Υπάρχει ακόμα σαν εικόνα στο μυαλό μου ζωγραφιά η φιγούρα σου,
μόνιμος κάτοικος, χάρηκα που σε γνώρισα,
μα τι να το κάνω τώρα πια, που είμαι μακριά σαν λουλούδι
μαραζωμένο σε βάζο, είμαι μάλλον, τις λέξεις βάσει της λογικής μου
τις βάζω σ' ένα πεντάγραμμο πάνω,
μα ήταν τιμή μου που ήσουν μαζί μου και τώρα χάθηκα,
μη κοιτάς το έξω μου κοιτά τότε πως εγώ αισθάνθηκα...
Παντού σιωπή, κουφάθηκα φαίνεται, δεν εξηγείται αλλιώς.
Το κακό δεν αργεί, δεν αρκούμαι πότε μόνος σε ένα κομμάτι, άσε τα λάθη μου να γίνονται δίδαγμα και κρεβάτι για να ξαπλώσει γυμνή η ηθική.. Χάθηκε πλέον υπό την επήρεια
των ηλεκτρονικών πότισε τα μυαλά των νέων,
κανε στην πόλη μου μια γύρα και αν δε θες να αυτοκτονήσεις μετά, έλα να μου πεις τον τρόπο.
Δεν έχω φαίνεται πείρα να ζω μέσα στην ξεφτίλα και μες στη φτήνεια,
μέσα στην καλοφτιαγμένη ρουτίνα,
δε βρήκα ίχνος διασκέδασης σε μαγαζιά της νύχτας.
Φέτος είναι χειρότερα από πέρσι και εγώ χάθηκα μες στο νέφος,
γι' αυτό φόρεσα μάσκα, και άμα γυρίσεις να με δεις, δεν είμαι διπρόσωπος, μη με παρεξηγείς. Είναι ο καπνός που με ζαλίζει, ότι δε γουστάρεις, πάντα σε προσεγγίζει,
σε ακολουθεί..Το χέρι σου σφίγγει,
πότε δε λέει να φύγει από πάνω σου σα μάνα που ανακάλυψετο σπλάχνο της μετά από χρονιά
μες στα μάτια σου.Μα εσύ ζεις μέσα στο ψέμα,
ξένο σώμα είναι η κατάντια σου.Τύφλωνα τον Κύκλωπα,
τα πάντα γύρω είναι είδωλα,
να ξέρεις, ότι δίνεις παίρνεις,είναι αμφίδρομα.
Μην τον χαραμίζεις τον εαυτό σου, ότι συνέβη συνέβη για κάποιο λόγο.
Μισείς ότι δε μοιάζει με σένα πως το εξηγείς;
Είναι αλλόκοτο και εσύ σέρνεσαι ακόμα σα φίδι,
έχω ήδη σχηματίσει,
σαφή εικόνα για σένα, με ένα μολυβί και χαρτί,
δε ξεκολλάω απ'το σπίτι,
είναι πρόβλημα.
Σταμάτα να φέρεσαι ανώριμα,
sorry, μα έχω συνηθίσει σ' ότι κάνω, να το κάνω ισότιμα,
με σώνει το ότι υποτιμάω έμενα μόνο, και όνειρα κάνω για το μέλλον με επεισόδια..
Λες ότι είμαι κάλπικος σα νόμισμα,
μα νόμιζα,
πως μ' ήξερες καλύτερα απ' αυτούς που δε με γνώριζαν.
Κανε πέρα δε σε γουστάρω,
κοντά νύχτα μέρα δε τη παλεύω μέσα σε 30 τετραγωνικά.
Νιώσε άβολα καθώς σε κοιτάζουν πίσω απ'τη βιτρίνα επίμονα,
και είσαι σαν άγαλμα,
άστο να γίνει ανδρείκελο, δώσε μου να βάλω κλωστές στα δάχτυλα,
δώσε μου μουσική να βάλω μες στο ηχογραφημα
έχω έρθει..
Υποβαθμισμένη κατάσταση είναι να ψάχνει ο οργανισμός σου
μαύρο για ν' ανεβεί,
και για να σκεφτείς,
δε θα με πετύχεις, ούτε θα με βρεις, να χορεύω σε κλαμπάδικα.
Έχω να πω πολλά και αισθάνθηκα,
έβαλα το beat να παίζει και άρχισα
να γράφω,
αμέτρητες φόρες σε άκουσα και μ' άκουσε,
με συμβουλεύτηκε, γι' αυτό δε την πάτησε.
