Φοβόμουν πολύ τη στιγμη που θα αντικρίσω τα καμμένα, φοβόμουν πως οι διακοπές μου θα βυθιστούν στη θλίψη, και για άλλη μια φορά στις κακές σκέψεις του πόσο δε μας αξίζει αυτός ο πλανήτης.
κ αρχίσαμε να μπαίνουμε στα μέρη που κάηκαν, κ έβλεπα τόσα μικρά κ καταπράσινα πευκάκια, που έκαναν τη καρδιά μου να σκιρτισει κ το χαμόγελο μου να φτάσει στα αυτιά. είδα πως τελικά η φύση ξέρει να επιβιώνει, ενώ εμείς όχι, πίστεψα ξανά πως αυτή θα βρει τον τρόπο, ο πλανήτης θα βρει τον τρόπο, κ θα μας εξαφανίσει αργά η γρήγορα ώστε να μπορεί ξανά να υπάρξει αρμονία...
και να μαι.. σπίτι, κόσμος, και πράγματα να κάνεις, κ εγώ ακόμα εκεί με κακές σκέψεις, ακόμα εκεί με δυσφορία, ακόμα εκεί να κουβαλάω τη σαπιλα της Αθήνας μέσα μου..
φοβόμουν ότι δεν θα καταφέρω να απαλλαγώ απ' αυτό, αλλά δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη. λίγη άσκηση, λίγες ανάσες, λίγη θάλασσα, καλό φαι και στοπ στις κακές σκέψεις. όσα έχεις μάθει μικρή, να τα κάνεις πράξη!
Εύβοια ημέρα δεύτερη.
ξύπνησα κάπως θυμωμένη, ήθελα περισσότερη ηρεμία απ' όση είχα μέχρι τώρα, αλλά αν υπάρχει κατανόηση, θεέ μου πόσο εύκολα γίνονται όλα!!! ηρεμία λοιπόν, πολύ θάλασσα, καλές σκέψεις, φρούτα, καλό φαι, ξανά θάλασσα, φίλοι, ηρεμία, ξανά κατανόηση.
και σήμερα... για να δούμε πόσες ευχές θα μπορέσω να κάνω 😁
