Sunday, March 24, 2013


Άραξε λίγο,

περπάτησε στον ίσκιο μου μιας και χαιρέτησες, ένα λεπτό έχω πριν να φύγω.
Δεν ξέρω αν παίζει να με ξαναδείς, πολλά ρωτάς, δεν έχεις χρόνο να μ' ακούσεις το δρόμο μου συνεχίζω..
Κάτι τρέχει λένε με το Μήτσο,
μα δεν ξέρω ούτε και γω από που ν' αρχίσω,
ίσως να χω βαρεθεί αυτή τη κατάσταση,
ρουτίνα να το παίζω λογικός σε μια αρρωστημένη παράσταση.
Υποκρίνεσαι, στα μάτια δεν κοιτάς συνοδοιπόρε πόλη αφήνεσαι,
θωρακισμένη σε κάθε μου λέξη αμύνεσαι,
αντί να δίνεσαι, σ' έχει καταπιεί συνήθεια ένα και τ' αυτό μ' αυτό που σιχάθηκες γίνεσαι,
στη ζούγκλα της ωμότητας 010 αναζήτηση ταυτότητας στο φως μου,
φωνές πληθαίνουν στον εγκέφαλό μου,
κάθε γνώριμο πρόσωπο βλέπω εχθρό μου,
και είναι σιωπές που πνίγουν στον εαυτό μου,
παγωνιά και μ' αρρωσταίνουν φίλε πες μου..
Κουράστηκα να αιμορραγώ στις αναμνήσεις του φυλακισμένου,
ελέγχοντας ανάσες, κινήσεις, προθέσεις να μην προδοθώ ποτέ μου..
Στην απεγνωσμένη μου προσπάθεια να ζήσω για ν' αράξω κάθε ακμάδα μου,
που να με καταλάβεις και να νιώθεις κάθε αράδα μου..
Σ' ένα μυαλό κελί περνάνε άσκοπα τα βράδια μου..
Θέλεις να μάθεις τα καινούρια πλάνα μου,
τι περιμένεις, εύκολες κουβέντες να σου πω να διασκεδάσεις τη κατάντια μου..
Δεν παίζει, τι να μου κάνει ένα φιλί ή μια εφήμερη σχέση,
καχύποπτος όσο δεν παίρνει θέση..
Δεν έχω πια μία, μοναχικός δεν ψάχνω για παρέα,
τελευταία δεν είμαι καλά, σιωπηλός γυρίζω μόνος μόνος στα κλεφτά,
στη γύρα, ραντεβού πίσω από τις εργατικές κι η ώρα πήγε εφτά..
Λίγα τα λεφτά, κι η επιβίωση πουτάνα που δεν παίρνει ψιλά,
μάνα μια βόλτα θα βγω για να τσεκάρω κάποια σκηνικά,
μην περιμένεις μαζί για να φάμε θα γυρίσω αργά,
σου λέω έχω στο κεφάλι μου πολλά,
βρώμικα χέρια και συνείδηση βαριά,
δεν έχω μέλλον στο δρόμο που μ' οδηγεί στο πουθενά..
Φαινομενικά εντάξει, επιδερματικά τα πράγματα κυλάνε υποτονικά,
τ' αδέρφια μου παιδιά μέσα στου κούκου τη φωλιά,
ξεσπάω βράδια πάνω από λευκά χαρτιά,
σ' ένα δωμάτιο που πνίγει την αγάπη μου ασφυκτικά
ή σε μια κάμαρα φίλοι απ' τη γειτονιά γίνανε γράμματα χρυσά
σε λευκά μάρμαρα εικόνες, δύο μέτρα από τη γη κι από κάτω τα τάρταρα..
Με πιάνω να θυμάμαι φάσεις περπατώντας μόνος μες στην Αλεξάνδρας τα χαράματα,
πυκνή βροχή τα μάτια ραγισμένο
γυαλί γάματα,τσιγάρο για τις στάσεις, οικογένεια ξένη,
ο έρωτας φεύγει, πολλά τα λόγια πολλές πράξεις,
είμαι ο ίδιος που δεν άλλαξε ποτέ και δεν χρειάζομαι συστάσεις...




http://www.youtube.com/watch?v=DoGMPusJB18

Saturday, March 23, 2013

Και ακόμα αναρωτιέσαι;;;

Σας βαρέθηκα ρε.. Βαρέθηκα να λέτε "Έλα μίλα μου, πες μου τι έχεις" και το επόμενο λεπτό να είναι σα να μην μίλησα ποτέ. Βαρέθηκα να πέφτω απ τον ένα μαλάκα άντρα στον επόμενο, κι απ τη μία κατίνα στην επόμενη. Και άντε αυτό με τις κατίνες το βλέπεις απο μικρή και ξέρεις. Τώρα θα μου πεις, γιατί, δεν έβλεπες απο μικρή ότι οι άντρες είναι μαλάκες;; Ναι το έβλεπα, αλλά λίγο το οτι δεν ήθελα να το πιστέψω, λίγο το ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πέρασαν καμια 15ρια χρόνια να το συνειδητοποιήσω.
Μη μου ζητάτε τώρα λοιπόν όλοι εσείς τα ρέστα για συμπεριφορές και φερσίματα γιατί δικό σας δημιούργημα είμαι. Και δεν είναι και πολύ καλό αυτό για μένα, αλλά είναι η αλήθεια. Και ξέρεις κάτι, είχατε δίκαιο. Είναι καλύτερα έτσι. Στ αρχίδια σου και για πάρτη σου. Κι άσε τον κάθε μαλάκα να λέει.
Δε μπορείς φιλαράκι να μου λες ένα κάρο ρομαντικές μαλακίες, την επόμενη μέρα να είσαι με κενό μνήμης και μετά να μου ζητάς τα ρέστα γιατι σε παράτησα ή γιατί σου φέρθηκα σκατά. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΣΚΑΤΑΣ.
Και εσύ κότα, δε μπορείς να κάνεις τη μία πουτανιά μετά την άλλη και στο τέλος να αναρωτιέσαι γιατί έμεινες μόνη σου και κανείς δε σε παίρνει σοβαρά. ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΓΤΠ.
Μη μου ζητάτε όλοι εσείς τα ρέστα λοιπόν και μου το παίζετε και ανήξεροι γιατί το επόμενο βήμα θα ναι να σαλτάρω και να σας γαμήσω κυριολεκτικά. Όχι βέβαια ότι θα σας χαλούσε, αλλά σίγουρα στο τέλος δε θα σας αρέσει.
Φιλικά Πάντα.



http://www.youtube.com/watch?v=LEmAFGRzCTs