Είμαστε μονοί μας, βάζει τα χέρια του στις τσέπες, προχωράει αργά μέσα στα μεσάνυχτα και χώνει,
μπας και ξεχαστεί απ τη σκέψη που γυρνά μες στο μυαλό του,
το καπέλο του βάζει στραβά ως ένδειξη αντίδρασης στο σάπιο καθεστώς του
ψάχνει να βρει τον εαυτό του.
Είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να ασχοληθείς με μένα όταν θα με δεις,
μα δε πειράζει.
Έχω όρεξη για άλλα,
εκτός αυτού, υπάρχουν κάποιοι που γουστάρουν να ακούνε τα νέα από μένα,
έστω κάτι.
Κάπως έτσι ζούμε εδώ,
αναπνέω θειάφι.
Στάχτη ρίξανε στα μάτια μας,
για να τυφλώσουν όσους έρχονται ενάντια σ' αυτά που θεσπίζουν,
σ' αυτά που υπόσχονται γυρνάω την πλάτη μου,
σ' αυτά που στέκονται πίσω και με κοιτάζουνε σαν τον σατανά,
μα είναι όμορφα,
ούτως η άλλως το κακό είναι δελεαστικό,
γι' αυτό και είναι δόλωμα.
Πες μου πως είναι το μικρο σου για να σε φωνάζω μ' αυτό
και οχι με ψευδώνυμα.
Δε λέει να εξαρτιέσαι από κανέναν που μπορεί να σου τη φέρει,
και μετά να την κάνει.
Εχω δίπλα μου κάθε αλάνι
που γουστάρει να το ζει και άμα πεθάνει
δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα,
γιατί την ζωή δεν απολαμβάνει
όπως θα'θελε.
Πες μου αν κάνω λάθος σε ότι σου λέω τώρα
και σε ότι σου είπα κάποτε.
Έχω αλλάξει σκεπτικό γιατί δε πήγαινε, δε τράβαγε.
Με σκέφτεσαι καθόλου άραγε;
Εγώ έχω ξεχάσει, οτιδήποτε κάλο του παρελθόντος μου έχω θάψει,
για να ελπίζω κάτι καλύτερο την αυριανή ήμερα
που είναι σαν σήριαλ με άγνωστο τέλος.
Γιατί είναι καλά κρυμμένο το χαρτί του συγγραφέα.
Παίζω άστεγους ρόλους, δε θέλω χειροκρότημα,
γιατί κάποιοι το ζούνε έτσι αληθινά μέσα στους δρόμους.-
μόνιμος κάτοικος, χάρηκα που σε γνώρισα,
μα τι να το κάνω τώρα πια, που είμαι μακριά σαν λουλούδι
μαραζωμένο σε βάζο, είμαι μάλλον, τις λέξεις βάσει της λογικής μου
τις βάζω σ' ένα πεντάγραμμο πάνω,
μα ήταν τιμή μου που ήσουν μαζί μου και τώρα χάθηκα,
μη κοιτάς το έξω μου κοιτά τότε πως εγώ αισθάνθηκα...
Παντού σιωπή, κουφάθηκα φαίνεται, δεν εξηγείται αλλιώς.
Το κακό δεν αργεί, δεν αρκούμαι πότε μόνος σε ένα κομμάτι, άσε τα λάθη μου να γίνονται δίδαγμα και κρεβάτι για να ξαπλώσει γυμνή η ηθική.. Χάθηκε πλέον υπό την επήρεια
των ηλεκτρονικών πότισε τα μυαλά των νέων,
κανε στην πόλη μου μια γύρα και αν δε θες να αυτοκτονήσεις μετά, έλα να μου πεις τον τρόπο.
Δεν έχω φαίνεται πείρα να ζω μέσα στην ξεφτίλα και μες στη φτήνεια,
μέσα στην καλοφτιαγμένη ρουτίνα,
δε βρήκα ίχνος διασκέδασης σε μαγαζιά της νύχτας.
Φέτος είναι χειρότερα από πέρσι και εγώ χάθηκα μες στο νέφος,
σε ακολουθεί..Το χέρι σου σφίγγει,
πότε δε λέει να φύγει από πάνω σου σα μάνα που ανακάλυψετο σπλάχνο της μετά από χρονιά
μες στα μάτια σου.Μα εσύ ζεις μέσα στο ψέμα,
ξένο σώμα είναι η κατάντια σου.Τύφλωνα τον Κύκλωπα,
τα πάντα γύρω είναι είδωλα,
να ξέρεις, ότι δίνεις παίρνεις,είναι αμφίδρομα.
