ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΟΥ

Για τους ανθρώπους μου είναι αυτό.

Σ’ αυτούς που το χρωστάω. Σ' αυτούς που είναι ακόμα δίπλα μου, σ' αυτούς που έφυγαν και σ' αυτούς που θα έρθουν λίγο πριν αλλάξουμε τον κόσμο

είναι κλειστοί σαν χαρακτήρες, πλακώνονται στις μπύρες μα πράττουνε, δεν μένουνε στα λόγια

Είναι πολλοί που παίρνουν αντικαταθλιπτικά μα όταν χαμογελούν, χαμογελούν ειλικρινά

έχουν ιστορίες από ναρκωτικά μεγαλώσανε νωρίς αλλά νιώθουνε παιδιά

Συνηθίζουνε να πνίγονται στο τσίπουρο

τρέμουν στην ιδέα πως δεν έχουν κάτι σίγουρο

Τους τρόμαζε η θάλασσα παλιά γι’ αυτό και έχουν τώρα μάτια μελαγχολικά

Είναι ευαίσθητοι και συγκινούνται εύκολα την πίνουν στα κρυφά λίγο πριν απ' το ξενέρωμα

Είναι και σύντροφοι μου παιδιά των καταλήψεων και τους αισθάνομαι πάντα μαζί μου

ανασφάλιστοι κάνουν δυο δουλειές

Είναι ερασιτέχνες καλλιτέχνες είναι ανήσυχες ψυχές που αγαπούν τις τέχνες Είναι χορευτές, μουσικοί μα και ζωγράφοι είναι ποιητές, ηθοποιοί και φωτογράφοι

Είναι αυτοί που τους αποκαλούν φρικιά είναι καυλωμένοι χιπχοπάδες και πανκιά Μακριά μαλλιά και τζίβες, μοΪκάνες, σκουλαρίκια βαράνε τατουάζ και κατεβάζουνε μανίκια

Περάσανε κατάθλιψη στερούνται την αγάπη γιατί κάποιοι κρίνουνε απ' την εμφάνιση Συχνά παθαίνουνε κρίσεις πανικού γιατί το σύστημα μας τρέμει και χτυπά από παντού Εκτιμάνε τα απλά άμα τους βοηθήσεις μια φορά στο επιστρέφουνε διπλά Γι' αυτό και συμμερίζεστε τον ίδιο φόβο σου κλείνουνε τ' αυτιά να μην ακούς το ασθενοφόρο

είναι βαριά η καλημέρα τους είναι οξύθυμοι και βαράνε τοίχους απ' τα νεύρα τους Είχαν δύσκολα χρόνια εφηβικά γιατί νιώσαν’ στο πετσί τους βαθιά τη μοναξιά Είναι πρόστυχα μυαλά μα όταν ερωτεύονται δίνονται ολοκληρωτικά

Οι άνθρωποι μου είναι εκείνοι που έχω χρόνια να τους δω μα δεν έχει αλλάξει τίποτα όταν τους συναντώ

Μ’ αλληλεγγύη θ’ αλλάξουν τον κόσμο μαζί, οι άνθρωποι μου