ξέρεις κάτι? "αν τις ανάσες κλέβεις, κι αλλού βάζεις φωτιές, μείνε με τα κλεμμένα και πέθανε όπως θες." (που λέει και η ποιήτρια.)..
Αλλιώς? ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ. Μη με παίρνεις στον λαιμό σου. Αν εσύ έχεις μάθει να σκύβεις το κεφάλι, να υπομένεις, να ξεφτιλίζεσαι, με γεια σου. Εγώ δεν έμαθα και δε θα το κάνω επειδή ΕΣΥ το διάλεξες. Θα ζήσω. Κι αν δε ζήσω, θα σε πάρω μαζί μου.

Μόνος δε μπορείς...

Πως μπορείς να είσαι ευτυχισμένος όταν όλοι γύρω σου κλαίνε??
Πως να έχεις το κεφάλι σου ψηλά και να κοιτάς τον ουρανό, όταν γύρω σου όλοι είναι με σκυφτούς ώμους? Όταν γύρω σου όλοι κάθε μέρα που περνάει βρίσκονται και πιο χαμηλά..
Πως μπορείς να πεις συνεχίζω και προσπαθώ, όταν δεν έχεις τίποτα να συνεχίσεις και τίποτα για να προσπαθήσεις. Όταν ξέρεις ότι δεν υπάρχει λόγος να κάνεις όνειρα, γιατί ποτέ δε θα τα δεις να πραγματοποιούνται.. Και δε μου φτάνει απλά να τα κάνω. Δε μου φτάνει και δε με γεμίζει.. Γιατί τα όνειρα δεν είναι τίποτα χωρίς τις ελπίδες, και ελπίδες δεν έχω, δεν έχουμε πια.. Μας τις σκότωσαν, όπως την αγάπη, την αδελφοσύνη, την ελευθερία μας. Τι άλλο υπάρχει ακόμα για να σκοτώσουν? Το μυαλό μας? Ναι στους περισσότερους το σκότωσαν ήδη. Γι αυτό αντί να είμαστε μέσα στη βουλή τώρα, γύρω απο αναμμένες φωτιές, κάνοντας Psy πάρτι (όχι δεν μ αρέσει η Pshycedelic :P) είμαστε εδώ πίσω απο μια γαμημένη οθόνη, χωρίς τίποτα για το οποίο να θέλουμε να παλέψουμε..
Τι μας έχει μείνει λοιπόν?? Όταν οι μισοί είναι πολύ σκυφτοί για να παλέψουν και όταν οι άλλοι μισοί δ θέλουν να παλέψουν?? Τι μας έχει μείνει και τι επιλογές, όταν ξέρω ότι όσο πείσμα, θέληση και κουράγιο να έχω, θα υπάρχει κάποιος που θα με παίρνει στο λαιμό του(?)
Τι μπορείς να κάνεις μόνος σου?

..Και αυτό είναι "άνθρωπος"..

Για ποια εξέλιξη μιλάς, για ποια πρόοδο της ανθρωπότητας..(?) όταν στο 2012, κάπου στο Γκάζι, ανάμεσα στα φινετσάτα μαγαζάκια και τις τρέντι καφετέριες, υπάρχουν άστεγοι που κοιμούνται σε χαρτόνια και παρακαλάνε για λίγα ψηλά...? Για ποια εξέλιξη μιλάς, όταν λες "αχ, κρίμα μωρέ, αλλά τι μπορώ να κάνω εγώ???" και 10 λεπτά μετά, είσαι σε ένα από εκείνα τα μπουρδέλα, πίνοντας το ένα πότο μετά το άλλο.. Χαλώντας το μεροκάματο ίσως και μιας βδομάδας,(το μεροκάματο που δούλεψες σαν χαμάλης και σκλάβος, χωρίς να σηκώσεις κεφάλι και χωρίς να έχεις τα κότσια να κάνεις το οτιδήποτε),  απλά για να το παίξεις φραγκάτος-η γκόμενος-α..
Αχ.. ναι μωρέ.. τι μπορείς να κάνεις εσύ που συνάνθρωποι σου πεθαίνουν στο από κάτω στενό... Και μετά σνομπάρατε μαλάκες τις διαφημίσεις για τα παιδάκια της Νιγηρίας... "Ε και τι.. άμα δε βγω εγώ για ποτό, αυτά θα βρούνε νερό?"
Που είσαι τώρα μπαγλαμά που αυτά συμβαίνουν δίπλα σου??? ΚΑΙ ΠΑΛΙ  ΠΟΥ-ΘΕ-ΝΑ.. ή μάλλον, εκεί που ήσουν και τις άλλες φορές...
Μιλάς για εξέλιξη, ΕΣΥ! Που άμα σε αποκαλέσω Νεάντερταλ, θα προσβάλω το είδος εκείνο, που τουλάχιστον εξελίχθηκε...Για να είσαι εσύ εδώ σήμερα, και να μην έχεις ιδέα απο σεβασμό, αγάπη, κατανόηση, φροντίδα, αλληλεγγύη, φιλία, εμπιστοσύνη, μπέσα...
Μιλάς εσύ, για τον γκόμενο-α που σε απάτησε ή απάτησες ενώ έχεις κάνει και κάνεις τα χείριστα σε τόσους στο διάβα σου.. Ενώ γυρνάς την πλάτη περιφρονητικά σε οποιονδήποτε θα χαλάσει την εικόνα σου... Δε ξέρεις οτι η ζωή είναι ρόδα και γυρνάει???
Και να σε πω ζώο.. πάλι τα ζώα θα προσβάλω.. Πως να σε πω???
Πως να πω όλους εμάς που θέλουμε κάτι το διαφορετικό για το πλανήτη των παιδιών μας, και έχουμε φροντίσει να αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι για να το πετύχουμε, και έρχεσαι εσύ και οι όμοιοι σου και τα γαμάτε όλα??
Πως να πω εμάς και πως να πω και εσάς...
Κατά τ' άλλα... καλό μήνα να έχετε...