Μην τον χαραμίζεις τον εαυτό σου, ότι συνέβη συνέβη για κάποιο λόγο.
Μισείς ότι δε μοιάζει με σένα πως το εξηγείς;
Είναι αλλόκοτο και εσύ σέρνεσαι ακόμα σα φίδι,
έχω ήδη σχηματίσει,
σαφή εικόνα για σένα, με ένα μολυβί και χαρτί,
δε ξεκολλάω απ'το σπίτι,
είναι πρόβλημα.
Σταμάτα να φέρεσαι ανώριμα,
sorry, μα έχω συνηθίσει σ' ότι κάνω, να το κάνω ισότιμα,
με σώνει το ότι υποτιμάω έμενα μόνο, και όνειρα κάνω για το μέλλον με επεισόδια..
Λες ότι είμαι κάλπικος σα νόμισμα,
μα νόμιζα,
πως μ' ήξερες καλύτερα απ' αυτούς που δε με γνώριζαν.
Κανε πέρα δε σε γουστάρω,
κοντά νύχτα μέρα δε τη παλεύω μέσα σε 30 τετραγωνικά.
Νιώσε άβολα καθώς σε κοιτάζουν πίσω απ'τη βιτρίνα επίμονα,
και είσαι σαν άγαλμα,
άστο να γίνει ανδρείκελο, δώσε μου να βάλω κλωστές στα δάχτυλα,
δώσε μου μουσική να βάλω μες στο ηχογραφημα
έχω έρθει..
Υποβαθμισμένη κατάσταση είναι να ψάχνει ο οργανισμός σου
μαύρο για ν' ανεβεί,
και για να σκεφτείς,
δε θα με πετύχεις, ούτε θα με βρεις, να χορεύω σε κλαμπάδικα.
Έχω να πω πολλά και αισθάνθηκα,
έβαλα το beat να παίζει και άρχισα
να γράφω,
αμέτρητες φόρες σε άκουσα και μ' άκουσε,
με συμβουλεύτηκε, γι' αυτό δε την πάτησε.
Είμαστε μονοί μας, βάζει τα χέρια του στις τσέπες, προχωράει αργά μέσα στα μεσάνυχτα και χώνει,
μπας και ξεχαστεί απ τη σκέψη που γυρνά μες στο μυαλό του,
το καπέλο του βάζει στραβά ως ένδειξη αντίδρασης στο σάπιο καθεστώς του
ψάχνει να βρει τον εαυτό του.
Είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να ασχοληθείς με μένα όταν θα με δεις,
μα δε πειράζει.
Έχω όρεξη για άλλα,
εκτός αυτού, υπάρχουν κάποιοι που γουστάρουν να ακούνε τα νέα από μένα,
έστω κάτι.
Κάπως έτσι ζούμε εδώ,
αναπνέω θειάφι.
Στάχτη ρίξανε στα μάτια μας,
για να τυφλώσουν όσους έρχονται ενάντια σ' αυτά που θεσπίζουν,
σ' αυτά που υπόσχονται γυρνάω την πλάτη μου,
σ' αυτά που στέκονται πίσω και με κοιτάζουνε σαν τον σατανά,
μα είναι όμορφα,
ούτως η άλλως το κακό είναι δελεαστικό,
γι' αυτό και είναι δόλωμα.
Πες μου πως είναι το μικρο σου για να σε φωνάζω μ' αυτό
και οχι με ψευδώνυμα.
Δε λέει να εξαρτιέσαι από κανέναν που μπορεί να σου τη φέρει,
και μετά να την κάνει.
Εχω δίπλα μου κάθε αλάνι
που γουστάρει να το ζει και άμα πεθάνει
δεν τον νοιάζει ιδιαίτερα,
γιατί την ζωή δεν απολαμβάνει
όπως θα'θελε.
Πες μου αν κάνω λάθος σε ότι σου λέω τώρα
και σε ότι σου είπα κάποτε.
Έχω αλλάξει σκεπτικό γιατί δε πήγαινε, δε τράβαγε.
Με σκέφτεσαι καθόλου άραγε;
Εγώ έχω ξεχάσει, οτιδήποτε κάλο του παρελθόντος μου έχω θάψει,
για να ελπίζω κάτι καλύτερο την αυριανή ήμερα
που είναι σαν σήριαλ με άγνωστο τέλος.
Γιατί είναι καλά κρυμμένο το χαρτί του συγγραφέα.
Παίζω άστεγους ρόλους, δε θέλω χειροκρότημα,
γιατί κάποιοι το ζούνε έτσι αληθινά μέσα στους δρόμους.-
