Φτιάξε τον κήπο σου και οι πεταλούδες θα 'ρθουνε,
κι αν φύγουν κάποτε, στάλα μη λυπηθείς ήσουν μέρος της διαδρομής τους,
κι όπου κι αν φτάσουνε, πάντοτε κάτι δικό σου θα έχουνε
μαζί ,
λες, άνθρωπε, μη λες τώρα τι κάνουμε,
γιατί όσο πάλευες με λάθη σου να φτιάξεις το αύριο, η συγνώμη σου μπορεί να απάλυνε για κάποιον άλλον λιγάκι το χθες..
εδώ που ο χρόνος και οι ζωές μας γίναν έννοιες σχετικές,
εδώ σιχάθηκες να 'σαι το δεδομένο μα ταυτόχρονα ψάχνεις το ασφαλές..
Αν σε ερωτεύτηκε ως κάτι το ασαφές, θα σ' αγαπά σ΄ όλες σου τις μορφές
άνοιξε την καρδιά της, κ είπε ΔΕΣ!
Αφού στη τελική είναι όλα οπτικές, ίσως καπνίζει απλά ακόμα για να 'χει ευχές..
Νιώθεις?
Νιώθαν οικογένεια μονάχα στις γιορτές,
μα η αγάπη κρύβεται στα απλά, στις κρύες χαραυγές,
πριν φύγεις βιαστικά για τη δουλειά, στον τρόπο που σου φτιάχνει nes..
Αφού η χαρά δεν είναι κάτι το διαρκές,
παλεύει ξανά και ξανά να ζείτε τις ίδιες στιγμές που 'μοιάζαν όμορφες, μα πια τις λες ρουτίνα..
Αυτή κοιμάται στο Ντουμπάι, στο Ραμπάτ μα και στο Κάιρο σε μια νύχτα, μα πάντα ξυπνάει Αθήνα εδώ και χρόνια
ονειρεύεται ταξίδια απο χώρα σε χώρα μα εσύ δε θα πήγαινες, γι αυτό κι αυτή καιρό κοιμάται χώρια..
Τα βράδια φεύγαν μόνα..
Ίδια προβλήματα σ' αλλαγμένα σεντόνια,
Μα μια φορά..
Αφού δεν έμαθε να εκφράζεται, άνοιξε το μυαλό του και είπε μπες,
μια Δευτέρα σαν όλες τις Κυριακές
Εκείνο το πρωινό ήταν ο πιο όμορφος καφές
γιατί δεν έφυγες!
Αν φύγουμε, ΘΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΣΑΝ ΜΑΧΗΤΕΣ
της είπες..
Και ξάπλωσες δίπλα της μετά από χρόνια, κι ένιωσες τόσο άνετα
κι ας ήταν καναπές..
Στα στήθη της τομές....
Την κάνουν άβολα να νιώθει με το σώμα της, μα αυτός της θύμησε τα τότε λόγια της
'αν με ερωτεύτηκες ως κάτι ασαφές, θα σ' αγαπώ σ' όλες σου τις μορφές"..
Αποκοιμήθηκαν γλυκά σαν οικογένεια,
κ η οικογένεια γιορτάζει όλο το χρόνο..
Κ ήταν στα μάτια τους οι λόφοι της Αθήνας, πυραμίδες, τα δέντρα ουρανοξίστες , κι ο καπνός τόσο γλυκός σαν ναργιλές απ' το Μαρόκο,
έτσι κι αλλιώς στη τελική είναι όλα οπτικές, εγώ πως νιώθω..
Άνοιξε τη κουρτίνα, ο κήπος είχε μαραθεί, οι τριανταφυλλιές, το φυλλοβόλο, το αηθαλές, τα φύλλα σκούρα,
καθήσαν στο περβάζι συζητώντας , χαμηλώσαν τα τραγούδια ,
Σ'ΑΓΑΠΗΣΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΛΙΑΚΑΔΕΣ , ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΩΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΝΕΦΙΕΣ
αν βρέξει, οι άνθρωποι χρειάζονται σκεπές,
μα αν κάτι νιώσαμε ώς σπίτι μας, αυτό δεν είν' τα τούβλα..
Βλέπεις καμιά φορά μέσα μας βρίσκουμε αυτόν που λέμε Ιούδα..
Τι κι αν ο κήπος μας δεν έχει πια λουλούδια
σου χρωστάω μια συγνώμη...
κ η ΣΥΓΝΩΜΗ ΤΟΥ, έγινε στην ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ πεταλούδα....
