Friday, August 2, 2013

Κόβω τον πούτσο μου με φλάιερ..

Σαπίλα κυρίες και κύριοι.. δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να εκφράσω το
συναίσθημα που νιώθω όταν παρατηρώ τον κόσμο.. Σηψαιμία.. Προχωρημένου βαθμού.. Αράζω εξάρχεια, για να βρίσκω περισσότερα άτομα σαν εμένα. Χιμαδιό..Να κοιτάν το είσθε κι όχι το φαίνεσθαι . αλλ' αντί αυτού, συνάντησα ΣΑΠΙΛΑ. Μπήκα στο λεωφορείο, και "ο κλασμένος, τον κλασμένο αναγνωρίζει, μέσα στο πλήθος ξέρει και τον ξεχωρίζει".. Ότι νά ναι καταστάσεις.. Κι όλα αυτά ενώ έχω γίνει υπερβολικά όμορφα..Αυτό που νιώθεις ρε γαμώτο, ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω σου.. Και κάποια στιγμή βαριέσαι. Σηκώνεις το βλέμμα σου και τους κοιτάς μέσα στα μάτια. Καρφώνεσαι στο μυαλό τους και του ψιθυρίζεις  "κοίτα με πούστη, ναι είμαι κλασμένος. Ναι τουλάχιστον έχω τ αρχίδια να κάνω αυτό που μ'αρέσει πραγματικά." Και τότε ο απέναντι χαμηλώνει το βλέμμα, και σε ξανακοιτάει μόνο όταν είναι να κατέβεις, και πάλι επειδή ξανά δεν έχει τ αρχίδια να σ αντιμετωπίσει.. Είσαι αυτό που ήταν αυτός κάποτε, κάποτε.. Πριν το σύστημα τον καταπιεί. Κάποτε. Όταν ήταν ακόμα ατόφιος.. Και μάλλον εύχεται να μπορέσουμε να παραμείνουμε κι εμείς ατόφιοι και να μην πηδήξουμε τ αυλάκι.. Εκτός κι αν είναι κακός άνθρωπος.. :P
Είναι ένα παιδί στο λεωφορείο  τον βλέπω μήνες τώρα. κάθε φορά θα συναντηθούμε στα τελευταία δρομολόγια. κάθε φορά θα κάτσω ή εγώ στη τετράδα ή αυτός.
Μου ζήτησε αναπτήρα. Του χαμογέλασα και του έδωσα.. Σκέφτηκα να του πω πόσο AWESOME ήταν, και πως το απολαμβάνω κάθε φορά που τον συναντάω στο λεωφορείο.. Όλοι τον κοιτάνε για τα περίεργα στρέτσινγκ ή τις αρβύλες, όμως αυτός στ αρχίδια του. Και θέλω τόσο πολύ να γελάσω με το ύφος του κοσμάκι εκείνη την ώρα.. Σιχάματα...
Κι όμως κόλλωσα γιατί πίστεψα ότι θα το έπαιρνε για πέσιμο.. No thax.. :/
Ο κόσμος δεν είναι τόσο αθώος..
Επίσης.. Αυτά τα άθλια λιγούρια δεν τα αντέχω άλλο. Γιατί δεν μπορεί κάποιος να τους μάθει τα βασικά.. Γτ τόσος σεξισμός ρε γαμώτο..
Και αφού με όλα αυτά έκαψα το μυαλό μου στη διαδρομή, έρχομαι σπίτι, και για κακή μου τύχη ο πατέρας μου ήταν ακόμα ξύπνιος και άκουγε ηπειρώτικα πράγμα που με σκότωσε και ήθελα να πλαντάξω στο κλάμα. Μου έφυγε όλη η μαστούρα στα μπαμ. Τζάμπα το καλό χόρτο.. -_-
Κλείς' τες της μαλακίες του λέω.. Εσύ με έσωζες μόνο..
Αλλά και 15 λεπτά αργότερα, δεν με έσωσε τίποτα..
Και αφού κάναμε την καθιερωμένη βόλτα με το ανακριτικό, με άφησε να αποσυρθώ στα ενδότερα.. Και σκέφτομαι..
Δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό έχει να ασχοληθεί αυτός μαζί μου χωρίς να ανακατέψει την μανα. Τώρα τι? Ξαφνικά εμφανίζεται η πατρική φιγούρα??
Γιατί άργησες?? Μου λέει..
ε, με έπιασαν τα γέλια..
Καλά, του λέω, και νωρίς ήρθα.
Πόση σαπίλα..
Ξέρω όμως τι έρχεται.. Και είναι καλό.. ;-)