Αυτό είναι έρωτας....

- Αυτό είναι έρωτας... λέει το κορίτσι...
- Πόσο κρατάει??... ρωτάει το αγόρι...
- Πολύ λίγο... λέει το κορίτσι...
- Όμως δε μπορεί να κρατήσει παραπάνω?? .. Να μείνουμε λίγο παραπάνω???
- Όχι.. λέει το κορίτσι..
   Τόσο κρατάει ο έρωτας..Αν κρατήσει παραπάνω, λίγο παραπάνω να κρατήσει.. Τότε θα κρατήσει όλη τη ζωή...
Το κορίτσι σωπαίνει... Ύστερα λέει ξαφνικά...
- Καλύτερα να μην το πούμε τίποτα... λέει το κορίτσι...
Θα είναι μαζί, έρωτας, και γάμος, και δεν θα χει όνομα..
- Μ' αρέσει που δεν θα έχει κανένα όνομα.. λέει το αγόρι...
- Και εμένα.... λέει το κορίτσι...
Βρήκαμε το πρώτο πράγμα στον κόσμο.. Που δεν έχει όνομα...
Αλλά είναι όμορφο το όνομα... και ας είναι να κρατήσει τόσο λίγο... Τουλάχιστον ξέρεις πως το έζησες.. πως ήταν δυνατό και σε πλημμύρισε.. Πέταξες ψηλά, όπως κι αν ήταν η προσγείωση σου..
Το ένιωσες με κάθε σου αίσθηση και σε κάθε σου κύτταρο..
Όμως στο τέλος, πάλι μόνος.. και το μόνο που σου μένει είναι μια ανάμνηση.. πικρή συνήθως.. να σου θυμίζει όλα αυτά που είχες, το πόσο χαρούμενος ένιωθες, και να σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα το ξαναζήσεις ποτέ...
Όμως ο έρωτας, είναι σαν μουσική... Παντού γύρω μας.. και όταν θα είμαστε έτοιμοι να δούμε εκεί που μέχρι χθες δεν βλέπαμε.. Θα καταλάβουμε οτι δεν έφυγε ποτέ... Απλά άλλαξε πρόσωπο...

Μέρα που αρχίζεις όμορφα...

Είναι παράξενο πως στα γυρνάει πάντα η ζωή, πως κάνει πάντα του κεφαλιού της.. Εκεί που όλα πάνε καλά και αρχίζεις να ηρεμείς, να και οι αναποδιές.. Έρχονται να σου υπενθυμίσουν ότι κάνεις κακά που επαναπαύεσαι στις καλές σου μέρες.. 

Είναι σαν τα ζευγάρια που έχουν πνιγεί στη μονοτονία τους, και μόνο όταν χωριστούν ο ένας απ τον άλλο, συνειδητοποιούν πόσο όμορφα ήταν μαζί.. Έτσι και οι φουρτούνες δημιουργούνται στη προσωπική θάλασσα του καθενός μας, για να μας υπενθυμίσουν  τις ημέρες γαλήνης και να τις κάνουν να μας λείψουν..

