Σκέφτομαι ώρες ώρες οτι ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν έχουν πάθει ούτε μια φορά κρίση πανικού η κρίση άγχους.. κι ας θυμώνω τις στιγμές που μου λένε "είναι στο μυαλό σου" , "δεν είναι τίποτα σοβαρό" "έλα τώρα, μη κάνεις έτσι¨".. τους ζηλεύω. Θα ήθελα κ εγώ να μην ήξερα πως είναι. Να μην το ζούσα ποτέ ή να είχα κάποιον δίπλα μου τότε που να ήξερε και να με νοιαζόταν, να μου έδειχνε νωρίς τα κόλπα, να είχα γλυτώσει όλα αυτά..
Βλέπεις όμως εγώ επέλεγα ποιούς είχα δίπλα μου. Και αυτοί ήταν μόνο καλοί στα άλλα κόλπα. Και μερικοί απο αυτούς μου έμαθαν και τις κρίσεις. Και αυτούς όσο και να θέλω να τους συγχωρήσω δεν μπορώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Τους μισώ απο τα βάθη της καρδιάς μου. Τους μισώ όσο ακριβώς τους αγάπησα.
Ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν πήραν τους δρόμους το χάραμα γιατί τους έπνιγαν οι τοίχοι, εκείνους που δεν έχουν νιώσει την ανάσα τους να κόβεται και τη καρδιά τους να χτυπάει σαν να πάει να σπάσει.
Υπάρχουν στιγμές που με αυτο το "Αν ξαναγυρνούσες, τι θα άλλαζες?" , σκέφτομαι πως αυτο θα αλλαζα.
Θα με αγαπούσα περισσότερο εξ' αρχής και δεν θα αφηνα το κάθε σκουπίδι στη ζωή μου. Ούτε θα τους έδινα αξία. Τόση αξία που να βάλω αυτούς πάνω απο τη ψυχική μου υγεία. Θα με προστάτευα περισσότερο. Θα γιάτρευα τις πληγές μου τότε που ήταν ακόμα μικρούλες και θα της τάιζα μεχρι να με καταπιούν.
Βέβαια, αν γυρνούσα πίσω και γίνονταν αυτά, ίσως να μη μάθαινα ποτέ πόσο δυνατή είμαι. Να μη μάθαινα ποτέ οτι ποτέ δεν είνα αργά παρα μόνο αν κλείσεις τα μάτια σου. Να μη μάθαινα την αξία της μοναξιάς απο επιλογή, την αξία της αγάπης προς τον εαυτό πάνω απ όλα. Να μη μάθαινα τελικά εκείνα που έχουν χαραχτεί στη ψυχή μου πριν καν βγω στον κόσμο και να νόμιζα οτι "είμαι μια χαρά" , κ τελικα να πήγαινα με τις νόρμες του κόσμου, να παντρευόμουν τον πρώτο που "θα με δεχόταν" να έκανα κ κανα κουτσούβελο, και ξαφνικάαα μπουμ.
Όχι αλήθεια το προτιμώ αυτό. Γκρέμισα τους τοίχους μου, και τις οφθαλμαπάτες μου, κοίταξα τους φόβους μου κατάματα και είμαι έτοιμη.
Προφανώς πολύ θυμωμένη , προφανώς πολύ φοβισμένη. Τουλάχιστον όμως τώρα τα βλέπω. Και τους βλέπω. Και με βλέπω.
Διανύω την καλύτερη φάση της ζωής μου και είναι η πρώτη φορά που εξαρτάται απο εμένα, και ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Έχω πολύ δρόμο ακόμα, αλλα νιώθω σαν τα δύσκολα να πέρασαν.
Τα σποράκια φυτέυτηκαν και η εποχή της ανθοφορίας έρχεται.
Είσαι γυναικάρα, τα έχεις καταφέρει τέλεια. και σε αγαπάω πολυ!
