Σκέφτομαι πως στο καλό πέρασαν 10 χρόνια.. Κάποιες στιγμές το έχω στο μυαλό μου σαν όνειρο, σα να μη τα έζησα ποτέ όλα αυτά και ήμουν ένας απλός παρατηρητης.. Μετά σκέφτομαι τα καλά και τα άσχημα, τις φορές που γλίτωσα καθαρά από τύχη από του χάρου τα δόντια, τις φορές που πάλεψα περισσότερο απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί για τον ανεκπλήρωτο έρωτα μου, τους παντοτινούς φίλους και φίλες που δεν ήταν τελικά παντοτινοί, τα όνειρα που δεν υπάρχουν πια, τους στόχους που ποτέ δεν έφτασα και αυτούς που τελικά έφτασα ενώ δε πίστευα ότι θα τα κατάφερνα..
Σκέφτομαι το τότε πάθος μου, το πως ένιωθα ανίκητη, αδιαπέραστη, το πως ήθελα μόνο να περνάω καλά και αυτό γινόταν, το μυαλό που είχα πάνω απ' το κεφάλι (νταξ όχι ότι τώρα είναι και τελείως στη θέση του), το ρίσκο που έπαιρνα κάθε μέρα και επιβίωνα λέγοντας μόνο "χααα" , το πόσο τρελή και διατεθειμένη για τα πάντα ήμουν..
Θυμάμαι να με περιμένει κάθε πρωί στη γωνία, με τα μάτια παντού γύρω μας μη μας δει κανείς, για να μου κάνει παρέα ως το σχολείο.. Θυμάμαι ακόμα το άρωμα του..Νομίζω κι όλας ότι κάποια πρωινά το μυρίζω ακόμα.. Θυμάμαι πόση ασφάλεια ένιωθα δίπλα του, πράγμα που από τότε δεν έχω ξανανιώσει. Πόσο δυνατή ένιωθα, πόσο έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα και να τα βάλω με τους πάντες αρκεί αυτός να είναι δίπλα μου.. Θυμάμαι πως τα έβαζα με τους πάντες και τα πάντα, για να είμαστε μαζί. Θυμάμαι πόσο χαμένη ένιωσα όταν η αλήθεια χτύπησε τη πόρτα μου. Πόσο χαμένη ένιωθα όταν δεν ήταν κανείς εκεί για μένα. Θυμάμαι πως τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να στηρίζομαι σε κανέναν πέρα από μένα. Πως κάποια μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις δυσκολίες τεράστιες για σένα και τότε κανείς δε θα είναι εκεί, και θα πρέπει να τα καταφέρεις ολομόναχος, αν φυσικά σε ενδιαφέρει να ζήσεις και αύριο. Θυμάμαι πως παρά τις προδοσίες ήμουν εκεί, συγχώρεσα και πάλεψα μέχρι τέλους. Αλλά ήρθε η στιγμή που έπρεπε να μάθω να ζω κι αλλιώς.
Και έμαθα. Θέλω να τρέχω για όλους, δε με νοιάζει, αρκεί να βλέπω χαμόγελα. Αλλά δε θέλω κανέναν. Σε αυτό προτιμώ το εύκολο. Και το να μη δένεσαι είναι εύκολο. Τουλάχιστον απο σένα ξέρεις τι να περιμένεις.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το χωράφι. Στην πιο άθλια περιοχή του κόσμου. Κι όμως εκεί υπήρχε το πιο όμορφο χωράφι. Και πάλι σαν όνειρο σκάει.. Βέβαια θυμάμαι και το κλεμμένο αμάξι που με είχε πάει στο χωράφι.. Θυμάμαι τσακωμούς, ζήλιες, καταπίεση, αλλά μπορούσα να τα ανεχτώ.. Αγαπούσα.. Ήμουν ένα τσακ πριν τα παρατήσω όλα και δε με ξαναδει ποτέ κανείς.. Τότε ήταν φόβος.. Τρόμος και μόνο στη σκέψη ότι δικοί μου άνθρωποι μπορεί να πάθαιναν κακό.. Τώρα λέω ότι χαίρομαι που δεν έφυγα.. Δεν ξέρω πως θα ήταν.. Ίσως πολύ χειρότερα απ' ότι είναι τώρα, αλλά ίσως και καλύτερα.. Αλλά δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι εφ όσων δε θα το μάθω και ποτέ!
Σκέφτομαι το τότε πάθος μου, το πως ένιωθα ανίκητη, αδιαπέραστη, το πως ήθελα μόνο να περνάω καλά και αυτό γινόταν, το μυαλό που είχα πάνω απ' το κεφάλι (νταξ όχι ότι τώρα είναι και τελείως στη θέση του), το ρίσκο που έπαιρνα κάθε μέρα και επιβίωνα λέγοντας μόνο "χααα" , το πόσο τρελή και διατεθειμένη για τα πάντα ήμουν..
Θυμάμαι να με περιμένει κάθε πρωί στη γωνία, με τα μάτια παντού γύρω μας μη μας δει κανείς, για να μου κάνει παρέα ως το σχολείο.. Θυμάμαι ακόμα το άρωμα του..Νομίζω κι όλας ότι κάποια πρωινά το μυρίζω ακόμα.. Θυμάμαι πόση ασφάλεια ένιωθα δίπλα του, πράγμα που από τότε δεν έχω ξανανιώσει. Πόσο δυνατή ένιωθα, πόσο έτοιμη να αντιμετωπίσω τα πάντα και να τα βάλω με τους πάντες αρκεί αυτός να είναι δίπλα μου.. Θυμάμαι πως τα έβαζα με τους πάντες και τα πάντα, για να είμαστε μαζί. Θυμάμαι πόσο χαμένη ένιωσα όταν η αλήθεια χτύπησε τη πόρτα μου. Πόσο χαμένη ένιωθα όταν δεν ήταν κανείς εκεί για μένα. Θυμάμαι πως τότε κατάλαβα ότι δεν πρέπει να στηρίζομαι σε κανέναν πέρα από μένα. Πως κάποια μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίσεις δυσκολίες τεράστιες για σένα και τότε κανείς δε θα είναι εκεί, και θα πρέπει να τα καταφέρεις ολομόναχος, αν φυσικά σε ενδιαφέρει να ζήσεις και αύριο. Θυμάμαι πως παρά τις προδοσίες ήμουν εκεί, συγχώρεσα και πάλεψα μέχρι τέλους. Αλλά ήρθε η στιγμή που έπρεπε να μάθω να ζω κι αλλιώς.
