Λοιπόν αναρωτιέμαι, που θα πάει όλο αυτό? Προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη μες στο κεφάλι μου, όμως είναι τόσα πολλά, τόσες σκέψεις, που όλα μπερδεύονται. Και πηγαίνω απ το ένα θέμα στο άλλο, και αγχώνομαι και όλα μαυρίζουν..
Πρώτο μου πρόβλημα παραμένουν οι άνθρωποι.. Γιατί όπως συνηθίζω να λέω, μόνος σου δε μπορείς, κανείς δε μπορεί..
Αλλά μήπως τελικά η μοναξιά είναι μια καλή σιγουριά?
Κανένα ρίσκο, καμιά απογοήτευση, καμία πληγή. Ξέρεις τι σε περιμένει μαζί της, ξέρεις που μπορείς να τη βρεις, και πως πάντα θα είναι εκεί, τη στιγμή που τη θέλεις.. Και μερικές φορές κολλάει τόσο πάνω σου, που έρχεται ακόμα κι όταν κάνεις προσπάθειες να τη διώξεις.. Ανάμεσα σε κόσμο, σε φίλους, σε γιορτές, χαρές, στο σπίτι, στη δουλειά..
Γατί νιώθουμε έτσι? Και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη.. Γιατί να απογοητεύομαι συνέχεια απ τους ανθρώπους, απ το μυαλό τους, απ τα αισθήματα τους? Μήπως εγώ ζητάω πολλά? Μήπως τελικά δεν ταιριάζω και τόσο σε όλο αυτό το κόσμο γύρω μου? Μήπως πρέπει να πάψω να έχω προσδοκίες..?
Μα τι λέω.. όχι δε μπορώ.. το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να συνεχίσω να απομακρύνομαι, να κλείνομαι, να κρατάω το εγώ μου για τη πάρτη μου, να το περιφρουρώ.. Αλλά ξέρω πως θα συνεχίσω να απογοητεύομαι.. Έχει άραγε τέλος αυτό? Θα έρθει μια στιγμή που θα πω "τελος ρε μαλάκες" και θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα (?) ή μια στιγμή που θα καταλάβω ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι..(?) Και όχι δεν είμαι μόνη όσο κι αν το νιώθω, έχω ανθρώπους λίγους και καλούς που μερικές φορές τους ξεχνάω, ανθρώπους που δε με πούλησαν ποτέ, και ξερω πως δε θα το κάνουν.. Και αυτοί είναι μόνο η οικογένεια μου.. Άραγε άλλοι υπάρχουν? Άνθρωποι που νιώθουν, που βάζουν τον άνθρωπο πάνω και όχι το εγώ τους.. Άνθρωποι που δε κοιτάνε να αρπάξουν, αλλά να δώσουν, να προσφέρουν.. Άνθρωποι που θα εκτιμήσουν το χαμόγελο σου, την ειλικρίνεια σου, την ντομπροσύνη σου.. Άνθρωποι που θα πουν "ρε, αυτος νιωθει!" Και θα μείνουν μαζί σου όχι επειδή έχουν κάτι να κερδίσουν, αλλά επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με καρδιά και αισθήματα. Σκατόκοσμος παντού. Δήθεν φίλοι, δήθεν γκόμενοι, δήθεν σύντροφοι, δήθεν επαναστάτες, δήθεν, δήθεν, δήθεν, δήθεν..
Ευτυχώς κάθε φορά που φωνάζω, τα παρατάω, κάποιος με ακούει, και στέλνει έναν περαστικό Άνθρωπο στη ζωή μου να μου δείξει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Κι ας είναι περαστικός, τουλάχιστον, να είναι Άνθρωπος.. Να μάθω απ αυτόν και να μάθει απο μένα..
Πώς είναι οι άνθρωποι τελικά;;;
http://www.youtube.com/watch?v=Gcp4xJ8LHdQ
