it was just a dream

Σε είδα στον ύπνο μου το βράδυ.. 
Είδα ότι είχα παει ταξίδι Πολωνία (wtf?) με κάποια κορίτσια..
Και για κάποιο λόγο σε βρήκα εκεί.
Ήσουν σοβαρός, ώριμος. Με αγαπούσες. Ήσουν υποστηρικτικός, είχες κατανόηση.
Θυμάμαι δεν ήθελες να δείχνεις τα χέρια σου, τα δάχτυλα σου ήταν μαύρα, τα νύχια σου λερωμένα, σαν να έκανες τόσο σκληρή δουλειά, και εγώ τα κοίταζα με αγάπη..
Είδα και κάτι άκυρα, κάτι λεοπαρδάλεις αδέσποτες. Χιόνια, ξενοδοχεία, τελεφερίκ, βόλτες.
Αλλά ήταν τόσο ζεστό όνειρο. και πήρα τόση αγάπη, αν είναι δυνατόν.
Και ξύπνησα τόσο όμορφα. Και καπάκια ένιωσα τέτοιο θυμό που ξύπνησα όμορφα. Τύψεις, γιατί πρέπει να σε μισώ. Δεν είναι φυσιολογικό να σε αγαπάω ακόμα έτσι.
Και δεν μπορώ να σε βγάλω απο το μυαλό μου.
και μου λείπεις τόσο.
Μακάρι αυτό το όνειρο να μην ήταν μόνο όνειρο...

ΣΩΠΑ ΜΗ ΜΙΛΑΣ (i told my therapist about you pt1)

 Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!" Με φιλούσε το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα και μου λέγε: "κοίτα μην πείς τίποτα, και σώπα!" Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε. Κι αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια. Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού. Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια, "Τι σε νοιάζει ;", μου λέγανε, "θα βρείς το μπελά σου, τσιμουδια, σώπα". Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι "Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα" Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,

και τα έμαθα να σωπαίνουν, ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός και

ήξερε να σωπαίνει. Είχε μάνα συνετή, που του έλεγε "σώπα". Στα χρόνια τα δίσεκτα οι γείτονες με συμβουλεύανε: "Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα" Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, μας ένωνε, όμως, το Σώπα. Σώπα ο ενας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω, σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο. Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι. Κατάπιαμε τη γλώσσα μας. Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε. Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα". και μαζευτήκαμε πολλοί, μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή! Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ. Ευκολα, μόνο με το Σώπα. Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα". Μάθε το στα παιδιά σου, στην γυναίκα σου και στην πεθερά σου κι αν νιώθεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου και κάν'την να σωπάσει. Κόψ' την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά. Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά. Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες. Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς, χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς" Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς. Και δεν θα μιλάς, θα γίνεις φαφλατάς , θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς . Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως. Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμησεις. Κόψε τη γλώσσά σου. Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψιθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λεει: Mίλα!

ΑΖΙΖ ΝΕΣΙΝ