Με έχουν κουράσει τόσο πολύ οι άνθρωποι.. Με έχουν απογοητεύσει τόσο πολύ.. Κι ακόμα δεν έχω δει τίποτα θαρρώ..
Αλλά πιο πολύ με κούρασαν εκείνοι, που λένε ότι είναι σαν κι "εμάς".. Άνθρωποι..
Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες.. Αυτοί που σου λένε ότι ακόμα πιστεύουν στους ανθρώπους, αυτοί που στην θεωρία είναι τέλειοι αλλά από πράξεις τίποτα. Αυτοί που φωνάζουν ότι δε βρίσκουν "ανθρώπους", κι όταν τους βρίσκουν τους φέρονται με τον χειρότερο τρόπο.. Αυτοί όλοι οι σιχαμένοι, που δεν έχουν κάτι να τους ξεχωρίσεις στα πλήθη.. δε φοράνε ψηλοτάκουνα ή μίνι φούστες δεν έχουν κωλοφτιαγμένα παπάκια και 100 κιλά ζελέ στο μαλλί, για να τους ξεχωρίσεις άμεσα, να επιλέξεις να ΜΗΝ χάσεις τον χρόνο σου μαζί τους, και έτσι τους πλησιάζεις, γιατί σου λένε πόσο έχουν εκλείψει οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ πόσο μόνοι νιώθουν σ αυτόν τον σάπιο πλανήτη, σε παραμυθιάζουν με ένα κάρο μαλακίες τις οποίες εσύ νιώθεις, κι έτσι πέφτεις στη παγίδα. Σε μια παγίδα που αν είσαι τυχερός θα ξεμπλέξεις σύντομα, κι αν είσαι άτυχος θα σου πάρει κάνα 2 χρόνια..
Αυτοί που ζητάνε συμπόνια, φιλίες, αγάπες, εμπιστοσύνη, στήριξη, αυτοί που στα δίνουν όλα αυτά μόνο με λόγια..
Κουράστηκα απ τους ανθρώπους. Απ όλους. Απ τους "καλούς κι απ τους "κακούς". Κουράστηκα με τα ψέμματα σας και την έλλειψη μπέσας. Κουράστηκα να προσπαθώ πάντα να είμαι εντάξει και ειλικρινής απέναντι στους άλλους και κανείς να μην μου φέρεται έτσι.
Άνθρωποι που λένε σ αγαπάνε, σε παρατάνε μόνο σου τις χειρότερες περιόδους, φίλες που νόμιζες αδερφικές, τις βλέπεις μόνο στις χαρές και στις γιορτές.
Μετά σκέφτομαι πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, πως σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι..
Γιατί λοιπόν να κρατάω κακίες..;
Γιατί όμως να πρέπει να σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι;
Γιατί να σκέφτομαι πάντα εγώ τη θέση των άλλων και κανείς να μην σκέφτεται εμένα;;
Ακόμα προσπαθώ να συνηδητοποιήσω τον χαμό του παππού μου.. Ακόμα περιμένω να τον ακούσω στο τηλέφωνο, και πριν καν κλείσει χρόνος, χάνουμε και τον Παύλο.. Πόσο δύσκολο είναι να ζήσω μ αυτό..
Και ξέρω ότι μόνο όσοι έχουν βιώσει την απώλεια μπορούν να καταλάβουν πως νιώθει η ψυχή η δική μας, που έχουμε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Τον πόνο και αυτό που είναι αδύνατον να καταλάβουμε..
Δε θα σας ξαναδώ ποτέ. ΠΟΤΈ. ΠΟΤΈ!
Αυτό είναι που σε σκοτώνει. Ξέρεις ότι δεν έχεις επιλογή, πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό..
Ώρες ώρες αλήθεια δεν την παλεύω.
Θέλω τόσο μια αληθινή αγκαλιά. Χωρίς συμφέροντα από πίσω και εγωισμούς. Χωρίς ανταλλάγματα και πάρε δώσε. Μια αγκαλιά.. που εκεί μέσα της θα νιώσω ασφάλεια.
Μια αγκαλιά στην οποία τίποτα και κανείς δε θα μπορεί να με αγγίξει.
Μια αγκαλιά που θα με κάνει να νιώσω ότι όλα θα πάνε καλά..
