Τι να το κάνεις αν είμαστε μόνο λίγοι που έχουμε απομείνει? Τι να το κάνεις που είμαστε σκορπισμένοι στους ορίζοντες χωρίς ελπίδα να βρεθούμε κοντά..
Που να είναι οι άνθρωποι, που έχουν κρυφτεί για να μη βλέπουν τη καθημερινή τους κόλαση?
Πως μπορούν να ζουν μόνοι, για τον εαυτό τους και μόνο, πως μπορούν να γυρνάν τη πλάτη στο διπλανό? Γιατί η εξαθλίωση μας κάνει να απομονωνόμαστε αντί να μας συσπειρώνει?
Πότε θα καταλάβεις ότι μόνη μου δε μπορώ? Τόσες φορές στο έχω πει..
Μόνος του κανένας δε μπορεί.. Μαζί όμως μπορούμε να κάνουμε τα πάντα.. Και ξέρεις κάτι? "αν τις ανάσες κλέβεις, κι αλλού βάζεις φωτιές, μείνε με τα κλεμμένα και πέθανε όπως θες." (που λέει και η ποιήτρια.)..
Αλλιώς? ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ. Μη με παίρνεις στον λαιμό σου. Αν εσύ έχεις μάθει να σκύβεις το κεφάλι, να υπομένεις, να ξεφτιλίζεσαι, με γεια σου. Εγώ δεν έμαθα και δε θα το κάνω επειδή ΕΣΥ το διάλεξες. Θα ζήσω. Κι αν δε ζήσω, θα σε πάρω μαζί μου.