Και έμαθα. Θέλω να τρέχω για όλους, δε με νοιάζει, αρκεί να βλέπω χαμόγελα. Αλλά δε θέλω κανέναν. Σε αυτό προτιμώ το εύκολο. Και το να μη δένεσαι είναι εύκολο. Τουλάχιστον απο σένα ξέρεις τι να περιμένεις.
Θυμάμαι ακόμα εκείνο το χωράφι. Στην πιο άθλια περιοχή του κόσμου. Κι όμως εκεί υπήρχε το πιο όμορφο χωράφι. Και πάλι σαν όνειρο σκάει.. Βέβαια θυμάμαι και το κλεμμένο αμάξι που με είχε πάει στο χωράφι.. Θυμάμαι τσακωμούς, ζήλιες, καταπίεση, αλλά μπορούσα να τα ανεχτώ.. Αγαπούσα.. Ήμουν ένα τσακ πριν τα παρατήσω όλα και δε με ξαναδει ποτέ κανείς.. Τότε ήταν φόβος.. Τρόμος και μόνο στη σκέψη ότι δικοί μου άνθρωποι μπορεί να πάθαιναν κακό.. Τώρα λέω ότι χαίρομαι που δεν έφυγα.. Δεν ξέρω πως θα ήταν.. Ίσως πολύ χειρότερα απ' ότι είναι τώρα, αλλά ίσως και καλύτερα.. Αλλά δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι εφ όσων δε θα το μάθω και ποτέ!
Ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη τη μέρα στο Μαρούσι.. Ακόμα και δισέγγονα να έχω κάποτε, ποτέ δε θα ξεχάσω τον φόβο που ένιωθα, χαμένη στη τεράστια γκριζούπολη, στο άνδρο των γουρουνιών.. Το τεράστιο εκείνο κτήριο, που οι άνθρωποι του με κοιτούσαν παράξενα. Βλέμματα από παντού πάνω μου, κι εγώ να ζω μόνο για να τον δω.. Τον χτύπο που έκανε το χέρι μου πάνω στη σιδερένια πόρτα..Το παραθυράκι που άνοιξε, και η φωνή που μου απάντησε ότι δεν μπορώ να τον δω γιατί είμαι ανήλικη.. Το πως αυτόματα χάθηκε η γη κάτω απ' τα πόδια μου.. Και τότε ήξερα ότι δε θα τον ξαναδώ.. Και τότε χάθηκε και η ζωή μου.. Μήνες και χρόνια, για να μάθω ξανά να ζω, να χαίρομαι, να υπάρχω.. Και κάθε φορά που το κατάφερνα, εκείνος ξαναρχόταν, να μου υπενθυμίσει πως όσο κι αν κάνω πως συνεχίζω, πάντα κάτι θα με σταματάει..Πάντα κάτι θα με γυρνάει πίσω..
Το κατάφερα κι αυτό όμως... Κατάφερα να συνεχίσω.. Να αγαπήσω ξανά και να αγαπηθώ.. Η μάλλον έτσι νομίζω δλδ.. Αν κρίνει κανείς πως είμαι εδώ, και γράφω γι αυτόν..
Το κατάφερα κι αυτό όμως... Κατάφερα να συνεχίσω.. Να αγαπήσω ξανά και να αγαπηθώ.. Η μάλλον έτσι νομίζω δλδ.. Αν κρίνει κανείς πως είμαι εδώ, και γράφω γι αυτόν..
Και σκέφτομαι πως να είναι, πως να ζει.. Αν με σκέφτεται ποτε.. Αν με σκέφτηκε αυτές τις μέρες.. Όπως και να χει, θέλω απλά να είναι ευτυχισμένος.. Τον φαντάζομαι νευρικό μπαμπά, με 2-3 κουτσούβελα να τρέχουν τριγύρω του.. Μια γυναίκα μάλλον κλασική.. Μια ζωή σαν όλες τις άλλες.. Και σκέφτομαι, αν εκείνη τη νύχτα είχα κάνει το μεγάλο βήμα, λες αυτα τα 2-3 κουτσούβελα τώρα να ήταν δικά μας? Αλλά ναι.. Είπα πως δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι αυτό..
Οκ.. Σκεφτόμουν τι έμαθα απ όλο αυτο.. Χμ.. Τίποτα.. Μόνο να μην στηρίζομαι σε κανέναν.. Ακόμα και τα αδέρφια σου θα σε πηδήξουν αν χρειαστεί. Σε κανέναν πέρα απο μένα..
Οκ.. Σκεφτόμουν τι έμαθα απ όλο αυτο.. Χμ.. Τίποτα.. Μόνο να μην στηρίζομαι σε κανέναν.. Ακόμα και τα αδέρφια σου θα σε πηδήξουν αν χρειαστεί. Σε κανέναν πέρα απο μένα..
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν τον ξανάβλεπα.. Τι θα ένιωθα..
Αναρωτιέμαι αν θα ήταν περήφανος για μένα..