Είμαι καιρό μόνη μου, νιώθω πολύ καιρό μόνη μου, και δεν θέλω να μάθω με αυτό. Δεν θέλω να σταματήσω να χρειάζομαι τους ανθρώπους, γιατί τότε ξέρω πόσο απαθέστατη σκύλα θα γίνω. Και δεν θέλω να γίνω αυτά που κοροιδεύω..
Απελπισία..
Απελπισία και θλίψη. Μόνο αυτό νιώθω καιρό τώρα.
Και οι άνθρωποι γύρω μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι, μεταλλάσσονται σε κότες και γουρούνια και οδεύουν ένας ένας προς το σφαγείο. Και εγώ απλός παρατηρητης. Τον γάιδαρο λένε, τον πας στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να πιει νερό...
Ώρες ώρες νιώθω τις σκέψεις μου να στροβιλίζονται σαν ανεμοστρόβιλος μέσα στο κεφάλι μου.. Και δε ξέρω τι να γράψω.. Τι να πρωτοβγάλω..
Φιλίες, έρωτες, ανησυχίες, εργασία, οικογένεια, μέλλον, κόσμος, άνθρωποι..
Δε θέλω να έρθει ο χειμώνας.. Δε ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα..
Όχι, δοξα τον όποιο να ναι, έχω την υγειά μου, δεν είμαι στον δρόμο, και έχω μια οικογένεια που με λατρεύει..
Τότε γιατί νιώθω έτσι; Γιατί ότι και να γίνει, νιώθω μέσα μου ανολοκλήρωτη;
Κουράστηκα να εναποθέτω ελπίδες σε άτομα και καταστάσεις.
Κουράστηκα να κάνω σχέσεις που δε μου προσφέρουν τίποτα, αλλά αντίθετα εγώ να σκίζομαι σ αυτές. Ηθελέστα και παθέστα μάλλον :3
Καλύτερη κριτική σκέψη απο δω και πέρα.
Απο κόσκινο θα σας περνάω μουνιά. Καλύτερα να μην αντέξετε ούτε μια ώρα μαζί μου, παρά να χάσω πάλι τον χρόνο μου άδικα.
Ναι άδικα.
Πόσο μου λείπετε όλοι εσείς που σας θέλω εδώ, και δεν σας έχω...
Αλλά πιο πολύ με κούρασαν εκείνοι, που λένε ότι είναι σαν κι "εμάς".. Άνθρωποι..
Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι ψεύτες.. Αυτοί που σου λένε ότι ακόμα πιστεύουν στους ανθρώπους, αυτοί που στην θεωρία είναι τέλειοι αλλά από πράξεις τίποτα. Αυτοί που φωνάζουν ότι δε βρίσκουν "ανθρώπους", κι όταν τους βρίσκουν τους φέρονται με τον χειρότερο τρόπο.. Αυτοί όλοι οι σιχαμένοι, που δεν έχουν κάτι να τους ξεχωρίσεις στα πλήθη.. δε φοράνε ψηλοτάκουνα ή μίνι φούστες δεν έχουν κωλοφτιαγμένα παπάκια και 100 κιλά ζελέ στο μαλλί, για να τους ξεχωρίσεις άμεσα, να επιλέξεις να ΜΗΝ χάσεις τον χρόνο σου μαζί τους, και έτσι τους πλησιάζεις, γιατί σου λένε πόσο έχουν εκλείψει οι ΆΝΘΡΩΠΟΙ πόσο μόνοι νιώθουν σ αυτόν τον σάπιο πλανήτη, σε παραμυθιάζουν με ένα κάρο μαλακίες τις οποίες εσύ νιώθεις, κι έτσι πέφτεις στη παγίδα. Σε μια παγίδα που αν είσαι τυχερός θα ξεμπλέξεις σύντομα, κι αν είσαι άτυχος θα σου πάρει κάνα 2 χρόνια..
Αυτοί που ζητάνε συμπόνια, φιλίες, αγάπες, εμπιστοσύνη, στήριξη, αυτοί που στα δίνουν όλα αυτά μόνο με λόγια..
Κουράστηκα απ τους ανθρώπους. Απ όλους. Απ τους "καλούς κι απ τους "κακούς". Κουράστηκα με τα ψέμματα σας και την έλλειψη μπέσας. Κουράστηκα να προσπαθώ πάντα να είμαι εντάξει και ειλικρινής απέναντι στους άλλους και κανείς να μην μου φέρεται έτσι.
