Αυτό είναι έρωτας....

- Αυτό είναι έρωτας... λέει το κορίτσι...
- Πόσο κρατάει??... ρωτάει το αγόρι...
- Πολύ λίγο... λέει το κορίτσι...
- Όμως δε μπορεί να κρατήσει παραπάνω?? .. Να μείνουμε λίγο παραπάνω???
- Όχι.. λέει το κορίτσι..
   Τόσο κρατάει ο έρωτας..Αν κρατήσει παραπάνω, λίγο παραπάνω να κρατήσει.. Τότε θα κρατήσει όλη τη ζωή...
Το κορίτσι σωπαίνει... Ύστερα λέει ξαφνικά...
- Καλύτερα να μην το πούμε τίποτα... λέει το κορίτσι...
Θα είναι μαζί, έρωτας, και γάμος, και δεν θα χει όνομα..
- Μ' αρέσει που δεν θα έχει κανένα όνομα.. λέει το αγόρι...
- Και εμένα.... λέει το κορίτσι...
Βρήκαμε το πρώτο πράγμα στον κόσμο.. Που δεν έχει όνομα...
Αλλά είναι όμορφο το όνομα... και ας είναι να κρατήσει τόσο λίγο... Τουλάχιστον ξέρεις πως το έζησες.. πως ήταν δυνατό και σε πλημμύρισε.. Πέταξες ψηλά, όπως κι αν ήταν η προσγείωση σου..
Το ένιωσες με κάθε σου αίσθηση και σε κάθε σου κύτταρο..
Όμως στο τέλος, πάλι μόνος.. και το μόνο που σου μένει είναι μια ανάμνηση.. πικρή συνήθως.. να σου θυμίζει όλα αυτά που είχες, το πόσο χαρούμενος ένιωθες, και να σε κάνει να πιστεύεις ότι δε θα το ξαναζήσεις ποτέ...
Όμως ο έρωτας, είναι σαν μουσική... Παντού γύρω μας.. και όταν θα είμαστε έτοιμοι να δούμε εκεί που μέχρι χθες δεν βλέπαμε.. Θα καταλάβουμε οτι δεν έφυγε ποτέ... Απλά άλλαξε πρόσωπο...

Μέρα που αρχίζεις όμορφα...

Είναι παράξενο πως στα γυρνάει πάντα η ζωή, πως κάνει πάντα του κεφαλιού της.. Εκεί που όλα πάνε καλά και αρχίζεις να ηρεμείς, να και οι αναποδιές.. Έρχονται να σου υπενθυμίσουν ότι κάνεις κακά που επαναπαύεσαι στις καλές σου μέρες.. 

Είναι σαν τα ζευγάρια που έχουν πνιγεί στη μονοτονία τους, και μόνο όταν χωριστούν ο ένας απ τον άλλο, συνειδητοποιούν πόσο όμορφα ήταν μαζί.. Έτσι και οι φουρτούνες δημιουργούνται στη προσωπική θάλασσα του καθενός μας, για να μας υπενθυμίσουν  τις ημέρες γαλήνης και να τις κάνουν να μας λείψουν..

Έτσι μου είχαν λείψει κι εμένα.. Και τις περίμενα πως και πως.. Άλλοτε κάνοντας κάτι κι εγώ, κι άλλοτε περιμένοντας απλά τη ζωή να κάνει και πάλι τον κύκλο της.. Όμως τώρα είναι εδώ, και τις υποδέχομαι με ανοιχτές αγκάλες..! 

Κράτα τες σφιχτά και ζησ' τες όσο πιο έντονα γίνεται.. πριν φύγουν πάλι... Κι αν δεν έχουν έρθει.. Μην αγχώνεσαι! Ο ήλιος χάνεται..
Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει, ή πως δεν θα ξαναβγει!!!

http://www.youtube.com/watch?v=z1kcwjrvHOY

Η μουσική δίνει ψυχή στις καρδιές και φτερά στη σκέψη (Πλάτων)

Η μουσική είναι η καλύτερη φίλη τελικά...Η καλύτερη παρέα...Αυτή που δίπλα της μεγαλώνεις, ωριμάζεις, σκέφτεσαι και μαθαίνεις.. Αυτή που στα δύσκολα είναι πάντα εκεί για σένα, χωρίς να ρωτάει και χωρίς να κρίνει.. Αυτή που μπορείς να της βγάλεις ότι έχεις στην ψυχούλα σου, χωρίς φόβο και πάθος..
Να σε ακούσει, να σε νιώσει και να σου δώσει ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι την κάθε στιγμή.. Είναι πηγή έμπνευσης και μελαγχολίας..
Είναι αυτό που με κάνει να προχωράω.. Που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα..
Μουσική.. Τόσο διαφορετική για τον κάθε έναν από μας.. και τόσο ίδια για το σύνολο.. Ξεχωριστή και μοναδική, και παράλληλα κάτι που μοιράζεσαι με τόσους άλλους..
Κάθε λεπτό δίπλα σου...Παντού γύρω σου... Έχε το νου σου.. Για να μην έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψεις πως έχασες κάτι σπουδαίο.. Έχε του νου και την καρδιά να την ακούς..

H φωτιά πάντα θα καίει...

Τη μοναξιά μου τη θυμίσαν οι πολλοί,

κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δε ξέρω...

Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί,

κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω....

Και τώρα σε ποιον να μιλήσω, σε ποιον να τα πω,

Ποιος αντέχει να πεθάνει γι' αυτά που πιστεύει..

Ποιος είδε τα χνάρια μου σ' αυτή την ατραπό,

Ποιος είδε τ' όνειρό μας το παλιό να κυριεύει..

Ποιος ήρθε να με δει στη φυλακή μου,

να με τραβήξει απ' τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα..

Ποιος ήταν εκεί στη μια κι ανέγγιχτη στιγμή μου...

Μεγάλο θέμα, μεγάλο θέμα...

Σε ποιον να μιλήσω, που να πάω να τα πω,

Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω, να φύγω..

Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν' αγαπώ,

Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω..

Kι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου...

Καταπίνω αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.

Να βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,

να με τραβήξει απ'τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα....

BD. Foxmoor

Αναμονή..

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι… Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ’ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο…

Μ. Λουντέμης

Ναι, δεν είναι κακό να είσαι καταθλιπτικός, να έχεις τις μαύρες σου και να μη θες να δεις ούτε τη φάτσα σου στον καθρέφτη.. Συχαίνεσαι τα πρωινά που πρέπει σώνει και καλά να σηκωθείς απ το κρεβάτι, και ακόμα και ο αέρας, σου βρωμάει.. Δεν είναι κακό...
Το θέμα όμως, είναι αν σ'αρέσει.. Σ'αρέσει? Όσες φορές και να το αναρωτηθώ, η απάντηση παραμένει ίδια.. Και γιατί δεν κάνεις κάτι να το αλλάξεις..?
Δεν θέλω..Δεν έχω όρεξη, κουράγιο, υπομονή.. Αύριο ίσως είναι καλύτερα.. θα δούμε..
και αύριο πάλι μια απ τα ίδια.. και μεθαύριο.. και ας περνάει ο καιρός, εγώ συνεχίζω να μη θέλω..
Και κάπου στο γκρίζο μιας Δευτέρας ίδιας.. είπα να βγάλω τα σωθικά μου.. να σε κάνω εαυτέ μου να με δεις και να τρέμεις..
http://www.youtube.com/watch?v=3ihEH6AC5gc