Έτσι μου είχαν λείψει κι εμένα.. Και τις περίμενα πως και πως.. Άλλοτε κάνοντας κάτι κι εγώ, κι άλλοτε περιμένοντας απλά τη ζωή να κάνει και πάλι τον κύκλο της.. Όμως τώρα είναι εδώ, και τις υποδέχομαι με ανοιχτές αγκάλες..! 

Κράτα τες σφιχτά και ζησ' τες όσο πιο έντονα γίνεται.. πριν φύγουν πάλι... Κι αν δεν έχουν έρθει.. Μην αγχώνεσαι! Ο ήλιος χάνεται..
Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει, ή πως δεν θα ξαναβγει!!!

http://www.youtube.com/watch?v=z1kcwjrvHOY

Η μουσική δίνει ψυχή στις καρδιές και φτερά στη σκέψη (Πλάτων)

Η μουσική είναι η καλύτερη φίλη τελικά...Η καλύτερη παρέα...Αυτή που δίπλα της μεγαλώνεις, ωριμάζεις, σκέφτεσαι και μαθαίνεις.. Αυτή που στα δύσκολα είναι πάντα εκεί για σένα, χωρίς να ρωτάει και χωρίς να κρίνει.. Αυτή που μπορείς να της βγάλεις ότι έχεις στην ψυχούλα σου, χωρίς φόβο και πάθος..
Να σε ακούσει, να σε νιώσει και να σου δώσει ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι την κάθε στιγμή.. Είναι πηγή έμπνευσης και μελαγχολίας..
Είναι αυτό που με κάνει να προχωράω.. Που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα..
Μουσική.. Τόσο διαφορετική για τον κάθε έναν από μας.. και τόσο ίδια για το σύνολο.. Ξεχωριστή και μοναδική, και παράλληλα κάτι που μοιράζεσαι με τόσους άλλους..
Κάθε λεπτό δίπλα σου...Παντού γύρω σου... Έχε το νου σου.. Για να μην έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψεις πως έχασες κάτι σπουδαίο.. Έχε του νου και την καρδιά να την ακούς..

H φωτιά πάντα θα καίει...

Τη μοναξιά μου τη θυμίσαν οι πολλοί,

κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δε ξέρω...

Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί,

κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω....

Και τώρα σε ποιον να μιλήσω, σε ποιον να τα πω,

Ποιος αντέχει να πεθάνει γι' αυτά που πιστεύει..

Ποιος είδε τα χνάρια μου σ' αυτή την ατραπό,

Ποιος είδε τ' όνειρό μας το παλιό να κυριεύει..

Ποιος ήρθε να με δει στη φυλακή μου,

να με τραβήξει απ' τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα..

Ποιος ήταν εκεί στη μια κι ανέγγιχτη στιγμή μου...

Μεγάλο θέμα, μεγάλο θέμα...

Σε ποιον να μιλήσω, που να πάω να τα πω,

Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω, να φύγω..

Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν' αγαπώ,

Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω..

Kι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου...

Καταπίνω αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.

Να βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,

να με τραβήξει απ'τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα....

BD. Foxmoor

Αναμονή..

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο…

Μ. Λουντέμης

Ναι, δεν είναι κακό να είσαι καταθλιπτικός, να έχεις τις μαύρες σου και να μη θες να δεις ούτε τη φάτσα σου στον καθρέφτη.. Συχαίνεσαι τα πρωινά που πρέπει σώνει και καλά να σηκωθείς απ το κρεβάτι, και ακόμα και ο αέρας, σου βρωμάει.. Δεν είναι κακό...
Το θέμα όμως, είναι αν σ'αρέσει.. Σ'αρέσει? Όσες φορές και να το αναρωτηθώ, η απάντηση παραμένει ίδια.. Και γιατί δεν κάνεις κάτι να το αλλάξεις..?
Δεν θέλω..Δεν έχω όρεξη, κουράγιο, υπομονή.. Αύριο ίσως είναι καλύτερα.. θα δούμε..
και αύριο πάλι μια απ τα ίδια.. και μεθαύριο.. και ας περνάει ο καιρός, εγώ συνεχίζω να μη θέλω..
Και κάπου στο γκρίζο μιας Δευτέρας ίδιας.. είπα να βγάλω τα σωθικά μου.. να σε κάνω εαυτέ μου να με δεις και να τρέμεις..
http://www.youtube.com/watch?v=3ihEH6AC5gc