Άνθρωποι που λένε σ αγαπάνε, σε παρατάνε μόνο σου τις χειρότερες περιόδους, φίλες που νόμιζες αδερφικές, τις βλέπεις μόνο στις χαρές και στις γιορτές.
Μετά σκέφτομαι πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, πως σήμερα είσαι και αύριο δεν είσαι..
Γιατί λοιπόν να κρατάω κακίες..;
Γιατί όμως να πρέπει να σκέφτομαι μόνο εγώ έτσι;
Γιατί να σκέφτομαι πάντα εγώ τη θέση των άλλων και κανείς να μην σκέφτεται εμένα;;
Ακόμα προσπαθώ να συνηδητοποιήσω τον χαμό του παππού μου.. Ακόμα περιμένω να τον ακούσω στο τηλέφωνο, και πριν καν κλείσει χρόνος, χάνουμε και τον Παύλο.. Πόσο δύσκολο είναι να ζήσω μ αυτό..
Και ξέρω ότι μόνο όσοι έχουν βιώσει την απώλεια μπορούν να καταλάβουν πως νιώθει η ψυχή η δική μας, που έχουμε χάσει κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Τον πόνο και αυτό που είναι αδύνατον να καταλάβουμε..
Δε θα σας ξαναδώ ποτέ. ΠΟΤΈ. ΠΟΤΈ!
Αυτό είναι που σε σκοτώνει. Ξέρεις ότι δεν έχεις επιλογή, πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό..
Ώρες ώρες αλήθεια δεν την παλεύω.
Θέλω τόσο μια αληθινή αγκαλιά. Χωρίς συμφέροντα από πίσω και εγωισμούς. Χωρίς ανταλλάγματα και πάρε δώσε. Μια αγκαλιά.. που εκεί μέσα της θα νιώσω ασφάλεια.
Μια αγκαλιά στην οποία τίποτα και κανείς δε θα μπορεί να με αγγίξει.
Μια αγκαλιά που θα με κάνει να νιώσω ότι όλα θα πάνε καλά..
Είμαι καιρό μόνη μου, νιώθω πολύ καιρό μόνη μου, και δεν θέλω να μάθω με αυτό. Δεν θέλω να σταματήσω να χρειάζομαι τους ανθρώπους, γιατί τότε ξέρω πόσο απαθέστατη σκύλα θα γίνω. Και δεν θέλω να γίνω αυτά που κοροιδεύω..
Απελπισία..
Απελπισία και θλίψη. Μόνο αυτό νιώθω καιρό τώρα.
Και οι άνθρωποι γύρω μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι, μεταλλάσσονται σε κότες και γουρούνια και οδεύουν ένας ένας προς το σφαγείο. Και εγώ απλός παρατηρητης. Τον γάιδαρο λένε, τον πας στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να τον αναγκάσεις να πιει νερό...
Ώρες ώρες νιώθω τις σκέψεις μου να στροβιλίζονται σαν ανεμοστρόβιλος μέσα στο κεφάλι μου.. Και δε ξέρω τι να γράψω.. Τι να πρωτοβγάλω..
Φιλίες, έρωτες, ανησυχίες, εργασία, οικογένεια, μέλλον, κόσμος, άνθρωποι..
Δε θέλω να έρθει ο χειμώνας.. Δε ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα..
Όχι, δοξα τον όποιο να ναι, έχω την υγειά μου, δεν είμαι στον δρόμο, και έχω μια οικογένεια που με λατρεύει..
Τότε γιατί νιώθω έτσι; Γιατί ότι και να γίνει, νιώθω μέσα μου ανολοκλήρωτη;
Κουράστηκα να εναποθέτω ελπίδες σε άτομα και καταστάσεις.
Κουράστηκα να κάνω σχέσεις που δε μου προσφέρουν τίποτα, αλλά αντίθετα εγώ να σκίζομαι σ αυτές. Ηθελέστα και παθέστα μάλλον :3
Καλύτερη κριτική σκέψη απο δω και πέρα.
Απο κόσκινο θα σας περνάω μουνιά. Καλύτερα να μην αντέξετε ούτε μια ώρα μαζί μου, παρά να χάσω πάλι τον χρόνο μου άδικα.
Ναι άδικα.
Πόσο μου λείπετε όλοι εσείς που σας θέλω εδώ, και δεν σας έχω...
